Του Βασίλη Ε. Μαγκλάρα
Όσο κι’ αν
οι μέρες βιάζονται απ’ τα γεγονότα να προσπεράσουν την αγιότητά τους,
όσο κι αν οι προβαρισμένες εκδηλώσεις
αγάπης-συμπόνιας-ανθρωπιάς μένουν στα στερεότυπα των ευχών που δεν πολύ πιστεύουμε,
εμείς θα ελπίζουμε στο Θείο μήνυμα της Γέννησης του Θεανθρώπου ν’ απαλύνει με
το ΦΩΣ του τις δύσκολες ώρες που μας κατέλαβαν χρονιάρες μέρες, περιμένοντας
σιωπηλά.
Παρ’
όλα αυτά ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ… Με μία προϋπόθεση όμως… Να είναι καλά. Να είναι αληθινά.
Να είναι ακριβά για να μην εξαγοράζονται και να μην ξεπουλιούνται σε λόγια
ευκαιρίας, σε πολιτικές αμφισημίας, υποχείρια των καιρών και των πολιτικών
ρευμάτων που μας ανακυκλώνουν εν ονόματί μας.
Εν
ονόματι ενός κόσμου που δεν αντέχει άλλο να περιπλανιέται ανάμεσα στην ίντριγκα
των συνθημάτων, στην εκβιαστική πρακτική των διλλημάτων, στην ευτέλεια της
διαχείρισής του να επιλέξει, ανάμεσα σε μια καλή κηδεία ή έναν αξιοπρεπή
θάνατο.
Όχι ότι είμαστε άμοιροι
των συνεπειών μας, εκτός κι’ αν δεν θέλουμε να το καταλάβουμε οπότε μπορούμε να
τα ρίχνουμε στον Πάγκαλο για το «μαζί τα φάγαμε», απορρίπτοντας κάθε
προβληματισμό που θα μας διόρθωνε, αθωώνοντας έτσι κάθε πονηρό και κάθε
πρακτική εκδούλευσης και συναλλαγής, που στηρίχτηκε το πολιτικό υπόβαθρο τα
χρόνια προ της κρίσης.
Αν
νομίζουμε με αφορισμούς και εύπεπτη πολιτικολογία ότι θα επιβεβαιώσουμε την
επανάστασή μας χωρίς ενδοσκόπηση της κοινωνίας μας, τότε δεν αντιληφθήκαμε ότι στο
ταγκό της πολιτικής που χορεύαμε οι
«παρτενέρ» ήσαν συνυπεύθυνοι σ’ αυτό το κορεσμένο με «τοξικές χρεώσεις»
Δημόσιο.
Βέβαια εμείς πιαστήκαμε στο πρώτο σύνθημα που μας πλασάρανε από μια
προεκλογική αποστροφή ότι «λεφτά υπάρχουν» και αυτό έγινε η σημαία της
αντίδρασης… Αυτό έγινε η κουρτίνα-το παραβάν που σκέπασε τους πραγματικούς
ενόχους και κάλυψε μια πενταετή πολιτική που κάτω από το βάρος του χρέους και
των ελλειμμάτων πέταξε τα «κλειδιά» στο Ζάππειο και έφυγε νύχτα.
Τώρα
από κει και πέρα το πώς θα γινόταν διαχειρίσημο το χρέος και τα ελλείμματα ήταν
κάτι που ελάχιστα μας απασχολούσε, άλλωστε η αντίληψη της ακάλυπτης επιταγής
πιστεύαμε ότι ήταν λαϊκό προνόμιο και Εθνική απαίτηση(μερικοί επιμένουν να το
διακινούν ως πολιτικό τους πρόθεμα ακόμα) ώσπου οι αγορές άρχισαν να μας
στέλνουν τελεσίγραφα. Κάτω από αυτή την
άθλια αντιμετώπιση των οίκων αξιολόγησης που μας οδηγούσε σε άναρχη χρεοκοπία ο
πρωθυπουργός της Χώρας Γιώργος Παπανδρέου εξαγγέλλει από το Καστελόριζο την
δανειακή σύμβαση με το ΔΝΤ την ΕΚΤ και τους εταίρους μας.
Και τότε
συνέβη το απίστευτο. Αντί αυτό να μας συνεφέρει όπως συνέβη με άλλες χώρες
Ιρλανδία, Πορτογαλία και να το αντιμετωπίσουμε με Εθνική ομοψυχία, εμείς
δαιμονοποιήσαμε το ακριτικό Καστελόριζο και το αγωνιώδες μήνυμα του
Πρωθυπουργού ρίχνοντας τα στο «πολιτικό ανάθεμα»…
Με
αυτήν την Εθνική «συναίνεση» πήγε ο πρωθυπουργός της Ελλάδας να αντιμετωπίσει
στη σύσκεψη του Μονακό τα τραπεζικά τρωκτικά και τους εκφραστές τους, ηγέτες
των χωρών της κεντρικής Ευρώπης. Με αυτήν την Εθνική συναίνεση δέχθηκε την
ευτέλεια της πολιτικής από τον πολιτικό νανισμό των Ευρωπαίων ηγετών που δεν
ξεπερνούσε ούτε το «μπόι» του Σαρκοζί. Με αυτή την Εθνική συναίνεση ο
Πρωθυπουργός του 44% θέλησε να προσφύγει στο Λαό και να του ζητήσει μέσω
Δημοψηφίσματος να αποφασίσει για τη «μοίρα» του.
Να
αποφασίσει Ο ΛΑΟΣ… Ναι… Ο μόνος αρμόδιος για ότι του συμβεί… Ο μόνος υπεύθυνος
για τη ζωή του, για τη ζωή των παιδιών του και κανένας άλλος…
Να
αποφασίσει ο Λαός … Ναι; Πως..; Όταν σε μια εκπαιδευμένη Δημοκρατία από το
πολιτικό σύστημα, ο Λαός θεωρείται ή ανώριμος, ή επικίνδυνος και το μόνο που
του επιτρέπεται είναι να ασκεί το εκλογικό του «καθήκον» εντός των παραταξιακών
τειχών που τον ορίζουν, κάθε φορά που τα αδιέξοδα στριμώχνουν τις πολιτικές
ηγεσίες.
Έτσι για μια φορά ακόμα ο Λαός είτε ως απλός
παρατηρητής, είτε ως αγανακτισμένος διακινητής της πολιτικής συνθηματολογίας,
εκρίθη κατώτερος των περιστάσεων από τους προκαθήμενους της αντιπολίτευσης να
αποφασίσει για όσα έμελε να του συμβούν.
Οπλισμένος μ’ ένα απρόσιτο ύφος
ο τότε ηγέτης της αξιωματικής αντιπολίτευσης και κραδαίνοντας το «χαρτί» της
σκληρής διαπραγμάτευσης(ναι είναι ο ίδιος που σήμερα από την θέση του
πρωθυπουργού και χωρίς την διαπραγματευτική καραμέλα εκλιπαρεί για συναίνεση
στην εκλογή Προέδρου Δημοκρατίας, προκειμένου να μην οδηγηθεί η Χώρα στη
δοκιμασία των εκλογών) απαιτούσε την απομάκρυνση του πρωθυπουργού της
πλειοψηφικής κυβέρνησης.
Και να ήταν μόνο η αντιπολίτευση; Θα λέγαμε αντιπολίτευση είναι, τη
«δουλειά…» της κάνει. Εκείνο που έπληξε καίρια τον κ. Παπανδρέου ήταν τα
συντροφικά «μαχαιρώματα» που όχι μόνο αμφισβητούσαν τους πολιτικούς χειρισμούς
του, αλλά έβαζαν και θέμα εμπιστοσύνης της κυβέρνησης του. Ναι είναι οι ίδιοι
άνθρωποι που τότε με ομάδες των δεκατεσσάρων, των εικοσιοκτώ και πάει λέγοντας,
τραβούσαν το χαλί κάτω απ’ τα πόδια της παράταξης και σήμερα κόπτονται για τη
συνοχή της. Οι ίδιοι άνθρωποι που μέχρι χτες απαξίωναν τον Γιώργο Παπανδρέου,
έρχονται τώρα να του προσφέρουν θέσεις στα ψηφοδέλτια καλώντας τον να μην
διασπάσει το ΠΑΣΟΚ.
Ποιο ΠΑΣΟΚ; Αυτό του 4,5% των δημοσκοπήσεων που τον κουτσουρεμένο ήλιο
του τον έβαλαν υπό την ΣΚΙΑ της ΕΛΙΑΣ;
Ποιο ΠΑΣΟΚ; Αυτό που άτολμο καλύπτεται πίσω από τον μανδύα της
φημολογούμενης Δημοκρατικής παράταξης σε ενδεχόμενες εκλογές; Ποιο ΠΑΣΟΚ; Αυτό που σύρεται
πίσω από την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας διαλύοντας την ιδεολογική του στάση
προσποιούμενο τον εταίρο της συγκυβέρνησης;
Ποιο ΠΑΣΟΚ να διασπάσει; Δεν κατάλαβαν ότι η διάσπαση δεν εξαρτάται από
τα πρόσωπα αλλά από την απόρριψη ενός Λαού που δεν σεβάστηκαν τις εντολές του;
Εν ονόματι αυτού του ΛΑΟΥ που αδυνατεί ν’ αναπνεύσει σ’ αυτό το πολιτικό
νεφέλωμα και αρνείται την συσκευασμένη πληροφόρηση σε δισκία εκφοβισμού, ή τις
πιρουέτες της κούφιας παροχολογίας, οφείλει ο κάθε υπεύθυνος πολιτικός άνδρας να
σταθεί ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΟΥ.
Όχι
μόνο για να ξαναγράψει την ιστορία, αλλά για να αποκαλύψει την εκκωφαντική
σιωπή της…
Μαγκλάρας Ε. Βασίλης
magklarasvas@yahoo. gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου