Αποσπασματα από την απεργιακή ομιλία του ΠΑΜΕ

Εργάτες, εργάτριες

Οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι και το πολιτικό τους προσωπικό σε Ελλάδα κι Ευρώπη ετοιμάζουν για την εργατική τάξη και τα παιδιά της ένα μέλλον, μια ζωή κόλαση, χωρίς κανένα δικαίωμα, χωρίς συλλογικές συμβάσεις.

Να είναι έρμαια της εργοδοσίας, της εκμετάλλευσης, να είναι φτηνό λάδι στο γρανάζι της μηχανής που θα παράγει κέρδη. Να μάθει να ζει μ’ ένα ξεροκόμματο.

Ιδιαίτερα θέλουν τη νεολαία για να της παίρνουν όλη τη ζωντάνια, την δύναμη και να την αμείβουν με μισθούς εξαθλίωσης, αποκομίζοντας τεράστια κέρδη. Θέλουν την εργατική τάξη, χωρίς συλλογική πάλη, χωρίς συνδικάτα, με το κεφάλι σκυμμένο, υποταγμένη και με μια συνείδηση που θα τη διαπερνάει η λογική μια δουλειά να είναι και ότι να ‘ναι. Που θα δέχεται ότι το κεφάλαιο είναι ισχυρό και δεν μπορεί να γίνει αλλιώς.

Θέτουμε μερικά ζητήματα για να σκεφτούν οι εργαζόμενοι, να προβληματισθούν.

Θα ανεχτούμε να δουλεύουμε χωρίς ΣΣΕ;

Θα αποδεχόμαστε τις ατομικές συμβάσεις;

Θα δεχτούμε να ζούμε με 300 και 400 ευρώ;

 Η μάχη για τις ΣΣΕ είναι μεγάλη αναμέτρηση και αυτό πρέπει να γίνει κατανοητό από όλους. Έχει να κάνει εκτός των άλλων και με την θέληση της εργατικής τάξης να σηκώσει το μπόι της στην επίθεση του κεφαλαίου για να χτυπήσει κάθε αντίσταση της. Το σχέδιό τους είναι στρατηγικής σημασίας επιλογή. Πρόκειται για ένα αγώνα σε εθνικό και κλαδικό επίπεδο που τα αποτελέσματα του θα κρίνονται κάθε φορά από τον συσχετισμό δύναμης και τον καλό σχεδιασμό, οργάνωση και αγωνιστική στάση των δυνάμεων μας. Δεν υποτιμάμε τις δυσκολίες αυτής της μάχης. Πρόκειται για μάχη για να τις ανατρέψουμε και αποτελεί κρίκο για την αλλαγή των συσχετισμών και να ανέβει το επίπεδο οργάνωσης της εργατικής τάξης.

Να ανοίξει πιο ουσιαστικά η συζήτηση σε κάθε τόπο δουλειάς, παντού για την ανάγκη υπογραφής της ΕΓΣΣΕ και των κλαδικών συμβάσεων. Ιδιαίτερα στους νέους εργαζόμενους, στις νέες εργαζόμενες τι είναι η Συλλογική Σύμβαση, που πολλές φορές μας λένε ότι ο μισθός είναι νόμος και παροχή του κράτους. Είναι έτσι;

Οι ΣΣΕ αποτέλεσαν σημείο αναφοράς ταξικών αγώνων, συγκρούσεων. Μέσα σ’ αυτόν τον αγώνα, μέσα σ’ αυτή τη σύγκρουση η εργατική τάξη διαμόρφωνε όλα της τα δικαιώματα, ανάλογα κάθε φορά με το συσχετισμό δύναμης. Δυνάμωνε την ενότητα της, την διαπαιδαγώγηση της για τους όρους και τις προϋποθέσεις του αγώνα. Ξεχώριζε φίλους και εχθρούς, ενίσχυε την αντιπαράθεση με τον κυβερνητικό και εργοδοτικό συνδικαλισμό που την ήθελε τη μια στα νύχια της καπιταλιστικής ανάπτυξης, την άλλη στη λογική για να βγούμε από την κρίση να βάλλουμε όλοι πλάτη.  

Έχουμε ήδη καταθέσει στους εργαζόμενους το πλαίσιο των αιτημάτων μας, το σχέδιο για τη νέα ΕΓΣΣΕ. Το σχέδιο αυτό πρέπει να πάει σε ακόμα περισσότερους εργαζόμενους, να μπει για συζήτηση σε πιο πολλά συνδικάτα. Απαιτήσαμε από την ηγεσία της ΓΣΕΕ άμεσα να συνεδριάσει και να ξεκινήσουν οι διαπραγματεύσεις, χωρίς καμιά καθυστέρηση. Μας απαντούν ότι βιαζόμαστε. Άλλωστε γιατί να τους ενδιαφέρει. Η ηγεσία της ΓΣΕΕ ήταν και θα είναι μέρος του προβλήματος για την εργατική τάξη. Πάντα ήταν και είναι με τη πλευρά της εργοδοσίας. Ο υγιής ανταγωνισμός, η ανταγωνιστικότητα είναι η γραμμή τους. Και τώρα στην τελευταία τους ανακοίνωση λένε έξω τα κόμματα. Τα προβλήματα της εργατικής τάξης έχουν και χρώμα και κόμματα που τα δημιουργούν. Είναι τα κόμματα τους που στηρίζουν τα επιχειρηματικά συμφέροντα, και ισοπεδώνουν τη ζωή των εργαζομένων, που ονομάζουν ανάπτυξη τη διάλυση των ΣΣΕ, της σταθερής και μόνιμης δουλειάς, τις απολύσεις κλπ.

Θέλουμε να θέσουμε σε όλη την εργατική τάξη και σε όλους εσάς ένα ακόμα ερώτημα και να το απαντήσουμε: Η πολιτική που ακολουθεί η κυβέρνηση, η ΕΕ είναι λάθος πολιτική; Δεν υπολόγισαν σωστά; Είναι σχέδια της κακής τρόικας;

Εμείς απαντάμε με ένα μεγάλο όχι. Και όμως υπάρχουν δυνάμεις που αυτά λένε. Το όχι μας αυτό είναι στοιχείο διαχωρισμού από αυτές τις δυνάμεις. Πρόκειται για καλοδουλεμένο σχέδιο, για τη στρατηγική του κεφαλαίου, που στόχο έχει το τσαλαπάτημα, την ισοπέδωση των εργαζομένων, των λαϊκών στρωμάτων. Όσες δυνάμεις αξιοποιούν αυτά έχουν στόχο να αποπροσανατολίσουν την εργατική τάξη, να την οδηγήσουν σε λογικές συμβιβασμού και απογοήτευσης, σε λογικές ότι αν συμμαζέψουμε λίγο το καπιταλισμό, αν τον μερεμετίσουμε, μπορούμε να ζήσουμε κάπως καλύτερα.

Υπάρχουν δυνάμεις που λένε και με τους υγιείς επιχειρηματίες και με τους εργαζόμενους. Και με την ΕΕ και με την εργατική τάξη. Ο λαός να κλείσει τ' αυτιά του σ' αυτήν την παραπλανητική προπαγάνδα. Η ζωή - κόλαση δεν έχει σχέση με το λάθος ή σωστό πολλαπλασιαστή, το λάθος ή σωστό πρόγραμμα, αλλά με τα μέτρα ενίσχυσης του κεφαλαίου.

Όμως η ίδιες οι εξελίξεις ένα πράγμα επιβεβαιώνουν. Έξοδος από την κρίση δεν μπορεί να υπάρξει και υπέρ των πολυεθνικών και υπέρ των εργαζομένων. Δεν μπορεί να είσαι και με τα επιχειρηματικά συμφέροντα και με τα δικαιώματα του λαού. Όλοι αυτοί λένε ψέματα, εξαπατούν συνειδητά το λαό. Μονόδρομος είναι η αντεπίθεση στα μονοπώλια, η πάλη να μπουν εμπόδια στην αντιλαϊκή πολιτική, με λαϊκή συμμαχία, για την αποδέσμευση από την ΕΕ.

Η εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα, καμιά ανοχή, καμιά στήριξη δεν πρέπει να δείξουν σε όσους μιλούν για ανάπτυξη. Κανείς δεν πρέπει να περιμένει άσπρη μέρα από την κυβέρνηση, το μεγάλο κεφάλαιο, την ΕΕ. Η όποια ανάπτυξη θα είναι με το λαό στα συντρίμμια, με σφαγιασμένα τα δικαιώματα του.

Συναγωνιστές, συναγωνίστριες,

Ξέρουμε ότι ο αγώνας θα είναι μακρύς δύσκολος και δύσβατος.  Ρωτάμε όμως όλους σας. Θα τα βάψουμε μαύρα; Θα μας πιάσει ο φόβος και η μοιρολατρία; Θα αναζητούμε σωτήρες;

Στον αγώνα λοιπόν που δίνουμε και σίγουρα θα έχει συνέχεια και κλιμάκωση, υπάρχει ελπίδα, υπάρχει η δύναμη που μπορεί να ανατρέψει τις αντιλαϊκές πολιτικές, που μπορεί να βάλει τη σφραγίδα της. Το ταξικό εργατικό κίνημα με τις όποιες αδυναμίες και καθυστερήσεις και οι δυνάμεις του με τις Ομοσπονδίες, τα Εργατικά Κέντρα, τα δεκάδες σωματεία, τους χιλιάδες εργαζόμενους και εργαζόμενες που κάθε μέρα δίνουν μάχη στους τόπους δουλειάς κόντρα στην τρομοκρατία και τον αυταρχισμό κυβέρνησης και εργοδοσίας, που βάζουν από ένα λιθαράκι στην οργάνωση της εργατικής τάξης, στην συσπείρωση δυνάμεων, στην αποκάλυψη της ζημιάς που κάνει ο κυβερνητικός και εργοδοτικός συνδικαλισμός, που δίνει την προοπτική για ένα δρόμο ανάπτυξης που θα απαλλάξει τους εργαζόμενους από τη αιματηρή θηλιά των μονοπωλιακών ομίλων και την εκμετάλλευση.

Το τέλος της σημερινής απεργίας είναι η συνέχεια από αύριο κιόλας της οργάνωσης για τα επόμενα βήματα μας. Έχουμε ευθύνη απέναντι στην εργατική τάξη, απέναντι στη νεολαία. Ο αγώνας για το μεροκάματο, για τη δουλειά με δικαιώματα, για την προοπτική της τάξης μας, για την απελευθέρωση της πάντα ήταν στην πρώτη γραμμή της πάλης μας.