«Αγανάκτηση» τότε και τώρα

Tου Ερρίκου Μπαρτζινόπουλου

Θυμάστε που σας έλεγα τις προάλλες ότι το σήμερα μου θυμίζει όλο και συχνότερα το παρελθόν, τις δεκαετίες του '50 και του '60, τα μαθητικά αλλά και τα πρώτα δημοσιογραφικά μου χρόνια; Κάθε φορά που ακούω να γίνεται λόγος για «αγανακτισμένους πολίτες», θυμάμαι τον Γρηγόρη Λαμπράκη. Η κάλυψη της δίκης για τη δολοφονία του ήταν η πρώτη σοβαρή δημοσιογραφική δουλειά που μου ανατέθηκε. Τον Οκτώβρη του '66. Στα 22 μου χρόνια.
Στη διάρκεια εκείνης της δίκης ήταν που αποκαλύφθηκε σε όλες της τις λεπτομέρειες η πρακτική των αντισυγκεντρώσεων από τους δήθεν «αγανακτισμένους με την προκλητικότητα της Αριστεράς πολίτες». Ο σχεδιασμός της από την τότε ΚΥΠ, οι ομάδες των παρακρατικών που με τη συμπαράσταση της Αστυνομίας πρωταγωνιστούσαν, οι αποδοκιμασίες, οι προπηλακισμοί, οι επιθέσεις, οι χειροδικίες. Στην περίπτωση του Λαμπράκη είχε γίνει το «ένα βήμα παραπάνω».
Χρειάστηκε να περάσουν 44 χρόνια, να φτάσουμε στο 2010, για να ξαναγίνει λόγος για «αγανακτισμένους πολίτες». Διαφορετικούς σε κάποια πράγματα και ίδιους σε άλλα με τους παλιούς. Τότε στρέφονταν κατά κανόνα εναντίον της Αριστεράς, τώρα απολαμβάνουν την ανοχή (τουλάχιστον) του ισχυρότερου πολιτικά φορέα της. Κι όσο για τις πρακτικές, αυτές δεν διαφέρουν και πολύ. Και στη μία και στην άλλη περίπτωση η βία, άμεση και έμμεση, τις χαρακτήριζε και τις χαρακτηρίζει.
Προσωπικά δεν πιστεύω ότι σήμερα υπάρχει κεντρική καθοδήγηση. Λίγη ενθάρρυνση χρειάζεται από κάποιους πυρήνες, μια σπίθα, για να γίνει η έκρηξη. Οι προϋποθέσεις υπάρχουν. Αλλά εκείνο που αμετακίνητα πιστεύω έχοντας γνωρίσει εκείνη την Αριστερά, αλλά κι εκείνους που την εκπροσωπούσαν, είναι πως δεν θα είχαν τον παραμικρό δισταγμό ν' αποδοκιμάσουν και να καταγγείλουν όποιους και όσους θα χρησιμοποιούσαν τη βία ως μέσο πολιτικής αντιπαράθεσης.
Βλέπετε, εκείνοι είχαν προσωπική εμπειρία από το γεγονός πως, έτσι κι ανοίξει η πόρτα του φρενοκομείου, κανένας δεν μπορεί να προβλέψει, και πολύ περισσότερο να ελέγξει, ποιος άλλος θα μπει. Οταν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ δήλωναν ότι δεν μπορούν να καταδικάσουν τη λαϊκή αγανάκτηση, δεν φαντάζονταν ότι κάποια στιγμή θα χρειαζόταν να ζητήσουν και οι ίδιοι προστασία από κάποιους επαγγελματίες «οργισμένους». Τουλάχιστον η περίπτωση Στρατούλη, με όση σοβαρότητα έχει, θα τους διδάξει κάτι;
bartzinopoulos@hotmail.com