Το απόλυτο όριο

της Ιωάννας Κωσταρέλλα από το ΧΡΟΝΟ

Κυριαρχεί η εντύπωση ότι στην κοινωνία που χιλιάδες άνθρωποι ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, δεν υπάρχει χώρος να συζητηθούν άλλα προβλήματα. Η φτώχεια γίνεται το απόλυτο όριο, το οποίο μπορεί να δικαιολογήσει πολλά και να «καταπιεί» άλλα τόσα.

Την ώρα που άνθρωποι γύρω μας δεν έχουν να φάνε, θα ασχοληθούμε με τις φόλες που ρίχνουν κάποιοι στα αδέσποτα ή μήπως θα μας απασχολήσει που δεν έμεινε δέντρο για δέντρο και κατέληξαν όλα ασθενική φλόγα στο τζάκι; Ερωτήσεις κρίσεως.
Περίεργοι συμψηφισμοί που καταλήγουν σε δυσοίωνα συμπεράσματα, τσαλαπατώντας συχνά πολλές από τις αξίες που αγκάλιασε η κοινωνία και αποτέλεσαν στοιχείο του πολιτισμού της καθημερινότητάς μας.
Δύσκολο να πεις σε κάποιον που δεν έχει να ζεστάνει το σπίτι του, ότι δεν πρέπει να κόβει ξύλα. Στο κάτω-κάτω ποιος/α είσαι εσύ που θα το παίξεις σωστός/η, την ώρα που δε βιώνεις στο πετσί σου το πρόβλημα.
Είναι, όμως, η ίδια η ιστορία της ανθρώπων που ξεριζώθηκαν από τα σπίτια τους και έφεραν με περηφάνια την κουλτούρα τους στη νέα  πατρίδα ή όλων εκείνων που οδεύοντας στα κρεματόρια των ναζί, κράτησαν μέχρι τέλους την αξιοπρέπειά τους, που δίνει μαθήματα και ελπίδα.
Δύσκολο να μιλάς για αξιοπρέπεια, κανόνες και ηθικούς φραγμούς σε εποχές ανέχειας, αλλά τελικά είναι αυτά που μας συγκρατούν στην πλευρά του ανθρώπινου πολιτισμού, όσο σκληρές κι αν είναι οι συνθήκες.