Καταθέσεις… Πολιτισμού…

Του Γιώργου Καραγιώργου*

Δεκέμβριος του 1986, χιονιάς , βαρδάρης,  σκοτείνιαζε νωρίς,  χιονοθύελλα, κρύος αέρας και βροχή να σε κτυπάει  το  πρόσωπο … κινηματογράφος Αίας  Θεσσαλονίκης κάπου στην άνω Πόλη… η ανάβαση με τα πόδια σχεδόν  αδύνατη … αφιέρωμα στον Ταρκόφσκι.

Το χιόνι είχε στρώσει έξω το  άσπρο του σεντόνι (που θα έλεγε και ο Παπαδιαμάντης) όταν καταφέραμε να φτάσουμε στο φουαγέ του κινηματογράφου σχεδόν μούσκεμα. Δεν θα ξεχάσω τα λόγια του κυρίου που μας έκοψε τα εισιτήρια ¨ ευτυχώς που υπάρχουν και κάποιοι ήρωες που αψήφησαν τον καιρό και τον χιονιά¨.

Η αίθουσα σχεδόν άδεια και κρύα… από μπροστά μου ο Καθηγητής κ Μαρωνίτης με κάτι δικούς του φοιτητές έβλεπε τα αριστουργήματα καπνίζοντας αρειμανίως και σιγοψιθυρίζοντας μονολόγους θαυμασμού για τον σκηνοθέτη και το έργο (δεν θυμάμαι αν ήταν ο Ιβάν, ο Στάλκερ, ή η Νοσταλγία).

Φεύγαμε από την κινηματογράφο αδιαφορώντας κυριολεκτικά για τα παγωμένα μας άκρα … έφτανε που η ψυχή μας είχε φορτιστεί για να αντέξει το κρύο.

Η Ελλάδα της κρίσης και τότε με τους λιγοστούς της πόρους που αλλού τους σπαταλούσε ανεξέλεγκτα και αλλού έδειχνε το φτωχό της πρόσωπο , ανώριμη και ανίκανη να θέσει και να τηρήσει δυο -τρείς βασικές διαχειριστικές προτεραιότητες …

Δεκέμβριος του 2012, 26 χρόνια μετά, χιονιάς, σκοτείνιαζε νωρίς , κρύος αέρας  και βροχή, καιρός άστατος αφιέρωμα στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης , Πνευματικό κέντρο Βελβεντού.

Μέσα στην αίθουσα είμαστε ελάχιστοι (4 άτομα ) με παγωμένα τα πρόσωπα και τα άκρα. Οι ταινίες αρκετά δυνατές για να ζεστάνουν τις ψυχές των ανθρώπων … θα έλεγες αρκούσε αυτό… θυμήθηκα τον Αίαντα.

Η ανώριμη  Ελλάδα της κρίσης και τώρα με ελάχιστους πόρους … αλλού φειδωλή και αλλού ανεξέλεγκτα σπάταλη…

Φεύγοντας ρώτησα ποιος είναι ο υπεύθυνος για την αίθουσα μου απάντησαν κάποιος κύριος από τα Σέρβια …

Σκέφτηκα να πάρω τηλέφωνο αλλά γρήγορα εγκατέλειψα την ιδέα γιατί λίγο πολύ ήξερα την απάντηση…

Έμεινα με την όμορφη ανάμνηση της ταινίας δεν ήθελα να τη χαλάσω έστω για λίγο … ο άνθρωπος αντέχει  το κρύο αν η ψυχή του είναι γεμάτη και ζεστή σκέφτηκα … τι θα άλλαζε; Θα μπορούσαν  να υπάρχουν και θερμαινόμενοι καναπέδες αντί για τα άβουλα καθίσματα του Πνευματικού …τι θα άλλαζε…

Σκέφτηκα τα μεγαλεπήβολα σχέδια για Πνευματικό Κέντρο στα Σέρβια το οποίο έχω την εντύπωση θα είναι αρκετά μεγάλο και κρύο …σκέφτηκα επίσης πόσο πεισματικά επέμεινα για την δημιουργία στον ίδιο χώρο μιας διαβαθμισμένης πλατείας …να μας ζεσταίνει τουλάχιστον ο ζωοδότης ήλιος…(μια και δυο βήματα παρακάτω υπάρχει ζεστό σχολειό –πνευματικό κέντρο…)

 Σκέφτηκα πόσα χάνουμε ως τόπος από την απουσία δημιουργικών  συνεργειών  μεταξύ του Βελβντού και των Σερβίων …

Σκέφτηκα το  Εδαφολογικό των Σερβίων που 20 χρόνια τώρα μένει κρύο και άδειο αναξιοποίητο …για την τοπική οικονομία …

Σκέφτηκα το Τούρκικο –σχολείο μας στην είσοδο της πόλης μνημείο μιας ανώριμης Ελλάδας που καταρρέει …

Σκέφτηκα το πόσο σημαντικά τελικά είναι τα προγράμματα μαζικού αθλητισμού αλλά και πολιτισμού…

Σκέφτηκα τον φίλο μου τον Λαμπρίδη  ο οποίος ένα κρύο απόγευμα στην Ξάνθη  μου γνώρισε τον σκηνοθέτη τον Θεόδωρο Αγγελόπουλο και συζητούσαμε μαζί για τον Μέγα Αλέξανδρο …

Τέλος σκέφτηκα τον Μέγα Αλέξανδρο … αυτόν τον περίφημο  Έλληνα που μια νύχτα έκοψε τον Γόρδιο δεσμό όσο οι άλλοι κάνανε επιτροπές…

*Γεώργιος  Καραγιώργος –Λέκκας

Αφιερωμένο σε όλους τους φίλους του cinema και ιδιαίτερα στις δύο κυρίες και τον κύριο από το Βελβεντό οι οποίοι ήταν στην  προβολή της Σέρβικης ταινίας ¨Όταν η μέρα Χαράζει¨  της  8 Δεκεμβρίου  2012.