“Ρωμανέ, είμαι μαζί σου!”

του Οδυσσέα Ιωάννου από το Protagon.gr
Βγάζω το καπέλο στους γονιούς που υπερασπίζονται τα παιδιά τους. Μου αρέσει αυτή η πάστα ανθρώπων. Μπορεί να συμφωνούν, μπορεί να διαφωνούν, μπορεί να έχουν προσπαθήσει μάταια να τα αποτρέψουν, μπορεί και όχι, όμως όταν γίνονται οι πράξεις, είναι εκεί και λένε “είμαι μαζί σου παιδί μου”. Απορώ με όσους κανιβάλισαν τις μανάδες των συλληφθέντων στην Κοζάνη. Τι τους ζητούσαν δηλαδή; Πολιτική ανάλυση; Επιστημονικές τοποθετήσεις επάνω στην θεωρία της κινηματικής βίας και της τρομοκρατίας; Οικογενειακή μεταμέλεια;

Ζητάς από την μητέρα ενός ανθρώπου γονατισμένου, χτυπημένου, με κατεστραμμένο μέλλον, να κρατήσει ίσες αποστάσεις; Ανάμεσα στο παιδί του και σε όσους “αποκηρύσσουν την βία από όπου κι αν προέρχεται;” Τι θα γούσταραν τρελά δηλαδή; Να βγει κλαίγοντας “δεν ξέρω πώς έγινε, ήταν καλό παιδί, δεν είχε δώσει ποτέ δικαιώματα”; Να ζητήσει έλεος και να προσπαθήσει δημόσια να τα νουθετήσει; Δηλαδή, να τα προδώσει δια της αποστασιοποίησης! Να παραδεχτεί τα λάθη του παιδιού της, σε ζωντανή σύνδεση με Πρετεντέρη, Ευαγγελάτο και Παναγιωταρέα; Γιατί; Για να δώσει το καλό παράδειγμα στις άλλες μάνες, να προσέξουν τα δικά τους παιδιά μην πέσουν στην πρέζα; Έκαναν αυτό που έπρεπε να κάνουν. Αυτό που είχαν ανάγκη εκείνη τη στιγμή να ακούσουν τα παιδιά τους. Πως οι μητέρες τους είναι εκεί, μαζί τους. Ίσως όχι απαραίτητα μαζί με τις πράξεις τους αλλά μαζί με τα κορμιά τους, την ψυχή τους. Τα παιδιά τους ήταν το μοναδικό τους ακροατήριο εκείνες τις ώρες, όχι η κοινωνία.
Όταν μια μάνα επισκέπτεται τον -ακόμη και- δολοφόνο γιο της στην φυλακή, δεν του χώνει πέντε χαστούκια, αλλά του δίνει μια αγκαλιά. Και συμπονάει απίστευτα και την μάνα του θύματος, αλλά ο καθένας τον σταυρό του… Ο δικός της είναι το παιδί της.
Υ.Γ. Προσπαθώ να δω και την άλλη πλευρά μιας και είναι πολύ της μόδας η διαφήμιση των “αντικειμενικών” και “ψύχραιμων” ματιών. Και σκέφτομαι αν θα έλεγα τα ίδια αν έβγαιναν οι μανάδες των “άλλων παιδιών”,  που μαχαίρωσαν για πλάκα τον μετανάστη και έλεγαν πως είναι περήφανες για τα παιδιά τους και τα στηρίζουν. Τα ίδια θα έλεγα. Η κοινωνία θα κάνει ό,τι είναι να κάνει, η δικαιοσύνη θα κάνει ό,τι είναι να κάνει, η Ιστορία θα κάνει ό,τι είναι να κάνει, αλλά η μάνα μόνο έναν δρόμο έχει. Ο οποίος σίγουρα δεν είναι ο politically correct. Το τί γίνεται μέσα σε ένα σπίτι δεν το ξέρει κανένας. Το τί θα του πει κατ΄ ιδίαν στο κελί, δεν έχει καμία υποχρέωση να το μοιραστεί μαζί μας. Και η επίρριψη ευθυνών για το πώς τα μεγάλωσε, με ποιες αξίες και άλλα τέτοια εύκολα και φιλολογικά, από πρόχειρους δικαστές και προφανώς γαμάτους γονιούς, είναι εντελώς δευτερεύοντα, μπροστά στην ανάγκη που έχει ένας κατηγορούμενος -πόσο μάλλον εικοσάχρονος- να κοιτάξει μέσα σε ένα εχθρικό ακροατήριο και να βρει δύο μάτια, της μάνας του, που θα του πουν από μακριά “μην φοβάσαι, εγώ τουλάχιστον είμαι μαζί σου!”.