Oταν η δημοσιογραφία έγινε μυθοπλασία

της Ιωάννας Κωσταρέλλα από το ΧΡΟΝΟ

 Από την ώρα που η δημοσιογραφία άρχισε να αραιώνει το κρασί της με στοιχεία μυθοπλασίας και να «δραματοποιεί» τα γεγονότα για άγρα κοινού, χάσαμε μεν τη βασική διάκριση μεταξύ πληροφορίας και άποψης, κερδίσαμε, όμως, μερικά ωραιότατα κείμενα με λογοτεχνική διάθεση.
Πολλοί δημοσιογράφοι «την είδαν» λογοτέχνες και άρχισαν να μας πυροβολούν με κείμενα τιτλοφορούμενα, όπως «οι γιοι των αστών πήραν τα καλάσνικοφ», όπου καταθέτουν την άποψή τους κάπου μεταξύ μύθου και πραγματικότητας.

Καλογραμμένα πολλά από αυτά και με πλούσιο συναισθηματισμό έχουν όλα τα συστατικά που χρειάζεται για να γραφτεί μια καλή ιστορία. Δεν έχουν, όμως, καθόλου πληροφορίες και δεδομένα από καλά διασταυρωμένες πηγές.
Βασίζονται στους διάφορους «αστικούς μύθους» που κυκλοφορούν, αναπαράγουν τα ίδια στερεότυπα (εγγονός λογοτέχνη-γιος συγγραφέα μπεστ-σέλερ- παιδί του Μωραϊτη), πλέκοντας φωσκολικά σενάρια και αναπαριστώντας με μαεστρία φανταστικούς διαλόγους μεταξύ των ηρώων.
Μόνο που αν θέλαμε να διαβάσουμε αστυνομικές ιστορίες, θα καταφεύγαμε στα έργα του Γιάννη Μαρή, δεν θα αγοράζαμε εφημερίδες. Oταν όλοι έχουν πάρει σβάρνα τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και γράφουν ιστορίες για αγρίους, είναι, ίσως, ζωτικότερο από κάθε άλλη χρονική στιγμή, οι επαγγελματίες της ενημέρωσης να μείνουν πιστοί σε αυτό που καλύτερα ξέρουν να κάνουν και είναι η παράθεση διασταυρωμένων πληροφοριών χωρίς πολλά φτιασίδια.