Νομοκρατική δικτατορία

του Τάσου Σαββίδη

Σύμφωνα με τον Αριστοτέλη και τον Μαρξ ο άνθρωπος είναι κοινωνικό και πολιτικό ον και συνθέτει μαζί με άλλους την ανθρώπινη κοινωνία. Οι άνθρωποι δημιουργούν μεταξύ τους πολύπλοκες και αλληλοεξαρτώμενες κοινωνικές σχέσεις. Για να διασφαλιστεί η ομαλή κοινωνική συμβίωση πρέπει οι άνθρωποι να υιοθετήσουν κοινωνικά αποδεκτούς τρόπους συμπεριφοράς. Κάποιοι όμως δεν αποδέχονται αυτούς τους τρόπους συμπεριφοράς και τότε επιβάλλεται η δημιουργία κανόνων για να ρυθμίσουν την συμπεριφορά των ανθρώπων. 

Οι κανόνες έχουν δημιουργηθεί:

· για να ρυθμίζουν τις κοινωνικές σχέσεις των ανθρώπων.
· για να συμβάλλουν στην ομαλή συμβίωση των ανθρώπων 

· για να υπάρχει συνοχή και ισορροπία μέσα στην κοινωνία. 

· για να προστατεύουν τον άνθρωπό από την αυθαιρεσία της εξουσίας. 

Ζούμε σε μια κοινωνία Δικαίου, σε μια κοινωνία όπου υπάρχουν κανόνες για την προστασία των πολιτών. Μετά από πολλά χρόνια αγώνων ο άνθρωπος κατάφερε να κατοχυρώσει μέσα από το σύνταγμα τα δικαιώματά του, τη δημοκρατία, την ελευθερία του τύπου και της έκφρασης των ιδεών και των απόψεων .

 

Όλα αυτά τα κοινωνικά αγαθά έρχονται σήμερα και λειτουργούν εις βάρος των πολιτών και τον καταπιέζουν. Λειτουργούν αυταρχικά και αλαζονικά επάνω του και τον οδηγούν σε μια κατάσταση όπου αισθάνεται αιχμάλωτος στα δεσμά της ελευθερίας του. Ενώ σύμφωνα με το νόμο είναι ελεύθερος, ταυτόχρονα νιώθει καταπιεσμένος και ανήμπορος να αντιδράσει και να αντισταθεί. 

Ηθικά νιώθει ότι ως πολίτης έχει την υποχρέωση να είναι νομοταγής και συνεπής με τις υποχρεώσεις του απέναντι στην πολιτεία . Το θεωρεί καθήκον του να υπακούει και να σέβεται τους νόμους. Να σέβεται τον εργοδότη του, να πληρώνει τους φόρους του και να μεγαλώνει τα παιδιά του με αφοσίωση και πάθος. Ασυνείδητα όμως αγωνίζεται για να δημιουργήσει τους αυριανούς υπόδουλος του συστήματος και να συμβάλλει στη δημιουργία μιας κοινωνίας ελεύθερων πολιορκημένων και καταπιεσμένων. Ο άνθρωπος γίνεται αιχμάλωτος των νόμων που ο ίδιος δημιούργησε. Πώς έγινε όμως και οι κανόνες, ενώ δημιουργήθηκαν για να προστατεύουν τον άνθρωπο, έχουν καταλήξει να τον χειραγωγούν και μάλιστα με βάναυσο τρόπο; 

Η απάντηση είναι απλή: γιατί οι αντιπρόσωποι που επιλέγουμε με «δημοκρατικές διαδικασίες» και τους εμπιστευόμαστε τις τύχες μας δεν ανταποκρίνονται στις προσδοκίες μας και στα καθήκοντά τους. Προδίδουν συνεχώς τον άνθρωπο και με διάφορους νόμους που ψηφίζουν στη βουλή, αιχμαλωτίζουν τον άνθρωπο και τη βούλησή του. Με δημοκρατικές διαδικασίες δημιουργούν μια κοινωνία ψευδαισθήσεων με κανόνες και επιβάλλουν δικτατορικά τη θέλησή τους. Δημιουργούν μια εικονική δημοκρατία με νόμους που συμφέρουν τους ίδιους και τα αφεντικά τους. Αυτή τη μορφή δημοκρατίας εγώ την ονομάζω «Νομοκρατική Δικτατορία». Αυτοί που ασκούν Νομοκρατική Δικτατορία είναι μια ομάδα ανθρώπων, που αποτελούν την ελίτ (ελίτ είναι οι πρώτοι, οι διαλεχτοί, οι άριστοι). 

Ειδικότερα υπάρχει η πολιτική ελίτ που αποτελείται από μια ηγετική ομάδα που ασκεί την πολιτική εξουσία και εκφράζει κατεστημένα συμφέροντα της πλουτοκρατίας. Επίσης υπάρχει και η οικονομική ελίτ που αποτελείται από διευθυντές και μεγαλομετόχους μεγάλων επιχειρήσεων. Αυτή η ελίτ ασκεί πίεση στην πολιτική ελίτ με στόχο να υπερασπίσει τα συμφέροντά της και όταν αυτά απειλούνται φθάνει μέχρι και την ανατροπή της πολιτικής ελίτ. Οι ηγέτες των ελίτ επικοινωνούν μεταξύ τους, συνεργάζονται και αλληλοδιαπλέκονται.