Γιατί ο Σαμαράς δεν το αξιοποιεί;

Του Ερ. Μπαρτζινόπουλου

Οταν το 2004 η περίφημη απογραφή του Αλογοσκούφη είχε εκτοξεύσει το έλλειμμα από το 2% στο 6%, το ΠΑΣΟΚ είχε αντιδράσει, είχε διαμαρτυρηθεί στη Γιούροστατ, ο Σημίτης είχε αρθρογραφήσει υπεραμυνόμενος της αξιοπιστίας των στοιχείων της κυβέρνησής του και τελικά η αντίδραση απέδωσε. Ετσι βγήκαμε, άλλωστε, από την επιτήρηση. Οι αμυντικές δαπάνες υπολογίστηκαν όπως και προ απογραφής και το έλλειμμα ξανάπεσε κάτω από το 3%.

Μια ανάλογη περίπτωση έχει προκύψει και τώρα. Μια κυρία έκανε μια καταγγελία, ένας εισαγγελέας έκανε μια προκαταρκτική εξέταση και υποστηρίζεται ότι με πλαστά στοιχεία αυξήθηκε το έλλειμμά μας από το 12,4% στο 15,4%. Αν έτσι έγινε, τότε ενδεχομένως υπάρχουν ποινικές ευθύνες. Αλλά αν έτσι έγινε, τότε το έλλειμμά μας είναι 3 μονάδες μικρότερο και δεν θα πρέπει να προβληματιζόμαστε αν θα κλείσει πάνω ή κάτω από το 10%, αλλά πάνω ή κάτω από το 7%.
Διερωτώμαι, λοιπόν: οι νεοδημοκράτες που αβαντάρουν ανοιχτά την ιστορία αυτή γιατί δεν την αξιοποιούν; Γιατί ο Σαμαράς, που ονειρεύεται να
διαπραγματευτεί τα αδιαπραγμάτευτα, δεν κάνει ό,τι έκανε το ΠΑΣΟΚ το 2004; Γιατί δεν πηγαίνει στη Γιούροστατ να προβάλει τα επιχειρήματα της Γεωργαντά και των υποστηρικτών της και να επιτύχει, αν έχει δίκιο, τη μείωση του ελλείμματος με όσα θετικά θα συνεπάγεται αυτό για τα μέτρα που μας έχουν επιβληθεί ή πρόκειται να μας επιβληθούν;
Αλλωστε, δεν χρειαζόταν καν να μπει στον κόπο και να τρέχει στις Βρυξέλλες. Στο γραφείο του ήταν προχθές οι τροϊκανοί. Γιατί δεν τους έθιξε το ζήτημα; Το ξέχασε ή δεν το τόλμησε; Ή μήπως το θεωρεί ήσσονος σημασίας ώστε να μην αξίζει τον κόπο ν' ασχοληθεί μαζί του;
Υποθέτω πως η απάντηση δεν είναι δύσκολη. Ο Σαμαράς ξέρει ότι άλλο τα μικροπολιτικά παιχνίδια εσωτερικής κατανάλωσης και άλλο η ανακίνηση ενός θέματος που θα τον φέρει αντιμέτωπο με τα θεσμικά όργανα της κοινότητας και θα χρειαστεί ν' αποδείξει τους ισχυρισμούς του.
Βλέπετε, σε μια σοβαρή έρευνα δεν συνηθίζεται ν' ακούγεται η επιχειρηματολογία μόνο της μίας πλευράς, αλλά θα πρέπει ν' ακουστεί και της άλλης. Και μάλιστα όταν πρόκειται για «αδίκημα» που φέρεται να διαπράχθηκε προκειμένου να επιτευχθεί κάτι που είχε ήδη συντελεστεί πριν από επτά ή οκτώ μήνες. Γιατί, κατά τη Γεωργαντά, το κίνητρο ήταν να προσφύγουμε στο ΔΝΤ όπου, όμως, ήδη ήμασταν.