του Θανάση Παπαδημητρίου από το pheme.gr
Οι επαΐοντες διατείνονται ότι "ο χρόνος γιατρεύει". Το ίδιο και οι
χαρόπληκτες θείτσες και γειτόνισσες. Εγώ πάλι -μη κατέχοντας καμία από
τις παραπάνω ιδιότητες- πιστεύω ότι ο χρόνος απλά κουκουλώνει, αφήνει τη
σκόνη του να σκεπάσει τις θύμησες, τις σκέψεις και τα αισθήματα, αλλά η
σκόνη πάντα σκόνη παραμένει, έρμαιο στις διαθέσεις του ανέμου.
Ένας τέτοιος άνεμος μας πήρε και μας σήκωσε αυτές τις μέρες ρε φίλε.
Ένας άνεμος πρόωρος αδυσώπητος και ανυπόφορος, που έσβησε την πνοή
σου, το φωτεινό σου διάστημα ανάμεσα στις σκοτεινές αβύσσους σου…
Αρνιόμουν να γράψω τόσες μέρες υπό την πλάνη της αποφυγής των
κοινοτοπιών και των συναισθηματικών υπερβολών, αλλά η έλλειψη της σκόνης
εμφάνισε φωτογραφικές στιγμές, σκηνές που με στοιχειώνουν και που
δυστυχώς δεν είναι και τόσο μακρινές:
- 1ο Δημοτικό, ποδόσφαιρο με κουκουνάρες, αρχηγός πάντα, αριστεροπόδαρος, γκολτζής.
- Μια ασπρόμαυρη-σκελετωμένη φωτογραφία: μερικοί αλητάμπουρες με
πληγιασμένα γόνατα ποζάρουν με τα (μάλλον) καινούρια τρίριγα μπλουζάκια
του ΠΑΟΚ.
- Το δωματιάκι στο υπόγειο του σπιτιού σου, καταφύγιο για παιχνίδι, κουβέντα και μουσική.
- Γυμνάσιο με μουσικά ψαξίματα, κασέτες και όνειρα. Τραγούδι στα
"Ροκανίδια"… ο Στέλιος, ο Μιχάλης, ο Νίκος και ο Φράνκι. Κάπου υπήρχε
και μια φωτογραφία από συναυλία στο παλιό σινεμά.
- Αθήνα, Καλλιθέα, ένα διαμέρισμα ενάμισι δωμάτιο, γραφείο, κρεβάτι
και βιβλία και συ πάντα στο τρέξιμο. Από τρέξιμο άλλο τίποτα ρε φίλε.
Τα τελευταία χρόνια βιαστικές συναντήσεις τα Χριστούγεννα και το καλοκαίρι όταν ερχόσουν για ξεκούραση.
Είχα αμφιβολίες για το ανέβασμα του pheme ("θα σε φάνε τα θηρία"),
σιγά μη κώλωνες. Αφοσιώθηκες, πάλεψες, απογοητεύτηκες κιόλας, αλλά
συνέχιζες δυνατότερα. Με τις ώρες η κουβέντα στο τηλέφωνο, σε έτρωγε ο
καθημερινός πόλεμος που έδινες…
"Καλά που έχω και τη Μίνα", μου έλεγες!
Ο Κλέαρχος σου! Μιλούσες σα να’σουν ο μοναδικός μπαμπάς στον κόσμο. Άθελά σου του κληροδότησες την ανοιχτή πληγή σου…
Αρκετά ρε φίλε με το ξόρκισμα των αναμνήσεων, με γονάτισες.
Όση σκόνη και να ρίξει ο χρόνος δεν μπορώ να ξεχάσω ρε φίλε, ήσουν μέρος της ζωής μου.
Υ.Γ. Είτε για καλό, είτε για κακό, αυτό το κείμενο δεν θα μου το "σουλουπώσεις προς το… δημοσιογραφικότερο"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου