Το τέλος μιας ακόμη εθνικής αυταπάτης.

Του Ανδρέα Τσιφτσιάν 

 Ο Τρότσκι έλεγε ότι «η νίκη του φασισμού είναι αναμφίβολα μια απόδειξη του γεγονότος ότι η δημοκρατία έχει εξαντληθεί». Η χρεωκοπία της Δημοκρατίας είναι η ώρα του φασισμού. Αυτή ακριβώς η  αποτυχία της Δημοκρατίας σπάει το αβγό του φιδιού. Και δυστυχώς στην Ελλάδα δεν έχει φαλιρίσει μόνο η οικονομία αλλά και η Δημοκρατία. Τώρα… είναι η ώρα της Τουρκίας.

 Βλέπουμε πραγματικά ένα σουρεαλιστικό έργο δυστοπίας.

 Από την μία μεριά είναι η κυβέρνηση. Είδαμε και πάλι  εικόνες στα νησιά μας με τα ΜΑΤ να τραμπουκίζουν ενάντια στις μικροπεριουσίες του φτωχού κοσμάκη, να χτυπούν απροκάλυπτα Έλληνες πολίτες  που διαμαρτύρονταν ενάντια στο ίδιο ακριβώς πράγμα που αντιμετωπίζουν οι ίδιες αστυνομικές δυνάμεις σήμερα στο Έβρο!  Αν δεν ήταν τόσο σοβαρό θα ήταν για γέλια. Ο χειρισμός της κυβέρνησης αποδείχτηκε μία εθνικά επικίνδυνη γκάφα, στα όρια της προβοκάτσιας.  Τα νησιά μας φάνταζαν ως «ουδέτερος χώρος μάχης», λες και δεν ήταν κάπου  στην Ελλάδα, αλλά κάτι ανάμεσα σε Ελλάδα και Τουρκία. Βρέθηκαν μεταξύ σφύρας

και άκμονος, λες και δέχονταν  ταυτόχρονη επίθεση από δύο πλευρές. Η εισβολή στις Καστανιές  έρχεται αμέσως μετά και δεν είναι μόνο αποτέλεσμα της αποτυχίας του Ερντογάν στην Συρία. Γνώριζαν πολύ καλά οι εδώ κρατούντες ότι η Τουρκία παρακολουθεί και θα εκμεταλλευτεί την κατάσταση αδυναμίας, όταν δει δηλαδή την Ελλάδα να τρώει τις ίδιες τις σάρκες της. Όπως και τελικά έκανε χωρίς να αφήσει να περάσει ούτε μια μέρα χαμένη! Υπάρχουν  πολλοί διαβολείς βραχίονες στο κυβερνητικό στρατόπεδο.  Ευήκοοι διάγγελοι μεταξύ Μαξίμου και Βασιλίσσης Σοφίας που χτίζουν προσωπική καριέρα σε βάρος του Λαού. 

Από την άλλη μεριά είναι η αριστερίζουσα αξιωματική αντιπολίτευση. Χωρίς ίχνος τσίπας, ξεδιάντροπη, προσπαθεί να πείσει ακόμη και τον εαυτό της ότι δεν ήταν αυτή που κυβέρνησε μέχρι πριν λίγο. Όχι, δεν ήταν αυτή που ουσιαστικά προσκαλούσε τους «πρόσφυγες» να έρθουν στην Ελλάδα, που μιλούσε για «ανοιχτά σύνορα» και για το «δικαίωμα ελεύθερης μετακίνησης», δεν ήταν αυτή που  παραμύθιαζε τους νησιώτες με το Νόμπελ Ειρήνης, δεν ήταν αυτήν που δεν ήθελε τον «φράχτη της ντροπής»  στον Έβρο, όχι, ήταν μία άλλη, χωρίς «αρμούς» και «νταούλια» αυτή την φορά. Θύμα του ίδιου του εαυτού της ανάμεσα σε επουσιώδη  «αντιρατσιστικά» συνθήματα, σε βλακώδεις ιδεολογικές αγκυλώσεις και στον επικίνδυνο εθνομηδενισμό της. Μην έχετε καμία αμφιβολία. Αν ο Τσίπρας ήταν στην κυβέρνηση, όλοι αυτοί θα περνούσαν σήμερα τα σύνορα μετά κλάδων και βαΐων εν μέσω πανηγυρισμών και εναγκαλισμών με «αλληλέγγυους».

Ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται.   Ο ΣΥΡΙΖΑ γνωρίζει πολύ καλά, ότι αυτή η αναμπουμπούλα τον έκανε κυβέρνηση… κι αυτήν θα τον ξανακάνει. «Η κοινωνική αναταραχή είναι η αναγκαία συνθήκη που οδηγεί πάντα στην σοσιαλιστική ολοκλήρωση». Μόνο από αυτήν θα μπορέσει να αναπνεύσει και να επιβιώσει πολιτικά. Αυτή ακριβώς η κοινωνική αναταραχή δεν είναι το απευκταίο αλλά το ζητούμενο, το μέσον που οδηγεί στον  στρατηγικό πολιτικό στόχο. Από αυτήν θρέφεται ο πολιτικός τους ετεροπροσδιορισμός. Μην αναρωτιέστε για την τόση αγάπη για τους «πονεμένους πρόσφυγες». Δεν είναι αυτό που νομίζετε.

Η επόμενη σκηνή του έργου δυστοπίας που ξετυλίγεται στα μάτια μας θα είναι μια άνευ προηγουμένου ανθρωπιστική κρίση στην Πατρίδα μας. Προσέξτε, δεν θα είναι ανθρωπιστική κρίση των «προσφύγων», αλλά της Ελλάδας. Αν αυτό το τείχος στον Έβρο πέσει, έρχεται  το απόλυτο κοινωνικό χάος. Αλήθεια, το αναρωτήθηκαν αυτό ποτέ οι «ανθρωπιστές» της πενταροδεκάρας;

Οὐαὶ δὲ ὑμῖν, γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι ὑποκριταί!

Γνωρίζουν επίσης, ότι αυτό που διακυβεύεται είναι η ίδια η κοινωνική μας συνοχή; Γνωρίζουν ότι χωρίς κοινωνική συνοχή δεν μπορούν να υπάρξουν κοινωνικοί αγώνες; Ήδη χωριστήκαμε, γενίκαμε «εμείς» και «αυτοί», οι νησιώτες και οι στεριανοί. Η Ελλάδα υπέγραψε κατόπιν πιέσεων της Γερμανίας και της Τουρκίας, ότι όσοι προωθούνται στην ενδοχώρα δεν μπορούν να επαναπροωθηθούν στην Τουρκία. Όσοι έρχονται από τα νησιά, έρχονται για να μείνουν, θα «εγκλωβιστούν» εδώ, διότι εξαιρούνται της Συμφωνίας Τουρκίας – ΕΕ.  Οι στεριανοί τους θέλουμε στα νησιά, ώστε να μπορέσουν να ξαναφύγουν (κάποτε), οι νησιώτες τους θέλουν στην ενδοχώρα, διότι δεν μπορούν να «σηκώσουν» όλο το βάρος των ροών και κάπως έτσι ξεκινούν οι κοινωνικοί αυτοματισμοί, κάπως έτσι διαρρηγνύεται ο εθνικός κοινωνικός ιστός, όπου ο ένας θα βγάλει τελικά τα μάτια του άλλου. Αλήθεια, το αναρωτήθηκαν αυτό ποτέ οι αλά καρτ «δημοκράτες»;

Γνωρίζουν, όλοι αυτοί οι «αντιφασίστες» (οι ίδιοι που υπέγραψαν την  ιστορική δικαίωση  της φασιστικής επανάστασης του Ίλιντεν), ότι δικαιώνουν και πάλι έναν άλλον φασισμό, αυτήν την φορά τον τουρκικό;  Δεν μπορεί να διακρίνει, επιτέλους, η λαϊκή βάση της κατ’ επίφασιν αριστεράς, ότι παίζουμε το παιχνίδι της Τουρκίας; Δεν μπορεί να καταλάβει ότι από τον πολύ «αντιφασισμό» μας στρώνουμε το χαλί στον κάθε φασίστα εναντίον μας;

Θα τους το ξαναπώ λοιπόν:

Φασίστας δεν είσαι μόνο όταν υποστηρίζεις τον εγχώριο φασισμό.
Φασίστας είσαι και όταν υποστηρίζεις των φασισμό των άλλων!

Ψάξτε να βρείτε τον φασισμό λοιπόν στις πολιτικές που υποστηρίζετε. Στο χέρι με το δάχτυλο που δείχνει   τους άλλους, δείτε και τα υπόλοιπα που είναι στραμμένα προς εσάς.

Αυτό που συμβαίνει σήμερα στο Έβρο είναι η πρώτη φάση του πολέμου. Η ομολογουμένως προβλέψιμη Τουρκία απασφάλισε και χρησιμοποιεί  αρχικά ανθρώπους ως πολιορκητικό κριό. Η στοχοθέτησή της είναι πολυεπίπεδη:

Το ξαναγράφω γιατί μάλλον είναι επίκαιρο. Από την μία χρησιμοποιεί βραχυπρόθεσμα τις προσφυγικές ροές για να εξαντλήσει την Ελλάδα σε προσωπικό και μέσα. Δεν θα χάσει ευκαιρία να δημιουργήσει πρόβλημα στην Ελλάδα. Ό,τι εξαντλεί  την Ελλάδα την ευχαριστεί. Τους φαντάζομαι απέναντι, να στέλνουν βάρκες και να σπάνε πλάκα. Αναρωτηθήκατε γιατί δεν στέλνει τώρα τις ορδές στα σύνορα με την Βουλγαρία; Ακόμη κι αν δεν σπάσει η άμυνα του Έβρου, η Τουρκία θα προσπαθήσει να εγκαταστήσει  στην Αδριανούπολη τεράστιο «προσφυγικό» στρατόπεδο ως μόνιμη Δαμόκλειος σπάθη. Όσοι παίζουν σκάκι θα με καταλάβουν ίσως καλύτερα. Ξέρουν πώς «καρφώνεις» ένα πιόνι του αντιπάλου, πώς το καθηλώνεις σε ένα σημείο από το οποίο δεν μπορεί να μετακινηθεί. Ανεξάρτητα με την έκβαση στις Καστανιές λοιπόν, η Τουρκία έχει ήδη καταφέρει να «καρφώσει» τεράστιες δυνάμεις της Ελλάδας σε ένα σημείο, δημιουργώντας  ενδεχομένως κενά αλλού.

Από την άλλη όμως, ο στόχος της Τουρκίας εδώ είναι μακροπρόθεσμος εφόσον προφανέστατα διεκδικεί ρόλο περιφερειακής ιμπεριαλιστικής δύναμης. Εργαλειοποιεί το «προσφυγικό» για να διχάσει τους Έλληνες. Σπέρνει την έριδα πριν μας μαγαρίσει. 

Η Τουρκία θα προσπαθήσει να αποκτήσει επιρροή μέσω μουσουλμανικών εστιών στον ελληνικό κοινωνικό ιστό σε ρόλο αυτόκλητου προστάτη.

Αύριο, όταν αυτές οι κοινότητες παγιωθούν, η Τουρκία θα εφεύρει μειονότητες, μουφτήδες, δικαιώματα που θα «καταπατούνται» από την Ελλάδα και γενικά θα το παίζει ο συνήγορος διαμεσολαβητής απέναντι στους κακούς Έλληνες που θα ακυρώνουν βασικές μειονοτικές και ανθρώπινες ελευθερίες. Βλέπουμε άλλωστε με ποιον αισχρό τρόπο χρησιμοποιεί την μειονότητα στην Θράκη στο πλαίσιο δημιουργίας μουσουλμανικού τόξου πολιτικής επιρροής στα Βαλκάνια.

Η Τουρκία προσπαθεί να περιχαρακώσει τα σύνορά της με «ουδέτερες ζώνες ασφαλείας». Για να προχωρήσει δηλαδή στο δεύτερο βήμα, ξέρει, ότι πρέπει να κάνει το πρώτο. Αυτό εφαρμόζει στην Συρία και στην Λιβύη. Αυτό πάει να εφαρμόσει και στην Κύπρο με την «λύση διζωνικής κοινότητας». Αυτό θα κάνει και με την Ελλάδα.

Πριν τολμήσει λοιπόν να χαράξει νέες συνοριακές γραμμές, θα ακολουθήσει πρώτα πολιτική «ρευστών συνόρων». Μόνο έτσι μπορεί να αμφισβητήσει αποτελεσματικότερα το status quo ως αναθεωρητική δύναμη. Θα επενδύσει δηλαδή αρχικά στην αστάθεια, στην έννοια των συνόρων ως «αβέβαιο γεγονός» υπό αίρεση και αμφιβολία.

Πριν επιτεθεί στον «τοίχο» θα προσπαθήσει να τον «ρευστοποιήσει» ως σχετικό δεδομένο. Η τυχών εισβολή ή επέμβασή της τότε δεν θα έχει επιθετικά χαρακτηριστικά, αλλά χαρακτηριστικά προστασίας και εγγυήσεων.

Τι σχεδιάζει τελικά η Τουρκία με την Ελλάδα μέσα από αυτόν τον υβριδικό πόλεμο μεταναστευτικών ροών σε πρώτη φάση;

Την δημιουργία «ουδέτερης ζώνης ασφαλείας» στα νησιά του ανατολικού Αιγαίου και στα Δωδεκάνησα.

Πριν επιτεθεί στρατιωτικά θα εισβάλει με πολιτική επιρροή ως προστάτιδα δύναμη των ασθενών και αδυνάτων σε μία «ζώνη» όπου οι Έλληνες θα συνιστούν έτσι κι αλλιώς αριθμητική μειονότητα. Θα έχει αντιστρέψει και αδρανοποιήσει de facto την έννοια του «κυριαρχικού δικαιώματος» με το πρόσχημα «μικτών πληθυσμών».

Κι εφόσον τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα στο Αιγαίο εξουδετερωθούν θα τα αντικαταστήσει με τα δικά της.

Συνιστώ επίσης την προσοχή στο γεγονός, ότι η άμυνα των νήσων από επιχειρησιακή άποψη θα είναι σχεδόν αδύνατη σε συνθήκες προσφυγικής κρίσης. Πρακτορίστικη δράση, δολιοφθορές,  πληροφοριοδότες αμυντικής γραμμής και ειδικά ο  περιορισμός τακτικών ελιγμών μάχης φίλιων δυνάμεων εξαιτίας  εκατοντάδων «προσφύγων» που θα σουλατσάρουν ελεύθεροι, ελαχιστοποιούν την επιχειρησιακή αποτελεσματικότητα άμυνας.

Δεν είναι ρατσισμός ο εύλογος προβληματισμός που δημιουργείται από την σφοδρότητα, τον όγκο, την ένταση και την διάρκεια αυτών των μεταναστευτικών ροών σε συνδυασμό με την δράση αποσταθεροποίησης των τουρκικών μυστικών υπηρεσιών  και ιμπεριαλιστικών  σχεδίων της Τουρκίας. 

Ίσως τώρα, έστω και καθυστερημένα, ξυπνήσουμε από την «ανθρωπιστική» μας ονειροφαντασία, από την πλαναισθησία της «πολυπολιτισμικότητας», από το «ευγενές όραμα ενός κόσμου χωρίς σύνορα».

Ας καταλάβει κάποια στιγμή η λαϊκή βάση των μονίμως «αυταπατημένων», ότι το εθνικό συμφέρον ΔΕΝ είναι εθνικισμός όπως η εθνική άμυνα ΔΕΝ είναι μιλιταρισμός. Ας αποβάλει το σύνδρομο της κοκκινοσκουφίτσας γιατί μάλλον νομίζει πως είναι σε  άλλο παραμύθι.

Κάπου εδώ, αγαπητοί φίλοι,  τελειώνει άλλη μία εθνική αυταπάτη, μία εθνική παραίσθηση για «καλοδεχούμενους» πρόσφυγες. Δεν είναι πρόσφυγες.

Να  μιλάτε ανοιχτά, χωρίς να φοβάστε. Ως ελεύθεροι Έλληνες.

Μη φοβηθείτε ότι θα σας πουν ρατσιστές. Δεν είστε ρατσιστές.

Μην φοβηθείτε ότι θα σας πουν ξενοφοβικούς. Δεν είστε ξενοφοβικοί.

Μην φοβηθείτε ότι θα σας πουν φασίστες. Δεν είστε εσείς οι φασίστες.

Φασίστες  είναι όσοι υπονομεύουν την εθνική ασφάλεια, δηλαδή την ασφάλεια των παιδιών σας.

Ανδρέας Τσιφτσιάν
Οικονομολόγος