Συναίνεση, συνένωση

Της Λώρης Κέζα 

Στο άκουσμα της συνένωσης σχολείων ορισμένοι αντέδρασαν ωσάν να επιστρέφουμε στα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια. Φαντάστηκαν μαθητές να τυλίγουν τα πόδια τους με κουρελόπανα για να περπατήσουν στο χιονιά μερικά χιλιόμετρα, μέχρι το διπλανό χωριό. Τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι: κατ’ αρχάς δεν υπάρχουν πια ανυπόδητα παιδιά. Ηταν εντούτοις αναμενόμενο να αντιδράσουν έτσι όσοι πάσχουν από τον φόβο της μεταρρύθμισης. Στην εκπαίδευση όλα ξεκινούν με αρνητισμό έτσι στο άκουσμα της συνένωσης, η αλλαγή έγινε δεκτή με γκρίνια εκ προοιμίου. Κι ας απέχουν τα σχολεία δυο οικοδομικά τετράγωνα, κι ας συστεγάζονται, κι ας μοιράζονται το προαύλιο. Η αλλαγή έγινε δεκτή με επιφυλακτικότητα παρά τις εγγυήσεις που δίνει επίμονα η κυρία Εύη Χριστοφιλοπούλου.

Διακινούνται κάποια ψεύδη από την ημέρα που η αρμόδια υφυπουργός Παιδείας έθεσε σε δημόσια διαβούλευση τις προτάσεις της. Λέγεται ότι οι τάξεις θα γεμίσουν από τρεις ντουζίνες παιδιά, ότι θα κάθονται ανά τρείς στα θρανία και στην τελευταία σειρά θα βλέπουν τον πίνακα με κιάλι. Στην πραγματικότητα ο αριθμός των μαθητών σε κάθε τμήμα δεν θα ξεπεράσει τα ισχύοντα επιτρεπτά όρια και θα είναι έως 25 παιδιά στην Πρωτοβάθμια και έως 25 + 10% στην Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση. Λέγεται επίσης ότι από τις συνενώσεις θα προκύψουν πολυπληθή σχολεία, από αυτά με τους αχανείς διαδρόμους και τις επικίνδυνες τουαλέτες που έχουμε δει σε ταινίες εισαγωγής. Στην πραγματικότητα το σύνολο των μαθητών στις σχολικές μονάδες δεν θα ξεπερνά τους 400. Να σημειώσουμε ότι με τις συνενώσεις θα είναι πιο εύκολο να μετατραπούν τα σχολεία σε Ολοήμερα.

Υπάρχουν και ορισμένες αλήθειες που διατυπώθηκαν από την αρχή. Στα μικρά δημοτικά σχολεία της περιφέρειας, εκεί δηλαδή που απασχολούνται ένας ή δυο δάσκαλοι, δεν θα διορίζεται καθηγητής ξένης γλώσσας και γυμναστής. Δεν χρειάζεται να εξηγήσουμε το σκεπτικό της κυρίας Χριστοφιλοπούλου: οι εν λόγω εκπαιδευτικοί θα δουλεύουν τρεις ή πέντε ώρες την εβδομάδα παίρνοντας ολόκληρο τον μισθό. Σε τέτοιες περιπτώσεις, που είναι και λίγες, το υπουργείο Παιδείας θα μπορούσε να βρει νόμιμους τρόπους για να μην στερηθεί κανένα παιδί στην επαρχία όσα παρέχονται στο παιδί της πόλης. Πέρα από την ηθική διάσταση μια τέτοια επιλογή είναι αντισυνταγματική. Η επιδότηση προγραμμάτων μέσω δήμων θα ήταν μια κάποια λύση.

Να υπογραμμίσουμε και κάτι άλλο: οι συνενώσεις των σχολείων έγιναν με τις υποδείξεις δασκάλων και καθηγητών, λαμβάνοντας υπ’ όψιν και τις απόψεις των Δήμων. Θέλουμε να πούμε ότι η κυρία Χριστοφιλοπούλου δεν έπαιζε βελάκια στον χάρτη για να επιλέξει τις τοποθεσίες. Η συνένωση είναι παντού αποτέλεσμα συναίνεσης αλλά όπως γίνεται σε κάθε μεγάλη μεταρρύθμιση, κάποιοι ξεβολεύονται. Το υπουργείο Παιδείας ήταν από την αρχή σαφές: θα έδινε το βάρος στην εξυπηρέτηση του μαθητή. Αυτό που προκύπτει, τουλάχιστον επί χάρτου, είναι σχολεία από τα οποία δεν λείπει καμία ειδικότητα. Προκύπτει ότι τα δωδεκάχρονα δεν θα διασταυρώνονται με δεκαεφτάχρονα, προκύπτει ότι οι διδάσκοντες θα έχουν πλήρη και μόνιμη απασχόληση. Σε ορισμένους ίσως άρεσε το παράδοξο εργασιακό καθεστώς της δημόσιας εκπαίδευσης, με ωρομίσθιους εργαζόμενους του ξεροκόμματου. Γιατί και αυτό είναι ένα ψεύδος που διακινείται, ότι χάνονται θέσεις εργασίας. Δεν απολύεται κανείς: όσοι είναι διορισμένοι θα δουλεύουν τις ώρες που προβλέπονται και θα σταματήσει το νοσηρό φαινόμενο της μερικής απασχόλησης. Δεν καταργούνται θέσεις εργασίας, καταργούνται οι ψευδαισθήσεις διορισμού.

Μια τόσο μεγάλη μεταρρύθμιση δεν θα μπορούσε να γίνει αναίμακτα. Μην ξεχνάμε ότι ζούμε σε μια χώρα όπου οι μειονότητες επιβάλλονται. Για να κλείσει ένα σχολείο χρειάζονται είκοσι καταληψίες και μερικά κιλά ανοχής από τους υπόλοιπους. 
Από ΤΟ ΒΗΜΑ