Τελικά υπάρχει και καλή βία;

του Ανδρέα Πετρουλάκη από το protagon.gr

To προσέξατε φαντάζομαι ότι όσοι κινήθηκαν στο φάσμα ανοχή-αποδοχή-ειρωνεία για να μιλήσουν για την αστυνομική βία εναντίον των συλληφθέντων στο Βελβεντό, σχεδόν ανεξαιρέτως πυκνώνουν της τάξεις αυτών που εξισώνουν ασυζητητί την ακροδεξιά με την αριστερή βία. Ασφαλώς δεν αποτελούν το σύνολό τους. Το «δεν υπάρχει καλή και κακή βία» είναι η καραμέλα τους- εγώ νομίζω ότι ισοπεδώνει και συσκοτίζει την πραγματικότητα γιατί κάθε βία δεν είναι ίδια. Σίγουρα, πάντως συμφωνούσαμε ότι κάθε βία είναι κακή, ανεξαιρέτως. Τώρα μαθαίνουμε ότι εξαιρείται η  αστυνομική βία.

Προσπαθώ να εισχωρήσω τη λογική τους. Αυτήν που συνδέει ευθέως  την γιγάντωση της Χρυσής Αυγής με την προϋπάρχουσα βία που ανέχτηκε κομμάτι της αριστεράς. Στα σοβαρά πιστεύουν ότι η παράνομη βία που ασκήθηκε από τα αστυνομικά όργανα στους νεαρούς ληστές δεν θα γεννήσει και αυτή βία; Σοβαρά πιστεύουν ότι το γιαούρτι στον Πάγκαλο μπορεί να γεννήσει, ή να δικαιολογήσει, ή να δώσει άλλοθι στη φασιστική  βία των Χρυσαυγιτών εναντίον των μεταναστών (όπως αυτή η θεωρία της διάχυσης και ομογενοποίησης της βίας πρεσβεύει), ενώ οι σακατεμένες μούρες των συλληφθέντων δεν θα δημιουργήσουν νέα γενιά οργισμένων παιδιών με απρόβλεπτα όρια;

Δεν θα μιλήσω για αυτά που θα έπρεπε να είναι (και δυστυχώς φαίνεται ότι δεν είναι για όλους) αυτονόητα, περί σεβασμού των δικαιωμάτων των κρατουμένων. Προσπαθώ να μιλήσω σε αυτήν τη δημοφιλή γλώσσα που θεωρεί τη βία λοιμώδες νόσημα που εξαπλώνεται αδιακρίτως φορέων και έχει την ίδια παθογόνο δράση όπου κι αν εκδηλωθεί. Τη γλώσσα που, έχοντας αδυναμία υψηλής διακριτικής ικανότητας, συχνά καταλήγει σε παράλογα συμπεράσματα πετυχαίνοντας έτσι το αντίθετο αποτέλεσμα. Όταν καταλήγεις να εξισώνεις το γιαουρτωμένο σακάκι του πολιτικού με το ανοιγμένο κεφάλι του Πακιστανού, γίνεσαι τόσο λίγο πειστικός που αθωώνεις το πρώτο ενώ δεν θα έπρεπε.

Αυτή λοιπόν η θεωρία που, χωρίς να είναι ανεδαφική, είναι πολύ αδρή και για αυτό ελλειμματική, πάντα καταλήγει στους νεκρούς της Μαρφίν. Χρεώνοντας αυτονόητα στις μαζικές βίαιες συμπεριφορές ένα περιστατικό στυγνής δολοφονίας. Και αναρωτιέμαι γιατί δεν χρεώνουν στην συνήθη αστυνομική βία, την ανεκτή και φυσιολογική για αυτούς σήμερα, το περιστατικό της στυγνής δολοφονίας του Γρηγορόπουλου; Γιατί δεν είναι το ίδιο απεχθής για αυτούς κάθε μορφής κρατική παράνομη βία, αφού από το τσουβάλι αυτό βγήκε ο Κορκωνέας, όσο από το τσουβάλι των μπαχαλάκηδων βγήκε ο δολοφόνος της Μαρφίν; Άλλωστε, αποδεδειγμένα ο ένας από τους συλληφθέντες, εκείνο το βράδυ της 6ης Δεκεμβρίου πρωτογνωρίστηκε με τον θάνατο. Ποιος αμφιβάλλει ότι το τραγικό συμβάν ήταν ο εμβρυουλκός της βίας από την ψυχή του 16χρονου τότε Ρωμανού, το βράδυ που η βία γέννησε βία με τον πιο ανάγλυφο τρόπο;

Ο κ. Δένδιας, για πολλοστή φορά δίνει την εντύπωση ότι μας θεωρεί κουτούς. Θα έπρεπε να καταλαβαίνει ότι αυτή η αστεία επιχείρηση photoshop είναι ομολογία ενοχής- σιγά μην έμπαιναν στον κόπο να καλύψουν πληγές συμπλοκής. Το photoshop, το μοντάζ στο βίντεο με τον βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, οι σκηνοθετημένες φωτογραφίες  των γραφείων του Υπουργείου Εργασίας, η δεξιά ξανάρχεται.