Η Δημοκρατία δεν εκδικείται … ούτε, όμως, κι εκβιάζεται!

Γράφει η Μάρα Λύσσαρη

Ένας νεαρός πολίτης αυτής της χώρας, ενήλικος, που εκτίει την ποινή του για ένοπλη ληστεία έχει περάσει σε ανώτατο εκπαιδευτικό ίδρυμα και επιθυμεί να φοιτήσει σε αυτή. Παράλληλα, διατηρεί στο ακέραιο τη θέση του για την ανατροπή του Πολιτεύματος και την πίστη του στον ένοπλο αγώνα πόλης. Δεν του χορηγείται άδεια για να παρακολουθήσει τα μαθήματα στη σχολή του.

Ο φυλακισμένος προχωρά σε απεργία πείνας, προκειμένου να διεκδικήσει το δικαίωμά του στην χορήγηση άδειας.
Παράλληλα δεν παραλείπει να επισημάνει ότι η δράση του αυτή αποτελεί όχι ένα μέσο διεκδίκησης του δικαιώματός στου στη μάθηση αλλά μονάχα έναν στυγνό πολιτικό εκβιασμό για να μπορέσει να βγει εκτός φυλακής. Ούτε δεσμεύεται για τη συμπεριφορά του, όταν και εάν του χορηγηθεί η σχετική άδεια. Από τα αρμόδια όργανα κρίνεται ότι είναι επικίνδυνος για να βγει εκτός των φυλακών Τύπου Β και να κυκλοφορήσει στην κοινωνία, έστω και για λίγες μέρες ή ώρες, ώστε να φοιτήσει.
Η κατάσταση της υγείας του, εξ’ αιτίας της απεργίας πείνας είναι, μετά από πολλές μέρες, πλέον δραματικά σοβαρή, με άμεσο κίνδυνο απώλειας της ζωής του.

Και τώρα τίθεται ένα τεράστιο δίλημμα. Του χορηγείς άδεια, ενώ τον θεωρείς άκρως επικίνδυνο; Δεν του χορηγείς άδεια και αποδέχεσαι τον επερχόμενο θάνατό του;

Για να βάλουμε τα πράγματα σε μία σειρά:

1. Το ότι θα πρέπει να του παρασχεθεί η δυνατότητα να παρακολουθήσει τις σπουδές του δεν συνεπάγεται αυτόματα ότι θα πρέπει να κυκλοφορήσει ελεύθερος. Το ότι η πολιτεία δεν επιλύει άμεσα το θεσμικό ζήτημα που έχει ανακύψει με κίνδυνο να χάσει τη ζωή του ένας νέος άνθρωπος δεν σημαίνει ότι η απόφαση του εν λόγω οργάνου θα πρέπει να μην σταθμίσει και τα δικαιώματα των υπόλοιπων πολιτών.

2. Ο Ρωμανός είναι παιδί του συστήματος. Αδιαμφισβήτητα. Και αυτό γιατί το σύστημα χρειάζεται (και παράγει) τους «μπαμπούλες» του για να πείθει τους νοικοκυραίους να κάθονται σούζα. Και το κάνει με τον οποιονδήποτε τρόπο. Ακόμα και προκαλώντας νέους πολίτες σε προς αυτό αντίδραση.

3. Το γεγονός ότι έχει τόσο μένος απέναντι στη Δημοκρατία (και ναι,  στους ανθρώπους, με το ίδιο μένος ενός φασίστα – κανείς δεν υπολογίζει την ανθρώπινη ζωή) σημαίνει ότι έχει «δουλευτεί» πολύ καλά! Τόσο ιδεολογικά, ο ίδιος, από τον κύκλο του, όσο και από τις ακραίες (και απερίσκεπτες – πολλές φορές άδικες) αντιδράσεις του επίσημου κράτους.

4. Δεν θέλει να μορφωθεί. Θέλει να συνεχίσει τον ένοπλο μαζί με τους συντρόφους του, στους οποίους απευθύνει αρκετά συχνά ανοιχτές, δημόσιες επιστολές.

5. Το γεγονός ότι βίωσε την εν ψυχρώ δολοφονία του φίλου του δεν συνεπάγεται και την τρομοκρατική του δράση! Ούτε αποτελεί δικαιολογία. Θα μπορούσε να είχε γίνει ειρηνιστής – ακτιβιστής, προασπιστής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και αντί να παίρνει τα όπλα και να γαζώνει ενάντια στο σύστημα (και όσους βρεθούν μπροστά του).

6. Ούτε το γεγονός ότι είναι νεαρός σε ηλικία αποτελεί δικαιολογία. Ούτε φράσεις του στυλ «δεν ήξερε τι έκανε», «δεν έχει συναίσθηση». Ο άνθρωπος είναι ενήλικος, συνειδητοποιημένος ως προς το τι θέλει και προχωρά απόλυτα συγκροτημένα με βάση την ιδεολογία του. Νομίζω ότι, ακόμα και όσοι το λένε ως ελαφρυντικό, το μόνο που κάνουν είναι να υποτιμούν τη νοημοσύνη του. Διάβασε, πέρασε στις Πανελλήνιες και αντί για χρηματικό έπαθλο ζήτησε να παντρευτεί τη σύζυγό του. Δεν είναι ανώριμος. Ανώριμοι είναι όσοι πιστεύουν το αντίθετο.

7. Τις κοινωνικές αδικίες δεν τις λύνεις με τη βία, ούτε με το θάνατο. Τουλάχιστον όταν σου παρέχονται στοιχειώδη δικαιώματα στη γνώμη και την εκπροσώπηση. Ο πιο σκληρός αγώνας είναι ο αγώνας της καθημερινότητας. Εκεί που είσαι ο τρελός ή ο γραφικός να φωνάζεις τα αυτονόητα. Ο Ρωμανός, όμως, (και ο κάθε Ρωμανός) είναι τρομοκράτης από τη στιγμή που αποδέχεται όχι μπορεί με τρόμο (βία) να εκβιάσει ώστε να επιβάλλει την τάξη των πραγμάτων που αυτός επιθυμεί.

8. Μια Δημοκρατική Πολιτεία δεν μπαίνει σε ψευτοδιλήμματα και δεν εκβιάζεται από κανέναν. Κάνει τη στάθμιση των δικαιωμάτων, θέτει τους κανόνες και αφήνει τα πρόσωπα να επιλέξουν εάν θα ακολουθήσουν τους κανόνες ή θα τους παραβιάσουν, αποδεχόμενοι τις συνέπειες της απόφασής τους.

9. Η εκπαίδευση δεν είναι ποτέ λάθος. Ποτέ! Ο τρόπος με τον οποίο θα έχουν πρόσβαση σε αυτή ειδικές κατηγορίες πολιτών (όπως οι επικίνδυνοι κατάδικοι) θα έπρεπε να είναι υπό διαπραγμάτευση. Όχι το αν πρέπει να έχουν πρόσβαση. Σκοπός του σωφρονιστικού συστήματος είναι η αναμόρφωση, άλλωστε! Και στόχος θα πρέπει να είναι το να διορθωθεί το σύστημα, όχι να απορυθμιστεί.

10. Με αφορμή την περίπτωση του Ρωμανού ξεσκεπάστηκε κενό στο σύστημα. Και η μόνη σοβαρή αντιμετώπιση είναι να πληρωθεί αυτό το κενό άμεσα, οριστικά και θεσμικά. Χωρίς εκβιασμούς. Με στάθμιση δικαιωμάτων. Γιατί όπως δικαίωμα έχει ο Ρωμανός να σπουδάσει, δικαίωμα έχει και ο πολίτης, ακόμα και ο αστυνομικός (εργαζόμενος) που ενδεχομένως θα τον συνοδεύει εκτός σωφρονιστικού ιδρύματος,  στην ζωή και τη σωματική ακεραιότητα.

11. Είναι θέμα πολιτικής βούλησης να επιλυθεί το ζήτημα που έχει προκύψει! Η Πολιτεία οφείλει να επιλύσει θεσμικά το ζήτημα και μάλιστα άμεσα! Πριν προκληθούν ανεπανόρθωτες βλάβες στην υγεία του Ρωμανού. Και οφείλει να του εξασφαλίσει ότι ακόμα και εάν δεν μπορεί να του επιτρέψει να βγει εκτός φυλακής θα του παρέχεται όλο το απαραίτητο υλικό και η πρόσβαση για να παρακολουθεί τα μαθήματά του, χωρίς να παρακωλύεται η πρόοδος των σπουδών του. Και για αυτό πρέπει να υπάρξει σύμπραξή των αρμόδιων Υπουργείων και μάλιστα άμεσα! Χθες για την ακρίβεια! Η Δημοκρατία δεν αντέχει να λερωθεί με το αίμα του Ρωμανού. Ούτε, όμως, και να υποχωρήσει σε εκβιασμούς, θέτοντας σε κίνδυνο την ασφάλεια των υπολοίπων. Ας επιλύσει το ζήτημα, ως οφείλει και ας κάνει μετά ο Ρωμανός, με πλήρη συναίσθηση και ευθύνη, τις δικές του επιλογές.

12. Το πιο σημαντικό, όμως, στην περίπτωση του Ρωμανού; Ενός νέου ανθρώπου, με πολλή θέληση, από ό,τι αποδεικνύεται, και ισχυρό μυαλό που έχει επιλέξει τον ένοπλο αγώνα πόλης. Ό,τι έχουμε έλλειμμα Δημοκρατίας. Και Παιδείας. Και γι’ αυτό πρέπει να δουλέψουμε πολύ (πάρα πολύ) τη συμμετοχική δημοκρατία και να διδάξουμε με τις πράξεις μας (όχι με τα λόγια – όχι άλλα λόγια) ότι ο κάθε ένας πολίτης, ο κάθε ένας από μας φέρει εις ολόκληρον την ευθύνη του για την πολιτεία μας. Για αυτό πρέπει να δουλέψουμε (όσο έχουμε καιρό) τις μορφές της συμμετοχικής Δημοκρατίας και την ανάπτυξη της αντίληψης ότι ως πολίτες Δημοκρατίας έχουμε ευθύνη από τα πιο μικρά μέχρι τα πιο μεγάλα. Γιατί είτε πρόκειται για αντάρτικο πόλης είτε για φασίστες ρατσιστές, η πρόθεση είναι να πέσει η Δημοκρατία και να επικρατήσει η αντίληψη ότι κάποιες ανθρώπινες ζωές δεν μετράνε! Είτε είναι του μπάτσου – υπηρέτη του ταξικού εχθρού είτε του μετανάστη – μιάσματος. Δεν αντέχουμε να χάσουμε κανέναν σε έναν ατέρμονο κύκλο βίας και σκοταδισμού. Κανέναν! Όλοι δικαιούμαστε μία ειρηνική ζωή και οφείλουμε να «ματώσουμε» στη καθημερινότητά μας για αυτό. Να κατεβούμε σε συνελεύσεις, δημοψηφίσματα, μαζικές διαδικασίες, να τηρήσουμε τις διαδικασίες και τους νόμους. Να είμαστε συνεπείς και ουσιαστικοί.

ΥΓ: Το Ρωμανό τον θέλουμε ζωντανό και υγιή. Θέλουμε να απολαμβάνει όλα τα δικαιώματά του, χωρίς να διακινδυνεύονται των υπολοίπων. Όχι γιατί είναι ο Ρωμανός, αλλά γιατί είναι Άνθρωπος. Και η Δημοκρατία αναγνωρίζει πρώτη ανάμεσα στις άλλες την ανθρώπινη αξία.