Του Ι. Κ. Πρετεντέρη από ΤΟ ΒΗΜΑ
Στα τέλη της δεκαετίας του ΄60 το κίνημα της «Αυτονομίας» στην Ιταλία ξεκίνησε σχεδόν αθώα. Δεν πλήρωναν διόδια, εισιτήρια και ηλεκτρικό. Αποδοκίμαζαν και παρεμπόδιζαν τις δημόσιες εμφανίσειςόσων δεν γούσταραν. Κατηγορούσαν τον καπιταλισμό και την κοινωνία με την αλαμπουρνέζικηφλυαρία της άκρας Αριστεράς. Αλλά κυρίως εισήγαγαν στην κοινωνική καθημερινότητα μια λεκτική βία, καθώς και μορφές πιο βίαιης παρέμβασης (όπως, ας πούμε, ο εγκλεισμός και οι απειλές...) στο όνομα διαφόρων διεκδικήσεων και δικαιωμάτων.
Τη συνέχεια την ξέρετε. Από τέτοιες συμπεριφορές και κινήματα ξεπήδησαν οι «Ερυθρές Ταξιαρχίες» , η «Πρίμα Λίνεα», οι «Μαχόμενοι Κομμουνιστικοί Πυρήνες» και μια πλειάδα τρομοκρατικώνοργανώσεων που αιματοκύλισαν την Ιταλία για περισσότερο από δέκα χρόνια. Εκατοντάδες νεκροί και τραυματίες. Χιλιάδες κατεστραμμένες ζωές.
Τη συνέχεια την ξέρετε. Από τέτοιες συμπεριφορές και κινήματα ξεπήδησαν οι «Ερυθρές Ταξιαρχίες» , η «Πρίμα Λίνεα», οι «Μαχόμενοι Κομμουνιστικοί Πυρήνες» και μια πλειάδα τρομοκρατικώνοργανώσεων που αιματοκύλισαν την Ιταλία για περισσότερο από δέκα χρόνια. Εκατοντάδες νεκροί και τραυματίες. Χιλιάδες κατεστραμμένες ζωές.