Φέτος ο Αγιος Βαλεντίνος μου φάνηκε
πιο συμπαθής απο άλλες χρονιές. Ισως, γιατί έβαλε μια κόκκινη πινελιά
στο φόντο μιας γκρίζας πραγματικότητας. Ισως γιατί έδωσε την ευκαιρία να
αντικαταστήσουν -έστω και για μια μέρα- οι καρδούλες και τα φιλάκια,
τους πολλαπλασιαστές και τους απειλητικούς αριθμούς. Ισως, τέλος, γιατί
έδωσε χρώμα και φωταγώγησε τις θλιμμένες βιτρίνες και τους δρόμους με
τα ξενοίκιαστα καταστήματα.
Οχι
δεν άλλαξε η γνώμη μου για τον Αγιο Βαλεντίνο. Εξακολουθεί η γιορτή του
να μην είναι του γούστου μου. Δεν τον σνομπάρω, απλά δεν μου αρέσουν
γενικώς οι καταναγκαστικοί εορτασμοί που βάζουν τον ταλαίπωρο άνθρωπο
που μόλις τέλειωσε κατάκοπος απο τη δουλειά του, να τρέχει στο
πλησιέστερο ανθοπωλείο και να φορτωθεί λουλούδια και μπαλόνια σε σχήμα
καρδιάς ή ακόμη χειρότερα να «κλείνει» τραπέζι για βραδινή έξοδο.
Συμβαίνει, όμως, πια να έχουμε μεγάλη ανάγκη να αλλάξουμε την πένθιμη ατζέντα και να βάλουμε λίγο χρώμα στη ζωή μας. Να το ρίξουμε και λίγο έξω, βρε αδερφέ. Ε, και ο Βαλεντίνος είναι μια χαρά αφορμή για να ξεδώσουμε, αρκεί να γνωρίζουμε τα όρια μεταξύ χαριτωμένου και γελοίου. Μια ευκαιρία να γελάσουμε με τη δήθεν σοβαρότητά μας και να συνειδητοποιήσουμε το χάλι μας. Ενας Βαλεντίνος με περισσότερη διάθεση για χιούμορ και λιγότερη μιζέρια και ξενερωσιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου