Σπαρτακιάδα, Μέρος Β’

του Πάσχου Μανδραβέλη

Είναι ακατανόητος ο εκνευρισμός της ηγεσίας της συνδικαλιστικής οργάνωσης «Σπάρτακος», όπως αποτυπώνεται στην ανακοίνωση της 15^ης Σεπτεμβρίου 2010 με τίτλο: «ΚΑΠΟΙΟΣ ΑΣ ΤΟΝ ΜΑΖΕΨΕΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!» (Σ.Σ. κεφαλαία στο πρωτότυπο). Για ...μάζεμα είναι ο Χρήστος Παπαδόπουλος, παλιό στέλεχος της ΔΕΗ, ο οποίος τόλμησε να αρθρώσει εγγράφως κάποιες αντιρρήσεις για την αντισυγκέντρωση -τύπου «καρφίτσα»- που ετοίμαζαν οι συνδικαλιστές στην ομιλία του υπουργού Οικονομίας κ. Γιώργου Παπακωνσταντίνου.

Το πρώτο ερώτημα είναι: ποιος εντέλλεται να κάνει την δουλειά; Στα φασιστικά και σταλινικά καθεστώτα υπήρχαν ειδικές υπηρεσίες που «μάζευαν» τους αντιφρονούντες. Στην Ελλάδα, δεν υπάρχει καμιά χωροφυλακή σκέψης και έκφρασης. Πιθανώς θα την ιδρύσει ο «Σπάρτακος», στα πλαίσια της υπόλοιπης «δημοκρατικής» του δράσης: αντισυγκεντρώσεις, εκλογές που δεν ξέρουμε πως γίνονται (Σ.Σ. μερικοί συνδικαλιστές της περιοχής έχουν μακρύτερη θητεία και από τον Τσαουσέσκου. Άπαξ κι εκλεγούν, παραμένουν συνδικαλιστές μέχρι τα βαθιά γεράματα –τρόπος του λέγειν, αφού συνταξιοδοτούνται 50-55 χρονών. Πως τα καταφέρνουν όλοι και είναι τόσο πετυχημένοι ώστε να ανακυκλώνονται διαρκώς στις επίζηλες θέσεις; Είναι ένα από τα μυστήρια της ΔΕΗ που χρήζει έρευνας και απάντησης).

Το ερώτημα λοιπόν είναι: προς τι ο εκνευρισμός; Μεγάλα παιδιά είναι, ψημένα στην δράση και στην αντίδραση. Τόσο δεν μπορούν να ανεχθούν μια ενδιαφέρουσα και καθόλα ευγενική κριτική; («Τα ατοπήματα του νικητή», Τοπικός Τύπος 15.9.2010)

Μια πιθανή απάντηση που μπορώ να σκεφτώ είναι η εξής: οι συνδικαλιστές πληρώνονται από εμάς (τούς πολίτες και εξαναγκαστικά μετόχους της ΔΕΗ), για να ασκούν συνδικαλιστική δράση. Όχι βέβαια, για τα μικροκομματικά του παιγνίδια του «Σπάρτακου», αλλά τέλος πάντων για ενέργειες προς όφελος των εργαζομένων. Η ομιλία του κ. Παπακωνσταντίνου θα γινόταν Κυριακή βράδυ, χρόνο για τον οποίο η ΔΕΗ πληρώνει υπερωρίες, κυριακάτικα και νυχτερινά. Συνεπώς ο εκνευρισμός τους μπορεί να πηγάζει από το γεγονός ότι αναβλήθηκε η συγκέντρωση και έχασαν τις πολύτιμες υπερωρίες.

Εδώ όμως προκύπτει μια λογική παραδοξότητα. Ως γνωστόν οι συνδικαλιστές πληρώνονται χωρίς να χτυπάνε κάρτα. Οπότε: πως μετρώνται οι υπερωρίες και τα νυχτερινά τους;

Πιθανώς να κάνουν την χάρη σε όλους εμάς τούς φορολογούμενους και να παίρνουν μόνο τον μισθό που τούς αναλογεί για τα χρόνια που δούλευαν και για τα άλλα που ήταν συνδικαλιστές. Αλλά πάλι αυτό θα τούς αδικούσε. Μήπως, λοιπόν, πληρώνονται όλες τις υπερωρίες, όλες τις αργίες και όλα τα νυχτερινά; Έτσι κι αλλιώς οι καφετέριες και τα μπαρ στενάζουν μέχρι πρωίας από την συνδικαλιστική τους δράση. Για το καλό των εργαζομένων και του φθηνού ρεύματος γίνονται συζητήσεις, ζυμώνονται για δράσεις, και κυρίως κανονίζονται θέσεις. Οπότε, η λογική λέει: αφού πληρώνονται το ωράριο χωρίς να το δουλεύουν, γιατί να μην πληρώνονται και τις υπερωρίες χωρίς τις να δουλεύουν; Τι είναι ο κάβουρας τι είναι το χρυσό ζουμί του; Αυτό αποτελεί ένα ακόμη από τα μυστήρια της ΔΕΗ που χρήζει έρευνας και απάντησης

Επιπλέον: αφού οι συνδικαλιστές του «Σπάρτακου» ανέλαβαν και την προάσπιση των συμφερόντων της περιοχής («120 εκατομμύρια ευρώ θα λείψουν από τον νομό Κοζάνης εξαιτίας των περικοπών», δήλωσε ο πρόεδρος του σωματείου και μίλησε για κλειστά μαγαζιά κι ενοικιαστήρια) μήπως πρέπει οι ίδιοι να δημοσιοποιήσουν τις αποδοχές τους; Οι υπόλοιποι πολιτικοί εκπρόσωποι της περιοχής μπορεί να μην απαντούν στο «πόθεν», αλλά τουλάχιστον μάς λένε το «έσχες». Δηλώνουν τον μισθό τους και τις αποζημιώσεις από επιτροπές κ.λπ. Στην περίπτωση του «Σπάρτακου», δεν πρέπει εμείς οι πολίτες να ξέρουμε πόσο μάς στοιχίζει ο αγώνας των συνδικαλιστών και πόσο τα μικροπολιτικά παίγνιά τους;

Γενικότερα εμείς οι εργοδότες-πολίτες δεν πρέπει να ξέρουμε ποιον πληρώνουμε, γιατί τον πληρώνουμε και πόσα του δίνουμε; Τριανταένα (31) μέλη -ζωή να ’χουν- δραστηριοποιούνται στο Διοικητικό Συμβούλιο του Σπάρτακου, (η General Motors έχει μόνο δώδεκα) δεν πρέπει να ξέρουμε τι μάς κοστίζουν;

Υ.Γ. Όσο για τα «120 εκατομμύρια που θα λείψουν από τον νομό Κοζάνης», ένα πρέπει να συμπληρώσουμε: «να δείτε πόσα θα λείψουν όταν κλείσει η ΔΕΗ». Διότι μ’ αυτά και μ’ αυτά (τα μικροπολιτικά τσαλιμάκια των συνδικαλιστών τοπικά, και τους μεγα-παραλογισμούς κεντρικά) η ΔΕΗ μετατρέπεται ταχύτατα σε μια μεγάλη «Ολυμπιακή». Αλλά η μονοκαλλιέργεια της περιοχής είναι ένα άλλο ζήτημα που ελπίζουμε ότι κάποτε πρέπει θα συζητηθεί.

ΠΑΣΧΟΣ ΜΑΝΔΡΑΒΕΛΗΣ