Εχουμε ακούσει όλοι μας ιστορίες από γονείς και παππούδες, οι οποίοι πήγαιναν στο σχολείο, κουβαλώντας και από ένα ξύλο για τη σόμπα της αίθουσας. Περπατώντας χιλιόμετρα μέσα στις λάσπες και στα χιόνια συνέβαλαν με το δικό τους κουτσουράκι στη θέρμανση του σχολείου.
Ευτυχώς εμείς δεν τα ζήσαμε αυτά. Στα δικά μας σχολεία, οι καθηγήτριες κυκλοφορούσαν με …κοντομάνικα, καθώς σε όλα τα δημόσια κτίρια –μηδέ εξαιρουμένων των σχολείων- η θερμοκρασία έφθανε έως και πέντε βαθμούς πάνω από τη θερμοκρασία των σπιτιών. Βλέπετε, εκεί πάλι εμείς πληρώναμε, απλά δεν το αντιλαμβανόμασταν. Σημειωτέον ότι η θερμοκρασία ειδικά στο σχολείο δεν πρέπει να ξεπερνά τους 20 βαθμούς.
Τώρα πάλι ξαναγυρνάμε πολλά χρόνια πριν και συζητάμε για όσα θεωρούνταν αυτονόητα, τη θέρμανση δηλαδή των σχολείων. Μάλιστα, οι δήμαρχοι δηλώνουν ότι θα τα κλείσουν, προκειμένου να μην παγώσουν τα παιδιά. Εδώ, βέβαια, τίθεται εύλογα το ερώτημα του αν μπορούν πράγματι οι δήμαρχοι να κλείσουν τα σχολεία, ακόμα και αν αυτά δεν έχουν πετρέλαιο, ως πίεση προς την κεντρική κυβέρνηση.
Επειδή, όμως, το θέμα είναι πολύ σοβαρό, δεν μπορεί η δημόσια συζήτηση να γίνεται με στόχο τον εντυπωσιασμό. Απαιτείται μια σοβαρή προσέγγιση που δεν θα θυσιάσει την εκπαίδευση των παιδιών στο βωμό μιας διαμάχης μεταξύ κεντρικής κυβέρνησης και δήμων και θα βάλει τη λειτουργία των σχολείων ως πρώτη προτεραιότητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου