Ετυμηγορία. Έχουμε λοιπόν και λέμε: Με πολωμένο το κλίμα από τη συμπυκνωμένη αγανάκτηση της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ(δικαιολογημένη κατά την άποψή μου)ο κόσμος βρήκε εύκολο προσανατολισμό στο σχήμα που οι δημοσκοπήσεις με ιδιαίτερη ευχαρίστηση πρόβαλλαν. Άλλωστε το πολιτικό «ταπεραμέντο» του εκπαιδευμένου Νεοέλληνα σε κυβιστήσεις εύκολα τον ωθεί στην οσμή της εξουσίας που τον έλκη παθιασμένα. Ξέρετε η εξουσία δεν ασκεί απλά γοητεία στο Τόπο μας, γίνεται διεκδικητική σε σημείο να προσωποποιεί την επιτυχία, έτσι ώστε να θεωρείται απόκτημα με δικαιώματα στο αποτέλεσμα της Νίκης… Επομένως ακόμα και με μια απλή αίσθηση υπεροχής, το πλαδαρό εκλογικό σώμα συσπειρώνεται χωρίς ιδεολογικούς ή κοινωνικούς όρους σαν σμήνος στον εν δυνάμει Τροπαιούχο. Με δεδομένα αυτά τα «ιδεολογικά» χαρακτηριστικά το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας δεν είχε παρά να περιμένει τη λαϊκή ζύμωση δίνοντας υποσχόμενα χαμόγελα και προσέχοντας τις όποιες κακοτοπιές που θα εκμεταλλευόταν ο αντίπαλος. Από την άλλη έχουμε τους μηχανισμούς εξουσίας να παλεύουν απεγνωσμένα να διατηρήσουν τον ΣΥΡΙΖΑ σε ανταγωνιστικά επίπεδα, χρησιμοποιώντας ταπεινά κίνητρα παροχών που ευτελίζουν την Δημοκρατική αίσθηση της Αριστεράς. Η τακτική αυτών των παροχών που είθισται γενικότερα να εφευρίσκονται από τους κρατούντες παραμονές των εκλογών, ξεπέρασε όχι μόνο τα μνημόνια και τις απορρέουσες υποχρεώσεις μας προς αυτά, αλλά δημιούργησε ένα κλίμα ευφορίας που νόμιζες ότι είμαστε μια κανονική Χώρα χωρίς επιτήρηση που έτοιμη ξανά, προς τη Δόξα Τραβά. Βέβαια σ’ αυτό συνετέλεσε και η σιωπηρή ανοχή των «Θεσμών», δείγμα ανταπόκρισης και ειλικρινούς «φιλίας» για την μέχρι τώρα στάση υποταγής στις δεσμευτικές απαιτήσεις τους, εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ και των Δεξιών Συνεργατών του. Έτσι από Απερίγραπτη Πρώτη φορά Αριστερά που διέψευσε το Όνομά της κυβερνώντας, φτιάχτηκε το κλίμα για μια Δεύτερη φορά σχετικής αριστεράς με μικρά γράμματα και χαρακτήρα που προσαρμόστηκε στην ενσωμάτωση των δεξιών υποστηρικτών της. Και όχι μόνο αυτό. Για να αποδείξει ότι αποποιείται πλήρως τον Αριστερό της μανδύα, έριξε γέφυρες κατά το γνωστό «έριξα λάσο για να σε πιάσω και μη μ’ αφήσεις ποτέ στον άσσο» προς κάθε περιφερόμενο πολιτευτή που την είδε πρωτομάστορας σε Αρτινό Γιοφύρι. Συνοπτικά αυτά λίγο πολύ συνέβησαν στο πολιτικό «ντέρμπυ» των εκλογών της εβδόμης Ιουλίου που σημειολογικά μας παραπέμπουν σε Ιουλιανούς ακροβατισμούς. Από την άλλη, στο χώρο που εκφράζει την μεγάλη Δημοκρατική Παράταξη, το Δέντρο της γνώσης του Καλού και του Κακού προσεβλήθη πάλι την κρίσιμη ώρα από ιογενή αμφισβήτηση… Ναι, την ώρα που οι άλλοι γυάλιζαν τις παραταξιακές τους πανοπλίες, στο Κίνημα αλλαγής κάποιοι έβαλλαν τα ΕΓΩ τους πάνω από την κομματική συνοχή αποχωρούντες. Ξανά στο ίδιο έργο θεατές, πρώτα με τη Λαοφιλή-44%-Κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου, τώρα με την πρόσφατα εκλεγείσα με μεγάλη πλειοψηφία Πρόεδρο του Κινήματος Αλλαγής κ. Φώφη Γεννηματά. Έτσι δεν κάνουμε Χωριό. Αν νομίζουμε ότι ο ρόλος της Προέδρου είναι σχετικός και οι αποφάσεις της δεν μπορούν να αγγίξουν κάποιους επαΐοντες, αυτό προσβάλει πέρα από το καταστατικό και όλα τα μέλη που εμπιστεύθηκαν την Πρόεδρό τους. Δεν μπορεί την ώρα που όλα δείχνουν ανοδική πορεία που προσδοκά σε διψήφιο ποσοστό, το δηλητήριο της αμφισβήτησης να προβληματίζει τον Δημοκρατικό Πολίτη και να τον αποτρέπει με την απλοϊκή σκέψη «αυτοί εκεί τρώγονται ακόμα». Και σαν να μη μας έφτανε η χειμάζουσα εσωστρέφειά στο Χώρο, έχουμε και τη «Λαϊκή σοφία» να διατυπώνει τα συμπεράσματά της με τον πλέον αδιαφιλονίκητο λόγο για την Πρόεδρο. –Δεν τραβάει η Φώφη… Ναι ρε φίλε δεν είναι υποζύγιο για να τραβάει, ιδεολογικός φορέας είναι, τις αξίες του οποίου τις έχει πολλαπλώς διατυπώσει στη κοινωνία. Άσε ο άλλος ο πολιτικός ογκόλιθος που το μειονέκτημα που βρήκε ήταν στη κόμμωση. –Ξέρεις δεν της πάει το μαλί έτσι που το έχει ριγμένο… Δεν… Άκουσον-άκουσον. Το μαλί πολιτικό μειονέκτημα και ιδεολογική ατέλεια. Ότι πεις καλέ μου άνθρωπε που έλεγε και μεγάλος Θανάσης, η επιστήμη παραδίδει τα όπλα της. Εκείνο όμως που ξεπερνούσε τα όρια της λεκτικής ανοησίας και φλέρταρε με την διάκριση του φύλου αφήνοντας να φανεί το σκοτεινό περιθώριο του ρατσισμού, ήταν η αποστροφή στο πρόσωπο της ΓΥΝΑΙΚΑΣ. Μάλιστα. Μέγα λάθος να είσαι Γυναίκα και να ηγείσαι για τους «εμπειρογνώμονες» της πολιτικής καρικατούρας. Και εκείνοι οι αγώνες για την ισότητα των δύο φύλων, για την κατάργηση των διακρίσεων, για την ανάδειξη των αξιών ως κοινωνική και πολιτισμική μας κατάκτηση που πήγαν; Υποθηκεύτηκαν κι’ αυτά στα χρόνια της μνημονιακής χολέρας ως κόστος αλλοτρίωσης; Με αυτό το αγλάισμα «ιδεολογικής» απόρριψης και πολιτικού μονοφυσιτισμού, δεν είναι μόνο θέμα Δημοκρατίας αλλά και υδαρής ανθρώπινη έκπτωση. Για να θυμηθούμε τα λόγια του μεγάλου μας ποιητή Γ. Σεφέρη: Δεν μου φταίνε οι θεσμοί και τα συστήματα, αλλά η ικανότητα του Έλληνα να εξευτελίζει κάθε θεσμό και κάθε σύστημα. Μαγκλάρας Βασίλης magklarasvas@yahoo.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου