Ο Βλάσσης Τσάκας, ο Πάνος Καμμένος και οι έμποροι της ελπίδας

Πώς η απουσία αμερόληπτου fact checking στην Ελλάδα βοηθά στη διόγκωση γραφικών τύπων.

Ήταν ένα απόγευμα του Σεπτεμβρίου του 2011, όταν ένας απίθανος τύπος ονόματι Βλάσσης Τσάκας πήρε ένα ταξί και πήγε στα γραφεία του Παναθηναϊκού όπου εκείνη τη στιγμή συνεδρίαζε το Δ.Σ. της πράσινης ΠΑΕ. Εκμεταλλεύθηκε τέλεια τη συγκυρία (ήταν η περίοδος της έντονης αντιπαράθεσης Τζίγγερ και Βγενόπουλου με κίνδυνο άμεσης χρεοκοπίας της ομάδας) και βρήκε ήδη απέξω από το κτήριο πλήθος δημοσιογράφων πρόθυμων να καταγράψουν τη δήλωση του περί ενδιαφέροντος Άραβα πρίγκιπα να αγοράσει το πλειοψηφικό πακέτο των μετοχών της ΠΑΕ.
Από τότε και για έξι μήνες το ρεπορτάζ του Παναθηναϊκού, αλλά και πλήθος εκπομπών, εφημερίδων και άλλων μέσων ασχολήθηκαν με έναν τύπο το λιγότερο περίεργο, ο οποίος «Έχει ασχοληθεί με φωτοβολταϊκά στο Κιλκίς, με ξενοδοχειακές επιχειρήσεις στη Χαλκιδική, έχει καταδικαστεί για ακάλυπτες επιταγές στο Ηράκλειο ενώ έχει κατηγορηθεί και για υπεξαιρέσεις» (ΤΟ ΒΗΜΑ 20/9/2011).

Με ανάλογο παρουσιαστικό του βιογραφικού του ο Βλάσσης Τσάκας κατάφερε όχι μόνο να κρατήσει «όμηρο» τον –κατά τα άλλα πιο σοβαρό από τους Ολυμπιακούς σε τέτοιου είδους ζητήματα- κόσμο του Παναθηναϊκού για ένα εξάμηνο περίπου, αλλά και να διαπραγματεύεται σε υψηλό επίπεδο με τους δικηγόρους της οικογένειας Βαρδινογιάννη, εκπροσωπώντας τον…πρίγκιπα Σουλτάν. Πριν δύο μέρες μάλιστα επανήλθε με έναν πρίγκιπα Φεϊζάλ (σήμερα είναι και η συνέντευξη Τύπου) κάνοντας λόγο για την τελευταία ευκαιρία του Παναθηναϊκού να περάσει σε Αραβικά χέρια. Ευτυχώς φαίνεται ότι τώρα τα εύηκοα ώτα απουσιάζουν.

Για τον Πάνο Καμμένο δεν θα κάνω κανένα υπαινιγμό, γιατί φοβάμαι μήπως αποκαλύψει τις μυστικές επαφές μου με στελέχη της τουρκικής ΜΙΤ σε ταξίδι μου προ διετίας στην Κωνσταντινούπολη. Οι μέχρι χθες όμως «συνοδοιπόροι του» στο κόμμα των Ανεξάρτητων Ελλήνων Χρήστος Ζώης και Γιάννης Μανώλης του χρεώνουν πολλά: αφερεγγυότητα, υποκρισία, πολυγλωσσία, άλλα λέει το πρωί και άλλα το βράδυ, ότι παράτησε το κόμμα δύο μήνες το καλοκαίρι και έκανε διακοπές, ότι ήταν αυτός που έδωσε το περιβόητο non-paper στον Κάρολο Παπούλια βγάζοντας ψεύτη αργότερα τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, ότι δεν έχει μυαλό και δεν δρα συνολικά, ότι δεν λειτουργεί κανένα όργανο του κόμματος κτλ.

Το πρώτο ερώτημα που έρχεται στο μυαλό είναι ότι τώρα τα κατάλαβαν όλα αυτά για τον ηγέτη τους; Όμως αν στα παραπάνω προσθέσετε ένα βιβλίο στο οποίο υποστηρίζει ότι πολιτικά πρόσωπα από το χώρο του ΠΑΣΟΚ συμμετείχαν στην τρομοκρατική οργάνωση 17 Νοέμβρη (τώρα τελευταία μάλιστα ένας χουντικός υφυπουργός υποστηρίζει ότι ο ίδιος ήταν ο αυθεντικός συγγραφέας του…πονήματος και διεκδικεί τα δεδουλευμένα του), την πρόταση για υϊοθέτηση του δολαρίου ως εθνικό νόμισμα, τον χαρακτηρισμό ως «πραξικόπημα» και «πολιτικής δίωξης» της αργίας του πρώην Περιφερειάρχη Παναγιώτη Ψωμιάδη μετά την καταδίκη του για παράνομη μείωση προστίμων σε βενζινοπώλη, δηλώσεις για «Παγκόσμια κλειστά φόρουμ», «Νέα κατοχή», «υπηρέτες της…παγκοσμιοποίησης», «κέντρα αποφάσεων εκτός Ελλάδας», «Δεν θα χτυπά η καμπάνα. Αυτός είναι ο στόχος της νέας τάξης πραγμάτων, της τρόικας και της συγκυβέρνησης» παίρνουμε μια ιδέα. Αν ζούσε στην Αμερική θα ήταν ο Rush Limbaugh (δημοφιλής συντηρητικός ραδιοφωνικός παραγωγός που τα λέει «έξω από τα δόντια»), στην Ελλάδα όμως είναι ο ηγέτης του τέταρτου κόμματος στη Βουλή.

Πώς γίνεται αυτό; Πώς κάποιοι τύποι φθάνουν σε τόσο υψηλά επίπεδα στην Ελλάδα χωρίς να κομίζουν καμιά αλήθεια; Είναι η εποχή τέτοια που ζητά απεγνωσμένα έστω και μια δόση ελπίδας, αδιαφορώντας για τα δεδομένα; Μάλλον όχι, τα ίδια γίνονταν πάντα. Η έλλειψη fact checking κουλτούρας είναι φανερή. Της watchdog νοοτροπίας επίσης. Η κομματικοκρατία στην Ελλάδα όμως έχει διαβρώσει τα πάντα. Θεσμούς, δημοσιογραφία, πανεπιστήμια. Στην Ελλάδα δυστυχώς μπορείς ακόμα να «είσαι ό,τι δηλώσεις». Κανείς δεν θα σου πει τίποτα. Και να σου πει, θα βρεθεί κάποιος να τον κατηγορήσει ότι είναι «των άλλων».

Πηγή: www.lifo.gr