ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΥ ΑΠΟ ΤΑ ΝΕΑ
ΤΟ ΕΙΠΕ η Αννα Διαµαντοπούλου στο Προεδρικό Μέγαρο, όπου έγινε το καθιερωµένο γεύµα για την Κυριακή της Ορθοδοξίας. Καθισµένη πλάι στον Πρόεδρο της Δηµοκρατίας και απέναντι από τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυµο, η υπουργός Παιδείας θυµήθηκε ότι... είχε πάει τη δεκαετία του ‘80, ως εικοσιπεντάχρονη νοµάρχης Καστοριάς, σε τοπικό µοναστήρι, ντυµένη µε ένα κίτρινο φόρεµα. «Παρότι γυναίκα και ΠΑΣΟΚ», της είχε πει ο ηγούµενος όταν έκατσαν στο τραπέζι, «εµείς σας καλωσορίζουµε».
ΕΚΤΟΤΕ κύλησε πολύ πολύ νερό στο αυλάκι. Τα εκκλησιαστικά δεν είναι, βεβαίως, το κοµµάτι του χαρτοφυλακίου της που δυσκολεύει την Αννα. Είναι η παιδεία που έρχεται να µας υπενθυµίσει ότι η Ελλάδα είναι µια εύφλεκτη χώρα. Η χρόνια υστέρηση των ΑΕΙ. Το πανεπιστηµιακό άσυλο. Και το αρχιπέλαγος της µέσης εκπαίδευσης.
ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΑ (όχι χωρίς σηµασία): το Μνηµόνιο δεν ασχολείται µε τα θέµατα της εκπαίδευσης. Η Διαµαντοπούλου δεν έχει δηλαδή πάνω από το κεφάλι της την τρόικα όπως άλλοι στην κυβέρνηση. Αυτό έχει ιδιαίτερη σηµασία. Ιδίως αν αναλογιστεί κανείς ένα στιγµιότυπο από Υπουργικό Συµβούλιο όταν η Αννα γύρισε στους συναδέλφους της και είπε: «Ας κάνει ό,τι πρέπει ο καθένας στο υπουργείο του χωρίς να περιµένει υποδείξεις από πουθενά».
ΟΙ ΣΥΝΕΝΩΣΕΙΣ σχολείων ανά την επικράτεια – δηλαδή ο εκπαιδευτικός «Καλλικράτης» – ανταποκρίνονται σε αυτήν ακριβώς την πολιτική φιλοσοφία. Ολα αυτά τα σχολεία που έχουν µια φούχτα µαθητές και βρίσκονται σε απόσταση µερικών χιλιοµέτρων µεταξύ τους κοστίζουν στη χώρα εκατοµµύρια ευρώ. Αλλωστε, είναι µύθος ότι είµαστε χώρα δηµοσίων υπαλλήλων. Σε ό,τι αφορά το Δηµόσιο, είµαστε χώρα εκπαιδευτικών και ενστόλων – στις ένοπλες δυνάµεις ή τα σώµατα ασφαλείας.
ΤΟ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ είναι ότι στις συνενώσεις σχολείων, η Διαµαντοπούλου τούς βρήκε όλους απέναντι. Εξαίρεση µια ανακοίνωση του Συνδικαλιστικού της Δηµοκρατικής Αριστεράς. Ολοι οι άλλοι διαφωνούν µε το πανό σηκωµένο. Η ευρύτητα µετώπου – τόσο από πλευράς εκπαιδευτικών όσο και από πλευράς κοµµάτων – που έχει απέναντί της η Αννα προκαλεί δέος. Οχι στην ίδια. Και όχι αναγκαστικά γιατί η Διαµαντοπούλου δεν είναι το είδος του πολιτικού που έχει ανάγκη να είναι συµπαθής ή αγαπητή. Αλλά γιατί η Αννα ανήκει σε µια πολιτική γενιά που απέκτησε τη φυσιογνωµία της τα χρόνια της Μεταπολίτευσης, µέσα σε συνθήκες διαρκούς ανάπτυξης. Εχει όµως την αυτοσυνείδηση να αντιλαµβάνεται ότι το Μνηµόνιο άλλαξε για πάντα την πολιτική. Και ότι όλα παίζονται κάθε στιγµή. ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΠΟΨΗ αυτή, η συνένωση των σχολείων δεν είναι µόνο ένα θέµα οργάνωσης ή εξορθολογισµού ή εξοικονόµησης πόρων. Η προσπάθεια εκφράζει µια ηθική στάση απέναντι σε αυτό που είναι η πολιτική σήµερα.
ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΕΣ από τα ΝΕΑ.
ΤΟ ΕΙΠΕ η Αννα Διαµαντοπούλου στο Προεδρικό Μέγαρο, όπου έγινε το καθιερωµένο γεύµα για την Κυριακή της Ορθοδοξίας. Καθισµένη πλάι στον Πρόεδρο της Δηµοκρατίας και απέναντι από τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυµο, η υπουργός Παιδείας θυµήθηκε ότι... είχε πάει τη δεκαετία του ‘80, ως εικοσιπεντάχρονη νοµάρχης Καστοριάς, σε τοπικό µοναστήρι, ντυµένη µε ένα κίτρινο φόρεµα. «Παρότι γυναίκα και ΠΑΣΟΚ», της είχε πει ο ηγούµενος όταν έκατσαν στο τραπέζι, «εµείς σας καλωσορίζουµε».
ΕΚΤΟΤΕ κύλησε πολύ πολύ νερό στο αυλάκι. Τα εκκλησιαστικά δεν είναι, βεβαίως, το κοµµάτι του χαρτοφυλακίου της που δυσκολεύει την Αννα. Είναι η παιδεία που έρχεται να µας υπενθυµίσει ότι η Ελλάδα είναι µια εύφλεκτη χώρα. Η χρόνια υστέρηση των ΑΕΙ. Το πανεπιστηµιακό άσυλο. Και το αρχιπέλαγος της µέσης εκπαίδευσης.
ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΑ (όχι χωρίς σηµασία): το Μνηµόνιο δεν ασχολείται µε τα θέµατα της εκπαίδευσης. Η Διαµαντοπούλου δεν έχει δηλαδή πάνω από το κεφάλι της την τρόικα όπως άλλοι στην κυβέρνηση. Αυτό έχει ιδιαίτερη σηµασία. Ιδίως αν αναλογιστεί κανείς ένα στιγµιότυπο από Υπουργικό Συµβούλιο όταν η Αννα γύρισε στους συναδέλφους της και είπε: «Ας κάνει ό,τι πρέπει ο καθένας στο υπουργείο του χωρίς να περιµένει υποδείξεις από πουθενά».
ΟΙ ΣΥΝΕΝΩΣΕΙΣ σχολείων ανά την επικράτεια – δηλαδή ο εκπαιδευτικός «Καλλικράτης» – ανταποκρίνονται σε αυτήν ακριβώς την πολιτική φιλοσοφία. Ολα αυτά τα σχολεία που έχουν µια φούχτα µαθητές και βρίσκονται σε απόσταση µερικών χιλιοµέτρων µεταξύ τους κοστίζουν στη χώρα εκατοµµύρια ευρώ. Αλλωστε, είναι µύθος ότι είµαστε χώρα δηµοσίων υπαλλήλων. Σε ό,τι αφορά το Δηµόσιο, είµαστε χώρα εκπαιδευτικών και ενστόλων – στις ένοπλες δυνάµεις ή τα σώµατα ασφαλείας.
ΤΟ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ είναι ότι στις συνενώσεις σχολείων, η Διαµαντοπούλου τούς βρήκε όλους απέναντι. Εξαίρεση µια ανακοίνωση του Συνδικαλιστικού της Δηµοκρατικής Αριστεράς. Ολοι οι άλλοι διαφωνούν µε το πανό σηκωµένο. Η ευρύτητα µετώπου – τόσο από πλευράς εκπαιδευτικών όσο και από πλευράς κοµµάτων – που έχει απέναντί της η Αννα προκαλεί δέος. Οχι στην ίδια. Και όχι αναγκαστικά γιατί η Διαµαντοπούλου δεν είναι το είδος του πολιτικού που έχει ανάγκη να είναι συµπαθής ή αγαπητή. Αλλά γιατί η Αννα ανήκει σε µια πολιτική γενιά που απέκτησε τη φυσιογνωµία της τα χρόνια της Μεταπολίτευσης, µέσα σε συνθήκες διαρκούς ανάπτυξης. Εχει όµως την αυτοσυνείδηση να αντιλαµβάνεται ότι το Μνηµόνιο άλλαξε για πάντα την πολιτική. Και ότι όλα παίζονται κάθε στιγµή. ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΠΟΨΗ αυτή, η συνένωση των σχολείων δεν είναι µόνο ένα θέµα οργάνωσης ή εξορθολογισµού ή εξοικονόµησης πόρων. Η προσπάθεια εκφράζει µια ηθική στάση απέναντι σε αυτό που είναι η πολιτική σήµερα.
ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΕΣ από τα ΝΕΑ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου