Οι άλλοι πρωταγωνιστές «Νιώθω σαν να μου κάνει πλάκα ο Θεός, που “πήρε” το μωρό μου»

του Σταύρου Θεοδωράκη από ΤΑ ΝΕΑ

Η 30χρονη Δήμητρα από την Κοζάνη μιλάει για το παιδί που έχασε περιπλανώμενη από νοσοκομείο σε νοσοκομείο

«Σας έψαχνα... Ούτε εγώ ξέρω γιατί...». Η φωνή της στο τηλέφωνο, οι παύσεις της μαρτυρούσαν πόνο και αξιοπρέπεια. Την ιστορία την ήξερα ή, μάλλον ψέματα, την είχα ακούσει αλλά δεν είχα δώσει και πολλή σημασία. Το ξέρω πως είναι ντροπή αλλά την πρώτη φορά που άκουσα ότι ένα παιδί χάθηκε από γαστρεντερίτιδα σε νοσοκομείο της Βόρειας Ελλάδας είπα: «Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα, στο 2010 είμαστε, δεν είμαστε στο ΄70». Και έτσι, καχύποπτος, γύρισα το βλέμμα μου από τους τίτλους. Γι΄ αυτό σας λέω ντρέπομαι. Η φωνή της Δήμητρας όμως έλεγε αλήθεια.

Αφού ξεπέρασα την έκπληξη, συμφωνήσαμε να μου στείλει ένα mail. Το πήρα το επόμενο πρωί. Ηταν φανερό ότι όλο το βράδυ έγραφε: «Στις 17 Μαρτίου έφυγε από κοντά μας ο μικρός μας Αγγελος. Ετσι τον φώναζα από τη στιγμή που γεννήθηκε, Αγγελε Ιωάννη, μικρέ πρίγκιπα (...) Γεννήθηκε στις 25 Φεβρουαρίου του 2009. Ενα υγιέστατο, μεγαλόσωμο, όμορφο μωράκι (...) Τα ΜΜΕ το αποκαλούν “το βρέφος από την Κοζάνη”. Ηταν ένα παιδάκι έτοιμο να χαρεί τη ζωή, μόλις είχε αρχίσει να περπατάει (...) Είχαμε μια ωραία ζωή. Τώρα απλά ζούμε. Εχω δυο παιδιά, κ. Θεοδωράκη. Το ένα είναι δίπλα μου, στην αγκαλιά μου και το άλλο στην αγκαλιά της Παναγίας, έτσι τουλάχιστον εύχομαι. Δυο παιδιά αγαπώ, δυο παιδιά σκέφτομαι συνέχεα, για δυο παιδιά αγωνίζομαι και στεναχωριέμαι. Ενα όμως χαίρομαι...». 

Αυτή τη φορά ήταν η σειρά μου να σηκώσω το τηλέφωνο. Ηταν απόγευμα, ο Γρηγόρης είχε μόλις γυρίσει από τη δουλειά- στη ΔΕΗ δουλεύει, χωματουργικά ή κάτι τέτοιο- και είχε βγάλει βόλτα την κόρη τους, τη Σοφία. Η Δήμητρα λοιπόν ήταν μόνη.

Πόσων χρονών είναι η κόρη σας;
Εξι. Πήγαν να αγοράσουν ψαράκια. Ασχολούμαστε τώρα με τέτοια. Ψαράκια, κουνελάκια, σκυλάκια...  

Πώς το έχει πάρει;
Δεν είναι το παιδί που ήταν πριν. Το βλέπω στα μάτια της. Βέβαια, της λέμε συνέχεια ότι ο Γιάννης είναι καλά εκεί που είναι... Ολα αυτά τα τρελά που προσπαθούμε κι εμείς να πιστέψουμε.

Τα χριστιανικά;
Ναι, της λέμε ότι ο Γιάννης είναι με την Παναγίτσα και τον Χριστούλη... Νιώθω σαν να την κοροϊδεύω όμως. Ξέρεις τι είπε στη δασκάλα της όταν επιστρέψαμε στο σπίτι; «Κυρία, ο αδερφός μου δεν τα κατάφερε τελικά, αλλά οι γονείς μου γύρισαν σπίτι».

Τον αναζητά;
Πολύ. Χαιρόταν πολύ με τον μικρό όταν επέστρεφε από το σχολείο! Δεν θα ξαναδώ αυτήν τη λαχτάρα στα μάτια της... Δυο χρόνια προσπαθούσαμε για να έχει ένα αδελφάκι και τώρα μου λένε ότι πρέπει να τα εξαφανίσω όλα. Μου λένε να εξαφανίσω τις φωτογραφίες του. Δεν μπορεί έτσι ξαφνικά να βγει από τη ζωή μας, σαν να μην υπήρξε ποτέ.

Δουλεύεις;
Εδώ και 6 χρόνια είμαι μάνα. Κρατάω τα παιδάκια μου...

(Διακοπή)

Αν δεν το ξεπεράσεις εσύ δεν θα το ξεπεράσει ούτε η κόρη σου.
Προσπαθώ. Από την πρώτη μέρα κάνουμε τους καραγκιόζηδες με τον άντρα μου.

Μου είχες στείλει ένα αναλυτικό e-mail και μετά εξαφανίστηκες.
Ναι, γιατί λίγες μέρες αφ΄ ότου σας έστειλα το mail η Σοφία μου ανέβασε πυρετό, έβγαλε σπυράκια... Τρελάθηκα! Πήγαμε στη Θεσσαλονίκη, στο «Γεννηματάς». Εξέτασαν το παιδί και μέσα σε 5 λεπτά μου είπαν «το παιδί έχει αυτό... και θα κάνουμε αυτό...». Απλά και ωραία. Τόσο δύσκολο ήταν να βρούμε έναν τέτοιον άνθρωπο τον Μάρτιο;

Θέλεις να μου πεις τα πράγματα από την αρχή;
Μία ημέρα μετά τα πρώτα του γενέθλια, ο μικρός έκανε ένα εμβόλιο ρουτίνας. Τέσσερις ημέρες μετά αδιαθέτησε και τον είδε ο γιατρός του. Μας είπε ότι πρόκειται για ένα ήπιο άσθμα, του έδωσε εισπνοές και την επόμενη ημέρα ήταν πολύ καλύτερα. Τρεις ημέρες μετά κι ενώ ξύπνησε φυσιολογικά- ήπιε το γάλα του, κοιμήθηκε- έκανε εμετό και έδειχνε αδιάθετος. Ανέβασε και λίγο πυρετό. Αρχικά δεν ανησύχησα. Το απόγευμα άρχισα να ψάχνω τον οικογενειακό γιατρό, που δυστυχώς έλειπε εκτός Κοζάνης.

Και πήγατε στο νοσοκομείο;
Τηλεφωνήσαμε. Οι παιδιατρικές κλινικές στη Δυτική Μακεδονία είναι κλειστές εδώ και μήνες. Ηταν Σάββατο. Επικοινωνήσαμε με το νοσοκομείο της Κοζάνης μήπως και ήμασταν τυχεροί, αλλά τίποτα. Φυσικά, ούτε στην Πτολεμαΐδα μπορούσαμε να πάμε. Ετσι, μας παρέπεμψαν στη Βέροια.

Και νοσηλεύθηκε στη Βέροια;
Για 15 ώρες. Περάσαμε ένα δύσκολο βράδυ. Το παιδί δεν κοιμήθηκε καθόλου. Ηταν ανήσυχο, πονούσε, η ανάσα του ήταν βαριά. Ολο το βράδυ δεν εξετάστηκε από γιατρό. Ο διευθυντής της Παιδιατρικής- ένας γέρος γιατρός, με δυσκολία καταλαβαίναμε τι έλεγε- στην αρχή μας καθησύχαζε αλλά το μεσημέρι, όταν κατάλαβε ότι αδυνατεί να αντιμετωπίσει το περιστατικό, μας έστειλε στη Θεσσαλονίκη.

Στο Λοιμωδών;
Μάλιστα. Εμείς βλέπαμε ότι το παιδί δεν ήταν καλά και τους τραβούσαμε να ΄ρθουν να το δουν. Εκλαιγα και μου έλεγαν «γιατί κλαις; Το μωρό σου είναι μια χαρά». Ημουν η υπερβολική Κοζανίτισσα που ήθελε ειδική μεταχείριση; Αυτό έβλεπαν μάλλον. Και εγώ δεν βγήκα να φωνάξω, να τσιρίξω, να βρίσω... Τους εμπιστευθήκαμε. Είπαμε, ολόκληρο Λοιμωδών, τόσα χρόνια νοσοκομείο...

Στο Ιπποκράτειο πότε πήγατε;
Μεσάνυχτα. Οταν κατάλαβαν στο Λοιμωδών ότι είχαμε δίκιο να ανησυχούμε. Ηρθε το ΕΚΑΒ και μας πήρε. Μια κυρία ήρθε πάνω από το μωρό κι έκανε ό,τι ήξερε και δεν ήξερε. Υστερα από προσπάθειες τριών ωρών ήταν καταϊδρωμένη και μας είπε: «Πού το είχατε το παιδί; Εχει πάθει βαρύτατο σοκ αφυδάτωσης». Η αφυδάτωση προκάλεσε σηψαιμία στα άκρα. Μας είπαν ότι θα το ακρωτηρίαζαν!

Είναι θαύμα πώς αντέξατε και δεν βγήκατε στους δρόμους.
Πραγματικά. Οταν μαθεύτηκε η ιστορία μας, ζητούσαν να βγούμε στα κανάλια ώρα 2.30

τα ξημερώματα! Ευχαριστώ τους ανθρώπους που δεν με άφησαν να πάω από κανάλι σε κανάλι. Για ποιον λόγο; Ο κόσμος ξεχνάει. Μετά βίας θυμούνται τη μάνα του παιδιού που ανατινάχθηκε στα Πατήσια ψάχνοντας στα σκουπίδια για φαγητό.

Ο ιατροδικαστής τι συμπέρασμα έχει βγάλει;

Δεν ξέρω. Αρχικά μας είπαν ότι το πόρισμα θα βγει σε έναν χρόνο, μετά σε έξι μήνες, τώρα μας είπαν ότι θα βγει σε ενάμιση μήνα... Γιατί καθυστερεί τόσο;
Δεν ξέρω. Και για τη νεκροψία περιμέναμε πολλές ώρες. Οι γιατροί έβρισκαν συνεχώς δικαιολογίες. Εκεί ακούσαμε και το εξής φοβερό: «Γιατί δεν μας ειδοποιήσατε, να έχουμε βγάλει το παιδί από το ψυγείο;». Συνέβη όμως και κάτι που μας αναστάτωσε ακόμη περισσότερο. Το παιδί μας φορούσε στο χέρι του καρτελάκι με άλλο όνομα! Κάλεσαν τον άντρα μου στο νεκροτομείο για να το αναγνωρίσει...

Σαν απίστευτο μου ακούγεται. Το παιδί σας είχε στο χέρι ταυτότητα με άλλο όνομα;

Ναι, ενός άλλου παιδιού που, από ό,τι μάθαμε, ήταν ζωντανό και είχε νοσηλευθεί την ίδια περίοδο στο νοσοκομείο.

Εχεις προσδιορίσει πού έγινε το πρώτο λάθος;
Συνέχεια σκέφτομαι πως αν υπήρχε παιδιατρική στην Κοζάνη δεν θα συνέβαιναν όλα αυτά στο παιδί μας. Μερικές φορές νιώθω σαν να μου κάνει πλάκα ο Θεός.


Οι 11 μέρες που στέρησαν τη ζωή του μικρού Γιάννη

ΔΕΥΤΕΡΑ 8 ΜΑΡΤΙΟΥ
ΣΑΒΒΑΤΟ, 6 ΜΑΡΤΙΟΥ
Ο μικρός Γιάννης έκανε έμετο, είχε ανησυχία με πόνους στην κοιλιά και υπνηλία. Το απόγευμα της ίδιας ημέρας οι γονείς επικοινώνησαν με το «Μαμάτσειο» Νοσοκομείο Κοζάνης, στο οποίο όμως δεν λειτουργούσε η παιδιατρική κλινική. Αφού και στην Πτολεμαΐδα συνέβαινε το ίδιο, οι γονείς κατέφυγαν στη Βέροια. Εκεί, αρχικά διαγνώσθηκε βρογχιολίτιδα και στη συνέχεια, ο διευθυντής του Παιδιατρικού Τμήματος διέγνωσε γαστρεντερίτιδα και βρογχιολίτιδα. Από τις 10 το βράδυ όμως και μέχρι το επόμενο μεσημέρι στις 11.30, κανένας απολύτως γιατρός δεν επισκέφτηκε τον μικρό Γιάννη. Το παιδί το βράδυ είχε πυρετό- 38,5 βαθμούς- εμετό και διαρροϊκή κένωση, η νοσηλεύτρια όμως δεν επέτρεψε στη μητέρα του να του δώσει υγρά.

ΚΥΡΙΑΚΗ, 7 ΜΑΡΤΙΟΥ
Ο μικρός άρχισε να γίνεται πιο νωθρός, ενώ οι γονείς παρατήρησαν αλλαγή στο χρώμα της επιδερμίδας του. Περίπου στις 11.30, ο ίδιος γιατρός εξέτασε το παιδί. Δεν χορήγησε ορό, πρότεινε, ωστόσο, τη χορήγηση 20 γραμμ. γάλακτος ανά 2 ώρες και ηλεκτρολύτες, σκεύασμα που δεν υπήρχε στο νοσοκομείο και το αγόρασαν οι γονείς από φαρμακείο της Βέροιας. Επειτα από 15 ώρες νοσηλείας, ο γιατρός δήλωσε αδυναμία αντιμετώπισης τουπεριστατικού και συνέστησε τη διακομιδή του παιδιού στο Νοσοκομείο Ειδικών Παθήσεων (Λοιμωδών) της Θεσσαλονίκης, γεγονός που συνέβη στις 15.00.

Ωρα 22.00: το δέρμα του μωρού άρχισε να σκουραίνει και η ταχύπνοια γινόταν όλο και πιο έντονη. Οι γονείς προσπαθούσαν να επιστήσουν την προσοχή των γιατρών στην ξηρή υφή του δέρματος, ιδιαίτερα στην κοιλιά. Οταν πλέον η ανησυχία των γονέων φάνηκε βάσιμη, ο εφημερεύων γιατρός κάλεσε το ΕΚΑΒ, το οποίο έφτασε περίπου στις 12.00 με 12.30 τα μεσάνυχτα. Προηγουμένως τους είπαν: «Πού να το πάμε; Το μωρό πεθαίνει». Με πολύ μεγάλη προσπάθεια, που διήρκεσε περίπου μισή ώρα, το διασωλήνωσαν και φύγανε για το Ιπποκράτειο.

Τις πρώτες πρωινές ώρες το μωρό οδηγήθηκε στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας Παίδων. Στις 16.30 οι γονείς ενημερώθηκαν ότι το μωρό βρίσκεται σε πολύ κρίσιμη κατάσταση, εξαιτίας του σοκ αφυδάτωσης και της σηψαιμίας που είχε υποστεί.

ΤΡΙΤΗ 16 ΜΑΡΤΙΟΥ
Οι γιατροί ανακοίνωσαν ότι το παιδί έχει διαφύγει τον κίνδυνο, αλλά θα έπρεπε να υποβληθεί σε ακρωτηριασμούς περιορισμένης όμως έκτασης.

ΤΕΤΑΡΤΗ 17 ΜΑΡΤΙΟΥ
Οι γονείς πληροφορήθηκαν τον θάνατο του παιδιού εξαιτίας απρόβλεπτων εμβολών.
«Κάποιος πρέπει να τιμωρηθεί»

Η Κοζάνη είναι ανάστατη με τον χαμό του Γιάννη. Πολίτες μαζεύουν υπογραφές- δεκαπέντε χιλιάδες πλέον - και ζητούν να αλλάξει κάτι στο νοσοκομείο τους. Να μη χαθεί άλλο παιδί τόσο άδικα. Αυτός είναι και ο λόγος που η Δήμητρα αποφάσισε να μιλήσει. «Μία και τελευταία φορά», μου ξεκαθαρίζει. «Δεν θέλω να γίνω η τρελή μάνα που γυρνάει από κανάλι σε κανάλι, αλλά κάποιος πρέπει να τιμωρηθεί. Δεν μπορεί να μείνουν ατιμώρητοι αυτοί που σκότωσαν το παιδί μου». Η Εισαγγελία Θεσσαλονίκης διεξάγει και αυτή έρευνα. Το ίδιο και το υπουργείο Υγείας. Ενώ στη μήνυση που κατέθεσαν η Δήμητρα και ο άνδρας της Γρηγόρης, αναφέρονται μεταξύ άλλων τα εξής:

Μ Η Ν Υ Σ Η 1. Μωυσιάδη Γρηγορίου, κατοίκου Κοζάνης.

2.Χωλοπούλου Δημητρούλας, συζ. Μωυσιάδη Γρηγορίου, κατοίκου Κοζάνης.

Θεσσαλονίκη 1/4/2010 Μηνύουμε και ζητούμε την ποινική δίωξη και νόμιμη τιμωρία παντός υπευθύνου για τον θάνατο του άρρενος τέκνου μας Ιωάννη που γεννήθηκε στην Κοζάνη την 25/2/2009 και απεβίωσε στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας Παίδων (ΜΕΘ Παίδων) του Γενικού Νοσοκομείου Θεσσαλονίκης «Ιπποκράτειο» την 17/3/2010, συνεπεία παράνομων, άδικων και αξιόποινων πράξεων και παραλείψεων του ιατρικού και του νοσηλευτικού προσωπικού του Γενικού Νοσοκομείου Βέροιας, του Νοσοκομείου Ειδικών Παθήσεων (Λοιμωδών) και του ΓΝΘ «Ιπποκράτειο», όπου διαδοχικά νοσηλεύτηκε το θανόν τέκνο μας για το χρονικό διάστημα από 6/3/2010 έως την ημέρα του θανάτου του, την 17/3/2010. (...)

Η περίληψη ιστορικού τού από 17/3/2010 παραπεμπτικού σημειώματος νεκροτομής της ΜΕΘ Παίδων του Γενικού Περιφερειακού Νοσοκομείου Θεσσαλονίκης «Ιπποκράτειο» αναφέρει: «Ο ασθενής διακομίστηκε από το Νοσοκομείο Λοιμωδών διασωληνωμένος (από το ΕΚΑΒ) στις 8/3/2010 σε κατάσταση βαρύτατου σηπτικού- υπογκαιμικού shock (χωρίς φλεβική γραμμή) με ανύπαρκτη περιφερική κυκλοφορία και κυανομέλανα χροιά προσώπου- ώτων- θώρακα- κοιλίας- άνω και κάτω άκρων και οσχέου. Ανατάχθηκε με γραμμή. Χορήγηση υγρών και ινοτρόπων αλλά παρέμειναν σοβαρές νεκρώσεις άνω και κάτω άκρων. Στις 17/3/2010 το παιδί παρουσίασε αιφνίδια καρδιακή ανακοπή- ασυστολία, η οποία δεν ανατάχθηκε παρά την επί 1 ώρα ΚΑΡΠΑ».

Επειδή είναι πλέον ή βέβαιον ότι ο θάνατος του παιδιού μας θα είχε αποφευχθεί εάν υπήρχε σωστή και έγκαιρη ιατρική φροντίδα.

Επειδή τα ανωτέρω αναφερόμενα περιστατικά συγκροτούν την υποκειμενική και την αντικειμενική υπόσταση του εγκλήματος της ανθρωποκτονίας από αμέλεια (άρθρο 302 Ποινικού Κώδικα). ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ ΖΗΤΟΥΜΕ την ποινική δίωξη και τιμωρία παντός υπευθύνου παριστάμενοι ως πολιτικώς ενάγοντες για χρηματική ικανοποίηση λόγω ψυχικής οδύνης μας (για το συμβολικό ποσόν των 44 ευρώ) από το ως άνω διαπραχθέν αδίκημα της ανθρωποκτονίας από αμέλεια με τη ρητή επιφύλαξη της ενασκήσεως όλων των δικαιωμάτων μας ενώπιον των Πολιτικών Δικαστηρίων και Διοικητικών Δικαστηρίων.