Εκπτωση λογικής

της Ιωάννας Κωσταρέλλα από το ΧΡΟΝΟ

Μόνο οι πράξεις που επηρεάζουν τις ζωές των άλλων και είναι αξιόποινες πρέπει να κρίνονται. Ούτε οι ιδέες, ούτε οι προθέσεις τους, ούτε και το παρελθόν τους πρέπει να μας ενδιαφέρουν. Ούτε για τους καταδικάσουμε, αλλά ούτε και για να τους δικαιολογήσουμε. Είναι χαρακτηριστικό ότι για τους περισσότερους εγκληματίες, οι γνωστοί τους καταθέτουν ότι «ήταν καλά παιδιά», πράγμα που σημαίνει ότι θα πρέπει να σταματήσουμε να ψάχνουμε στους εγκληματίες, στοιχεία που δεν έχουμε ίδιοι.

Παιδιά χωρίς άγρια πρόσωπα, των βορείων προαστίων και των καλών σχολείων είναι κάποιοι από τους τέσσερις της Κοζάνης (sic!).

Θα μπορούσαν, όμως, να είναι και μεγαλύτεροι, με πιο μοχθηρό βλέμμα. Γιατί πρέπει όσοι τελούν αξιόποινες πράξεις να έχουν συγκεκριμένο σωματότυπο και εμφάνιση; Μας βοηθάει αυτό στην ενοχοποίηση ή στην απενοχοποίηση τους;

Από την άλλη η μεταχείριση όσων τελούν αξιόποινες πράξεις και συλλαμβάνονται είναι συγκεκριμένη και ακολουθεί κανόνες. Η βιαιότητα δεν δικαιολογείται για κανένα λόγο, αν εξακολουθούμε να πιστεύουμε στη δικαιοσύνη. Ούτε καν όταν στο ανακριτικό τραπέζι κάθεται ο μακελάρης της Νορβηγίας.

Είναι εξαιρετικά επικίνδυνος ο χωρισμός στο στρατόπεδο αυτών που δικαιολογούν «τα παιδιά με τα καλάσνικοφ» γιατί δεν έχουν άλλο τρόπο να εκφράσουν την οργή τους και από την άλλη στο στρατόπεδο αυτών που δικαιολογούν την αστυνομική βιαιότητα. Με τη λογική της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, την οποία έχουμε συναποδεχθεί, ελαφρυντικό για τη βία δεν υπάρχει. Αν κάποιοι βρίσκουν, μάλλον κάπου αλλού θα έπρεπε να είναι.