Εθνική μιζέρια

Του Ι. Κ. Πρετεντέρη

Προχθές επισκέφθηκε την Ελλάδα ο Πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας. Οπως αποδείχτηκε, ο άνθρωπος ούτε λεφτά ήλθε να μοιράσει ούτε δανεικά να ζητήσει.

Είπε δυο καλές κουβέντες - δεν ακούμε και πολλές για να μας περισσεύουν...

Εφερε μερικούς επιχειρηματίες μήπως γίνει καμιά δουλειά.

Εστειλε και ένα μήνυμα εμπιστοσύνης για όση αξία έχει.

Ούτως  Ή άλλως, μπήκε στον κόπο. Να το πεις για κακό, δεν το λες. Να το πεις ξεφτίλα, πάλι δεν το λες.

Και ακούστε τη συνέχεια.

Ο Σκουρλέτης και ο Μαριάς καταδίκασαν την επίσκεψη διότι το Μνημόνιο κ.λπ. κ.λπ.

Κατήγγειλαν βεβαίως και την κυβέρνηση που δέχτηκε τον Ολάντ και δεν του έκανε τη μούρη κρέας μόλις πάτησε το πόδι στο «Ελευθέριος Βενιζέλος».

Στα πρωινάδικα την έπεσαν στον Ολάντ κάτι νυσταλέοι - ακόμη και ο Βαρουφάκης βρήκε κάτι να πει, αν και δεν κατάλαβα τι ακριβώς...

Η ΕΣΗΕΑ και η ΠΟΕΣΥ έκαναν απεργία με αποτέλεσμα να μην καλυφθεί δημοσιογραφικά η επίσκεψη του γάλλου Προέδρου - ενώ έδωσαν ειδική άδεια για να καλυφθεί το ίδιο βράδυ το ματς Αρσεναλ - Μπάγερν!..

Από μια άποψη, πάλι καλά. Διότι πριν από τέσσερις μήνες με τη Μέρκελ παραλίγο να καεί η Αθήνα.

Θα μου πείτε βεβαίως ότι η βλακεία αποτελεί δικαίωμα.

Σωστό και δεν έχω καμιά πρόθεση να το αμφισβητήσω - στη χώρα μας άλλωστε συγκαταλέγεται στα θεμελιώδη δικαιώματα...

Κάποιοι συμπέραναν ότι ο Ολάντ ταξίδεψε στους μπατίρηδες της Ευρώπης για να τους φάει τα «ασημικά».

Και κάποιοι άλλοι θεώρησαν ότι το Αρσεναλ - Μπάγερν αποτελεί μεγαλύτερο δημοσιογραφικό γεγονός από την επίσκεψη ενός γάλλου Προέδρου.

Καμία αντίρρηση. Ετσι είναι, αν έτσι νομίζουν.

Αυτό που με στενοχωρεί όμως είναι ότι στην Ελλάδα η βλακεία δεν αποτελεί απλώς δικαίωμα.

Είναι και κατάσταση. Είναι σύστημα εξουσίας.

Είναι ο μόνιμος τροφοδότης της εθνικής μιζέριας. Της μειονεξίας, της αγραμματοσύνης και της καχυποψίας που τη συγκροτούν.

Αναρωτιέμαι, με άλλα λόγια, για ποιον λόγο μπορεί να προκαλεί αρνητικά συναισθήματα η επίσκεψη ενός ευρωπαίου πολιτικού στη χώρα μας.

Αναρωτιέμαι πώς νομίζουν ορισμένοι ότι η πολιτική είναι μια διαδικασία καφενείου, όπου ο ένας αρπάζει τον άλλο από τον γιακά.

Αναρωτιέμαι πόσο μέλλον έχει μια χώρα που δεν μπορεί να αξιολογήσει έστω και μια απλή χειρονομία.

Ζητάς πολλά, θα μου πείτε. Σωστό.

Αλλωστε οι δημοσιογράφοι απεργούσαμε για «την κατάργηση όλων των Μνημονίων και των εφαρμοστικών νόμων τους», για «την επιστροφή όλων των αποθεματικών στα Ταμεία», για «την αποκατάσταση των συντάξεων» και για άλλα δεκαεπτά αιτήματα, μεταξύ των οποίων δεν συμπεριλαμβάνεται η λογική.

Πάλι καλά που έπαιξαν και το Aρσεναλ-Μπάγερν.