Για την ταινία του Χριστόφορου Παπακαλιάτη «Αν» μπορεί ο καθένας να έχει τη δική του άποψη. Η συμβολή του στην ελληνική κινηματογραφική μυθολογία θα αποτιμηθεί εν καιρώ και με ψυχραιμία. Η ταινία του, πάντως, έρχεται να αποτυπώσει τη σκληρή εικόνα των σύγχρονων σχέσεων εν μέσω κρίσης, χωρίς τη συνήθη μιζέρια που βγάζει ο ελληνικός κινηματογράφος.
Λέει πράγματα καθημερινά που άλλοτε πονάνε, χωρίς, όμως, την αισθητική πλήρους κατάπτωσης που λειτουργεί συνήθως ως υπόβαθρο στις ελληνικές παραγωγές.
Εκείνο, όμως, που με άγγιξε προσωπικά περισσότερο είναι η συνεισφορά της ταινίας στην αναζήτηση του τι σημαίνει για τον καθένα το «άδραξε την ημέρα». Ως μια –ίσως και ενοχλητική- υπενθύμιση του ότι ζεις μονάχα μια φορά. Με τη φωνή και τα λόγια του Χρόνη Μίσσιου που χρησιμοποιεί ο σκηνοθέτης-σεναριογράφος: «Η ζωή μας μια φορά μας δίνεται. Aπαξ, που λένε. Σαν μια μοναδική ευκαιρία. Τουλάχιστον, μ’ αυτήν την αυτόνομη μορφή της, δεν πρόκειται να ξαναϋπάρξουμε ποτέ. Και μείς τι την κάνουμε, ρε; Αντί να τη ζήσουμε; Τι την κάνουμε; Την σέρνουμε από ‘δω και από κει δολοφονώντας την…».
Και μόνο για την επιλογή του αυτή, να συζητήσει δηλαδή –έστω και επιφανειακά- το βασικό ζήτημα της ζωής, ο Παπακαλιάτης αξίζει την επιείκεια της κριτικής για το καλογυαλισμένο του παραμύθι. Στο κάτω-κάτω δεν μας υποσχέθηκε περισσότερα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου