Το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου

Του Βασίλη Μαγκλάρα

Σ’ αυτόν τον Τόπο όταν η Ιστορία αναπαύεται και οι ήρωες της μας παρατηρούν απρόσιτοι στο λογισμό τους, τότε αποτολμά να αναζητά θέση από  την απαξίωσή του  το «περιθώριο», ώστε να βρει το χώρο και τις συνθήκες σε ΣΥΝΘΗΜΑΤΑ, να τρυπώσει στις σελίδες της.

Είναι αυτές οι σελίδες που γράφονται από πρωτοσέλιδα και από εμπορεύσιμη στο πανέρι ειδησεογραφία, προκειμένου να κλονίσουν αξίες και σύμβολα σ’ έναν κόσμο επιρρεπή ν’ αποκαθηλώσει ότι πίστεψε και ανέδειξε ως κοινωνικό και πολιτικό του δικαίωμα.                         

Και έφτασε αυτός ο κόσμος που μέχρι χτες αγωνιζόταν για τα πολιτικά του όνειρα να αναζητά τα ιδανικά του μέσα από κορεσμένες επιθυμίες που του δημιουργούσαν την εντύπωση ότι πλέον μπορεί να δικάζει, να απαιτεί και να διαμορφώνει το πολίτευμά του με βάση τα ανικανοποίητα θέλω του και όχι τις ανάγκες ή τις δυνατότητές του.
                                             

Με δεδομένη αυτή την κοινωνικό-πολιτική εξέλιξη, η προσέγγιση του λαϊκισμού είχε εύκολο ρόλο απήχησης και φοδραρισμένο μανδύα επαναστάτη, απλά χρειάζονταν οι εμπρηστές που θα άναβαν την σπίθα που υπέβοσκε…                                                                               

 Έξι χρόνια μετά το έγκλημα της Μαρφίν, η Δικαιοσύνη ψάχνει να διακρίνει ανάμεσα στους καπνούς και τα σκοτάδια τα καλυμμένα πρόσωπα κάτω από τις κουκούλες, που οδήγησαν στο θάνατο την κυοφορούσα Αγγελική, τον Επαμεινώνδα, την Παρασκευή. Ψάχνει σε μαρτυρίες και σωματότυπα τους δράστες του πιο στυγερού εγκλήματος στη νεότερη πολιτική ιστορία του Τόπου μας.                                                                                                                                                  

 Έξι χρόνια μετά η εξασθενημένη Δημοκρατία μας με καταλαγιασμένη την οργή των υπηκόων της από τα απανωτά χτυπήματα τω ν μνημονίων, προσπαθεί να στηρίξει και να στηριχτεί από το θεσμικό πλαίσιο που το Σύνταγμα και οι νόμοι της επιτρέπουν να λειτουργεί και να αποδίδεται…                                                                                                                            

Είχε βέβαια προηγηθεί πριν φτάσουμε στα γεγονότα της Μαρφίν μια μακρά περίοδος που οι «Νέρωνες» της εξουσίας έβλεπαν τα Πανεπιστήμια να καταλαμβάνονται, η Αθήνα και τα μεγάλα αστικά κέντρα να καίγονται και οι περιουσίες να λεηλατούνται και τα θυσίαζαν όλα στον πλουραλισμό μιας ελεύθερης έκφρασης που κρατούσε τη Δημοκρατία σε ομηρία. Διέκριναν-αν δεν ήσαν αφελείς- την διογκούμενη αντίδραση στις παθογένειες του πολιτικού συστήματος που σχηματοποιείτο σε κινήματα «αγανακτισμένων» και πίστευαν ότι ήταν ένα εφηβικό σύμπτωμα που θα περνούσε με κάποια φιλοδωρήματα. Ποτέ δεν κατάλαβαν ότι πίσω από το συγκρουσιακό κλίμα των πολιτικά ακραίων και των «αγανακτισμένων», φούσκωνε διογκούμενο ΤΟ ΚΥΜΑ (κινηματογραφικό αριστούργημα του Ντένις Γκάνζελ).                                                                                                                                                                    

Διαβάζω τις καταθέσεις των πρώτων μαρτύρων και ανατριχιάζω.                                                                                               

 –Ζήσαμε την αγωνία του θανάτου για πολλή ώρα. Δεν ξέραμε αν θα ζούμε τα επόμενα πέντε λεπτά. Αναρωτιόμαστε γιατί δεν βλέπαμε την Πυροσβεστική. Άκουσα μετά εμποδίστηκε από διαδηλωτές.                                                                                                                                    

–Κάποιος μας κοιτούσε και μας έκανε χειρονομία. Στην αρχή κατάλαβα ότι έδειχνε τη φωτιά. Μετά που το συζήτησα με συναδέλφους τελικά έδειχνε τα γεννητικά του όργανα και έκανε άσεμνη χειρονομία.                                                                                                                                                              –Έβλεπα κόσμο να περνά καθώς και μια κοπέλα. Άκουσα τη φωνή της να λέει «να καείτε».   Δεν μπορώ να συνειδητοποιήσω ότι αυτοί οι άνθρωποι σε εισαγωγικά, είναι οι άνθρωποι της διπλανής μας πόρτας. Δεν μπορώ να εξηγήσω το πολιτικό πρόσημο της οργής που να δικαιολογεί εγκληματίες. Δεν δέχομαι τα ένστικτα… ως κίνητρο επαναστατικού φορέα.

 Η Μαρφίν και το βιβλιοπωλείο Ιανός δεν ήταν η ΒΑΣΤΙΛΗ που θα έστεφε η πτώσης τους την επανάσταση.   

Προσπάθησε ο Εισαγγελέας από την πρώτη στιγμή μέσα από την εξέταση των μαρτύρων ν’ ανακαλύψει τους δράστες μέσα από το σωματότυπό τους. Δεν ξέρω πόσο εφικτό είναι και αν η Δικαιοσύνη βρει τους πραγματικούς ενόχους.                                                                                           

Το σωματότυπο της πολιτικής ενοχής είτε ως αιτία, είτε ως πράξη, όλοι λίγο πολύ το υποψιαζόμαστε, αρκεί να μπορέσουμε να αφουγκραστούμε την περιορισμένη από επιβαλλόμενους όρους Δημοκρατία μας. Εγώ απλά θα αρκεστώ σ’ ένα απόσπασμα από το αριστούργημα «Το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου» του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες που λέει «Ποτέ δεν υπήρξε έγκλημα που να είχε προαναγγελθεί περισσότερο».   

Μαγκλάρας Βασίλης                                                                                                                                                 magklarasvas@yahoo.gr