Τοποθέτηση Ευάγγελου Βενιζέλου, Προέδρου του ΠΑΣΟΚ, στο δεύτερο πάνελ ηγετών στη σύνοδο της προοδευτικής συμμαχίας στη Ρωμη (video)

Συμμετέχοντες: 

Bernadette Ségol, Γενική Γραμματέας Ένωσης Ευρωπαϊκών Συνδικάτων

Nick Martin, Γενικός Γραμματέας του Εργατικού Κόμματος Αυστραλίας 

Riccardo Nencini, Ηγέτης του Ιταλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος (PSI)

Ευάγγελος Βενιζέλος, Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ

Mikael Damberg, Επικεφαλής της κοινοβουλευτικής ομάδας της Σουηδίας 

Tendai Biti, Γενικός Γραμματέας του Κόμματος MDC της Ζιμπάμπουε 

Πιστεύω ότι είναι πολύ σημαντικό για όλους μας να κατανοήσουμε την περίπτωση της Ελλάδας .Γιατί τα τρία τελευταία χρόνια η Ελλάδα είναι έχει γίνει ένα ευρωπαϊκό εργαστήριο για την εφαρμογή μίας ευρωπαϊκής αντίληψης περί δημοσιονομικής προσαρμογής, ανταγωνιστικότητας , παραγωγικότητας, αγοράς εργασίας αλλά και ανάπτυξης και δημιουργίας θέσεων εργασίας.

Όπως καταλαβαίνετε, το ελληνικό πρόγραμμα προσαρμογής έχει δύο βασικούς πυλώνες.

Ο πρώτος πυλώνας είναι η γρήγορη δημοσιονομική προσαρμογή, η μείωση του ελλείμματος, η βιωσιμότητα του δημοσίου χρέους μέσω μίας πολύ κλασικής και πολύ σκληρής  προκυκλικής πολιτικής, σύμφωνα με την αντίληψη της μεγάλης πλειοψηφίας του Eurogroup Αυτή η πολιτική δεν είναι δική μας επιλογή αλλά είναι κάτι απολύτως απαραίτητο γιατί πρέπει να αποδεχθούμε τη βούληση και την πολιτική και ιδεολογική αντίληψη των δανειστών μας. Αυτή είναι η αλήθεια άλλη λύση θα ήταν η άτακτη χρεωκοπία με τραγικές επιπτώσεις για τους πιο αδύναμους.

Ο δεύτερος πυλώνας είναι οι διαρθρωτικές αλλαγές για να αποκατασταθεί  η Ελλάδα ως μία αυτόνομη δημοσιονομικά και οικονομικά χώρα, ως ουσιαστικά ισότιμο μέλος της Ευρωζώνης.

Χρειαζόμαστε αυτού του είδους τις αλλαγές, αλλά είναι πολύ δύσκολο να εφαρμόσουμε αυτήν την πολιτική και να πείσουμε την κοινή μας γνώμη ενώ παράλληλα  εφαρμόζουμε σκληρές περικοπές  και με σωρευτική ύφεση τα τελευταία πέντε χρόνια, από το 2008 έως τώρα, που ξεπερνάει το 23% του ΑΕΠ μας.

Είναι πολύ δύσκολο να πείσουμε την ελληνική κοινωνία για την αναγκαιότητα να εφαρμόσουμε  αυτές τις διαρθρωτικές αλλαγές με ανεργία 25% στον γενικό πληθυσμό και πάνω από 56% για τους νέους από 18-24 ετών.

Τα αποτελέσματα τη πρώτης περιόδου σύμφωνα με τα δημοσιονομικά μας στοιχεία είναι πάρα πολύ σημαντικά και θετικά. Μετά από τρία  χρόνια έχουμε μία  εντυπωσιακή μείωση του δημοσιονομικού μας ελλείμματος, πάνω από 12% του ΑΕΠ μας και τώρα βρισκόμαστε λίγο πριν πετύχουμε το στόχο του πρωτογενούς πλεονάσματος. Σύμφωνα με την τελευταία απόφαση του Eurogroup πριν δύο εβδομάδες,  έχουμε επισήμως  πλέον, βιώσιμο χρέος. Η πρόβλεψη για το δημόσιο χρέος το 2020 είναι γύρω στο 122% του ΑΕΠ σύμφωνα με την εκτίμηση του ΔΝΤ αλλά και τη ΕΚΤ και της Ε. Επιτροπής. Αυτή η πρόβλεψη είναι αποδεκτή και βιώσιμη γιατί έχουμε θετική δυναμική του δημοσίου χρέους.

Αυτό είναι κάτι σημαντικό σε μακροοικονομικό επίπεδο ,αλλά είναι αναγκαίο  να παρουσιάσουμε  ένα νέο πειστικό επιχείρημα για την προοπτική της κοινωνίας μας. Γιατί είναι απολύτως απαραίτητο να  προασπίσουμε όχι μόνο τη δημοσιονομική ισορροπία και προσαρμογή, αλλά και την κοινωνική συνοχή και τους δημοκρατικούς θεσμούς.

Αυτό είναι κάτι σημαντικό, καταλαβαίνετε πολύ καλά πόσο σημαντικό είναι για την ΕΕ και ειδικότερα για  τον σκληρό πυρήνα της Ευρωζώνης να αποφευχθεί η λεγόμενη δημοσιονομική μετάδοση του ιού από χώρες όπως η Ελλάδα, η Ισπανία, η Πορτογαλία και τώρα η Κύπρος. Το πρόβλημα όμως της δημοκρατικής, πολιτικής  και ιδεολογικής  «μόλυνσης» είναι ακόμα πιο σημαντικό. Αυτό είναι το πρόβλημα.

Έχουμε την δυνατότητα να παρουσιάσουμε τώρα κάποιο θετικό και παραγωγικό σημάδι για το μέλλον. Αλλά αυτή η πορεία είναι  πολύ  δύσκολη, γεμάτη θυσίες.

Και τώρα, επιτρέψτε μου να συνεχίσω την τοποθέτησή μου στα γαλλικά. Ποιο είναι το κυρίαρχο πρόβλημα παγκοσμίως που συνδέεται σε πολιτικό και ιδεολογικό επίπεδο με το πρόβλημα της ΕΕ;  Στην ΕΕ και πιο συγκεκριμένα στην Ευρωζώνη δεν υπάρχει ισορροπία των πολιτικών και ιδεολογικών δυνάμεων. Είναι πολύ δύσκολο να γίνει διάκριση τόσο στις συναντήσεις του Eurogroup όσο και σε αυτές του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου ανάμεσα στη νεοφιλελεύθερη-συντηρητική αντίληψη και στην σοσιαλιστική-προοδευτική αντίληψη. 

Γιατί επί της ουσίας υπάρχει ισορροπία δυνάμεων σε εθνικό και διακυβερνητικό επίπεδο. Υπάρχει επίσης ένα φαινόμενο το οποίο κατά την άποψή μου είναι εξαιρετικά επικίνδυνο. Κι αυτό είναι ο δημοσιονομικός και οικονομικός νεο-εθνικισμός. Είναι πολύ δύσκολο να αλλάξεις τον διακυβερνητικό συσχετισμό δυνάμεων σε επίπεδο ΕΕ για θεσμικούς λόγους και γιατί υπάρχουν οι εθνικοί  πολιτικοί και εκλογικοί κύκλοι. Υπάρχει πάντα ένας μεγάλος συνασπισμός που διευθύνει την Ευρώπη. Δεν υπάρχει μια ξεκάθαρη ισορροπία δυνάμεων που να μπορεί να αλλάξει τα πράγματα μετά από γενικές εκλογές, όπως συμβαίνει στα κράτη. 

Γιατί πάντα υπάρχει στο πλαίσιο του Ευρωκοινοβουλίου, του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, στο πλαίσιο του Eurogroup που είναι ένας θεσμός με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά σε επίπεδο οικονομικό ,ένας διακρατικής συσχετισμός.

Αυτός είναι ένας συσχετισμός σκληρός. Δεν υπάρχει συσχετισμός δυνάμεων σύμφωνα με την αρχή της θεσμικής  ισότητας των κρατών μελών. Αυτό δεν υπάρχει. Υπάρχει ένας απόλυτος διαχωρισμός ανάμεσα στις χώρες που έχουν δημοσιονομική πειθαρχία, χώρες που έχουν το ΑΑΑ, έχουν πιστοληπτική ικανότητα, και στις χώρες που είναι υποχρεωμένες να αναλαμβάνουν τους κινδύνους που έχει η εφαρμογή των προγραμμάτων δημοσιονομικής προσαρμογής. Δεν είναι μόνο η Ελλάδα. Είναι και η Πορτογαλία, η  Ισπανία, η Κύπρος. Υπάρχει το ζήτημα με την Ιταλία που δεν εντάσσεται σε πρόγραμμα προσαρμογής αλλά σε κάθε περίπτωση ένα πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής εφαρμόζει. 

Αυτός είναι ένας συσχετισμός δυνάμεων ιδεολογικός. Γιατί οι ιδέες κυβερνούν τον κόσμο, όπως έχει πει και ο Κέυνς. Ποιες ιδέες όμως; Οι νεοφιλελεύθερες και οι συντηρητικές ιδέες. Επομένως, έχουμε χάσει τον πόλεμο σε ιδεολογικό επίπεδο την τελευταία δεκαετία. 

Αυτό είναι το αποτέλεσμα της δικής μου ανάλυσης. Αυτό πρέπει να συζητήσουμε. Δηλαδή την επαναπολιτικοποίηση της ΕΕ γιατί η Ευρώπη είναι η Ήπειρος που επηρεάζει τις εξελίξεις σε παγκόσμιο επίπεδο. Χωρίς μια Ευρώπη προοδευτική, χωρίς μια Ευρώπη που να μπορεί να επιβάλει μια πολιτική διαφορετική για την οικονομία, την ανταγωνιστικότητα, την προοδευτική διακυβέρνηση, δεν μπορούμε να κερδίσουμε αυτόν τον ασύμμετρο πόλεμο ανάμεσα σε δημοκρατικές οντότητες, δηλαδή τα κράτη και τους διεθνείς οργανισμούς στους οποίους συμμετέχουν, και τις αγορές που λειτουργούν χωρίς ρυθμιστικό πλαίσιο κι έχουν ρόλο κερδοσκοπικό. Ιδού το πρόβλημα. Εάν θέλουμε πράγματι να μιλήσουμε για το πρόβλημα αυτό με έναν τρόπο πολιτικό επί της ουσίας. Εάν θέλουμε να ξεφύγουμε από τα στερεότυπα.

Ευχαριστώ.