Απόσπασμα ομιλίας Γιάννη Βλατή στο Ν/Σ για τις Οδικές Εμπορευματικές Μεταφορές – Ολομέλεια 21.09.2010

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, περίσσεψε σήμερα ο λαϊκισμός και το κλάμα από πολλές πτέρυγες της Βουλής…μας είπαν ότι η Κυβέρνηση πνίγηκε σε μία κουταλιά νερό και ότι δεν έχει κανένα σχέδιο. Όμως, δεν μας είπαν ποιο είναι το δικό τους σχέδιο για να το συζητήσουμε, μήπως βρούμε κάτι καλύτερο να κάνουμε. Από την άλλη πλευρά, ακούσαμε μια κριτική, ότι φορτώνουμε στους μεταφορείς την αμέλεια ή την αδυναμία των δύο μεγάλων Κομμάτων που κυβέρνησαν, να κάνουν αυτή την αλλαγή… ο ΣΥΡΙΖΑ λέει ότι έπρεπε να την κάνουμε νωρίτερα. Συμφωνούμε. Το πολιτικό σύστημα μπροστά στο πολιτικό κόστος δίστασε και δεν το έκανε. Μα, αδιαλείπτως τόσα χρόνια βρίσκεται στη Βουλή ο ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί δεν έκανε μία πρόταση νόμου για την απελευθέρωση των μεταφορών και για τη βελτίωση του συστήματος;

Ας δούμε τα δεδομένα που είναι συγκεκριμένα και σκληρά. Στη χώρα μας, η τελευταία άδεια για φορτηγό δημόσιας χρήσης δόθηκε το 1971. Το αποτέλεσμα ήταν ο κλάδος να είναι κλειστό επάγγελμα. Ο ελληνικός στόλος φορτηγών δημόσιας χρήσης είναι από τους πιο παλιούς της Ευρώπης. Αυτό στην πράξη σημαίνει λιγότερη ασφάλεια στους δρόμους, περισσότερη ρύπανση στην ατμόσφαιρα. Η λογική μέσα απ’ αυτές τις καταστάσεις πολλών επαγγελματιών του χώρου, παραμένει αναχρονιστική. Η ίδια η δομή της επιχείρησης παραμένει μη ανταγωνιστική.

Πρέπει ν’ αλλάξουμε, γιατί ο χώρος είναι ιδιαίτερα σημαντικός, γιατί ο κλάδος των φορτηγών δημόσιας χρήσης αντιπροσωπεύει σε έσοδα το 7% του ΑΕΠ. Αποτελείται από δεκάδες χιλιάδες οχήματα και σε αυτόν εργάζονται πάνω από εκατό χιλιάδες άνθρωποι. Βασικός στόχος του νομοσχεδίου που σήμερα συζητάμε, είναι η δημιουργία ενός σύγχρονου και ολοκληρωμένου θεσμικού πλαισίου για τις οδικές μεταφορές στη χώρα μας, το οποίο θα οδηγήσει σε αύξηση της ανταγωνιστικότητας στον κλάδο, στη βελτίωση των παρεχόμενων υπηρεσιών και σταδιακά, στη μείωση του κόστους των μεταφορών. Η δημιουργία μιας ελεύθερης ανοικτής αγοράς στο χώρο των οδικών εμπορευματικών μεταφορών θα προσθέσει, σύμφωνα με τους υπολογισμούς που δίνει το Υπουργείο –εγώ πιστεύω περισσότερο- 1% στο ετήσιο ΑΕΠ. Αυτό σημαίνει 2,5 δισεκατομμύρια ευρώ.

Συνυπολογίζοντας την ελληνική πραγματικότητα, την αναβλητικότητα των ελληνική κυβερνήσεων να προσαρμοστεί η ελληνική πρακτική με αυτή της Ευρώπης, σε συνδυασμό με την αναγκαιότητα σταδιακής μετάβασης σε νέο καθεστώς εμπορευματικών μεταφορών, το Υπουργείο ορθά κατόπιν εκτεταμένης διαβούλευσης και μελέτης όλων των σχετικών παραγόντων, προχώρησε στην κατάθεση αυτού του νομοσχεδίου. Αν υπάρχουν βελτιώσεις, να τις κάνουμε. Εγώ συμφωνώ να προχωρήσουμε στη διαφοροποίηση, αφού έχουμε τρία χρόνια προσαρμογής, εκείνων των μεταφορέων που αγόρασαν τα τρία τελευταία χρόνια τις άδειές τους. Να κάνουμε τη μεγαλύτερη δυνατή προσπάθεια, κύριε Υπουργέ. Και πιστεύω ότι δεν είναι το μείζον αυτό το νομοσχέδιο για τις μεταφορές. Το μείζον είναι το πώς θα οργανώσουμε συνολικά τις μεταφορές στη χώρα μας μαζί με τις οδικές μεταφορές που κακώς τις έχουμε καταστήσει το μείζον τόσα χρόνια. Πρέπει να οργανώσουμε συνολικά τις μεταφορές στη χώρα μας, η οποία έχει μία δεσπόζουσα γεωγραφική θέση. Δυστυχώς, ούτε το σιδηρόδρομο οργανώσαμε, ούτε τα λιμάνια μας και γι’ αυτό πλήττονται και οι οδικές μεταφορές.

Νομίζω ότι βρισκόμαστε σε μία περίοδο που περισσεύουν τα προβλήματα. Δυστυχώς, δεν έχουμε καθόλου χρόνο. Θέλω να σας θυμίσω πώς αναθεματίζαμε τις προτάσεις κάποιου καθηγητή Σπράου πριν από δέκα χρόνια ή πώς κατεβαίναμε στους δρόμους χιλιάδες άνθρωποι κόντρα στις προτάσεις Γιαννίτση. Σήμερα, λέμε ότι μάλλον θα έπρεπε να τα είχαμε εφαρμόσει αυτά τότε. Δυστυχώς, δεν θα έχουμε το χρόνο σαν χώρα να έρθουμε ύστερα από δέκα χρόνια και να πούμε, μάλλον θα έπρεπε να είχαμε απελευθερώσει τις οδικές μεταφορές. Δεν μας μένει τίποτε άλλο, παρά αν θέλουμε –νομίζω ότι συμφωνούμε διότι κανένας δεν είπε τίποτε αντίθετο- να είναι ελεύθερη η πρόσβαση στο επάγγελμα του μεταφορέα, να γίνει πραγματικότητα ο εξορθολογισμός του κλάδου. Πρέπει να αυξήσουμε την ανταγωνιστικότητα των ελληνικών οδικών μεταφορών. Πρέπει να απελευθερώσουμε και σταδιακά να μειώσουμε το κόμιστρο. Αν τα θέλουμε αυτά, δεν έχουμε να κάνουμε τίποτε άλλο, παρά να ψηφίσουμε το νομοσχέδιο χωρίς φόβο και χωρίς ντροπή.