Με αφορμή μια διαμαρτυρία

(φωτο από το fb)
του Σπύρου Κουταβά από το vetonews.gr

Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Η χθεσινή σιωπηρή διαμαρτυρία στην κεντρική πλατεία της Κοζάνης των πολιτών της περιοχής , που ανταποκρίθηκαν στο προσκλητήριο μέσω του διαδικτύου με κεντρικό σύνθημα να λειτουργήσουν άμεσα όλα τα νοσοκομεία, μας κάνει να ελπίζουμε ότι τα πάντα δεν είναι γκρίζα. Ας είμαστε ρεαλιστές. Τα πράγματα στο χώρο της υγείας δεν θα αλλάξουν σε μια νύκτα. 

Όμως ο άδικος χαμός του 14μηνου βρέφους φαίνεται ότι λειτούργησε ως ηλεκτροσόκ, στην υπνηλία που έχει καθηλώσει μεγάλο μέρος του ενεργού πληθυσμού της περιοχής λόγω και της πρόσκαιρης ευμάρειας που προσφέρει το λογιστήριο της ΔΕΗ, αφύπνισε αρκετούς από τον καταναλωτικό «αυτισμό» της τελευταίας δεκαετίας, έκανε πολλούς πολίτες να σηκωθούν από τα café και τους καναπέδες και να σταθούν δίπλα-δίπλα με γείτονες και γνωστούς που μπορεί να τους χωρίζει μεν κομματική κα πολιτική άβυσσος αλλά τους ενώνει η αγωνιά για το αύριο, να μην γνωρίσει το δικό τους παιδί την τύχη του μικρού Γιάννη. 

Το χθεσινό γεγονός με τους 1500 ανθρώπους που σταθερά έμειναν στην πλατεία για μια ώρα και άλλοι τόσοι που πέρασαν, υπόγραψαν και αποχώρησαν, αποδεικνύει ότι οι πολίτες δεν έχουν πει ακόμη την τελευταία τους κουβέντα. Και αυτό είναι ένα στοιχείο που στο εξής θα πρέπει τα πολιτικά κόμματα, το πολιτικό προσωπικό της περιοχής, αλλά και οι κοινωνικοί φορείς να το πάρουν σοβαρά υπόψιν στους υπολογισμούς τους για το μέλλον. Κρατώ στην μνήμη μου δύο εικόνες δυνατές, γεμάτες συμβολισμούς. Τη ζωγραφιά ενός εννιάχρονου, με το ασθενοφόρο σε φόντο από μαύρα σύννεφα στον ουρανό και την κραυγή αγωνιάς «γιατρέ έλα σε χρειάζομαι». Και στην άλλη γωνία της πλατείας τις φιγούρες του ζευγαριού που μόλις έχασαν το παιδί τους αλλά βρήκαν το κουράγιο να καταπιούν τον πιο αρχέγονο πόνο και να σταθούν όρθιοι στην πλατεία μαζί με εκατοντάδες άλλους γονείς που κρατούσαν από το χέρι τα παιδιά τους. 

Ήταν η πρώτη φορά στα πολλά χρονιά που παρακολουθώ δημόσιες συγκεντρώσεις που το πολιτικό προσωπικό της περιοχής δεν ήταν στο προσκήνιο αλλά στα όπισθεν της σκηνής έξω από τα νερά του παρακολουθούσε με φανερή αμηχανία τα τεκταινόμενα .