Καρυπίδης και Ραχήλ «θηλιά» στον τοπικό ΣΥΡΙΖΑ…

Του Παναγιώτη Πλιάτσιου

Είσαι στέλεχος επί πολλά χρόνια του Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου στην Κοζάνη.  Όχι του σημερινού, αλλά εκείνου που ξεκίνησε την πορεία του το 1989 και στη μετεξελίχθηκε στη συνέχεια, μετά την αποχώρηση του ΚΚΕ. Από τότε και μέχρι το 2012 έδινες μάχες χαρακωμάτων, κόντρα στα «θεριά» ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, έχοντας απέναντί σου τον λυσσαλέο πόλεμο του ΚΚΕ και τη,
συχνή, ειρωνεία της πλειοψηφίας της κοινωνίας. Ζούσες σε κάθε εκλογική αναμέτρηση με την αγωνία του 3% και της εισόδου στη Βουλή και πόνεσες με την πικρία του 1993, όταν ο Συνασπισμός της Μαρίας Δαμανάκη δεν τα κατάφερε…

Από το 2010 και έπειτα άρχισες κι εσύ να παίρνεις, δειλά-δειλά τα πάνω σου.  Έβλεπες με τη χαρά μικρού παιδιού, με μάτια γουρλωμένα από έκπληξη και ευτυχία, συνάμα, τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ (πλέον) να ανεβαίνουν. Στην αρχή δεν το πολύ-πίστευες και αμφέβαλες για τη συνέχεια, ήσουν συγκρατημένος ακόμη. Παράλληλα, μαζί με καμία 50αριά ακόμη στελέχη στην Κοζάνη και στις γύρω περιοχές συνέχιζες τον αγώνα, κάθε μέρα, κάθε βδομάδα…

Μετά τον Μάιο του 2012 μεγάλωσες. Θέριεψες και είδες τους κόπους και αυτούς τους πολύχρονους αγώνες να αποδίδουν τους καρπούς τους. Ο ΣΥΡΙΖΑ, το κόμμα σου, η ψυχή σου, λίγο έλειψε να πάρει την εξουσία. Άρχισες να ονειρεύεσαι κυβέρνηση και μια άλλη Ελλάδα, με τα δικά σου «πιστεύω». Μια κυβέρνηση, μια Ελλάδα της Αριστεράς.  Και η μάχη έγινε ακόμη πιο δύσκολη, αλλά και καθημερινή, σχεδόν, με πίστη στη νίκη την επόμενη φορά… Εκδηλώσεις επί εκδηλώσεων, συναντήσεις, διαδικασίες και εσύ εκεί. Με το όνειρο που έρχεται…

Και το όνειρο, κάποια στιγμή, αρχίζει να πραγματοποιείται. Στα τέλη του 2014 έχεις αγγίξει όσα δεν τολμούσες, εκείνο το μακρινό 1989,  αλλά και ακόμη πιο παλιά, την εποχή του ΚΚΕ Εσωτερικού και της ΕΑΡ. Είσαι πια, μετά από κόπους, αγώνες, πίκρες, λύπες, απογοητεύσεις και ελπίδες, ένα βήμα από την ιστορία.

Και εκείνη ακριβώς τη στιγμή, ως παλιό στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ στην περιοχή, βλέπεις τον πρόεδρό σου Αλέξη Τσίπρα, που τον περίμενες να έρθει στην Κοζάνη και να στείλει μαζί σου το μήνυμα της νίκης να σου γυρίζει, ουσιαστικά, την πλάτη. Να σε «αδειάζει» μπροστά στις κάμερες και στους πολίτες. Να δείχνει πως εκείνος που μετράει, πάνω από όλους σας, είναι ο Θόδωρος Καρυπίδης. Ναι, σωστά θυμάσαι: Εκείνον που, μερικούς μήνες πριν, είχε αποφασίσει τελικά να μην στηρίξει, για τα όσα έγραφε περί Εβραίων και όχι μόνο. Βλέπεις τον αρχηγό σου, τον πρόεδρο της μελλοντικής  κυβέρνησης της Αριστεράς να ασπάζεται θερμά τη Ραχήλ, κλείνοντας της το μάτι για την πιθανή ένταξή της στον ΣΥΡΙΖΑ. Και την ίδια τη βουλευτή να λέει στα «πηγαδάκια» πως «αφού με θέλουν, να μην πάω;»…

Τότε, σαν επί τόσα χρόνια στέλεχος του κόμματος θυμώνεις.  Εκπλήσσεσαι. Αγανακτείς. Και αμφιταλαντεύεσαι. Βλέπεις, νιώθεις τον Καρυπίδη και τη Ραχήλ ως «θηλιά» στον λαιμό του τοπικού ΣΥΡΙΖΑ. ..Αλλά ξέρεις πως μπροστά σου έχεις κρίσιμες εκλογές και το κόμμα σου είναι το φαβορί για τη νίκη. Δε θέλεις να δημιουργήσεις προβλήματα και να αναλάβεις το όποιο κόστος.  Ειδικά τώρα, που έφτασες στην πηγή… Σκύβεις το κεφάλι και υπομένεις, θλιμμένος, την κατάσταση…

Μοναχά, το βράδυ ίσως, έρχονται στο μυαλό και στην καρδιά σου οι στίχοι του ποιητή…

«Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα
που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο το Όχι
να πούνε…»

Υ.Γ. Το παραπάνω κείμενο είναι ειλικρινά αφιερωμένο στα τοπικά στελέχη του Συνασπισμού που, λίγες ώρες πριν από τα αποτελέσματα του 1993, στο τότε εκλογικό κέντρο του κόμματος κοντά στο Βαλταδώρειο, έψηναν, αισιόδοξοι,  ένα..αρνί. Και στη συνέχεια είδαν τον Συνασπισμό να μην πιάνει το όριο του 3% και να μένει εκτός Βουλής. Στα πρόσωπα που είδα εκείνο το βράδυ, σε ένα από τα πρώτα δημοσιογραφικά ρεπορτάζ της ζωής μου, που δε θα ξεχάσω ποτέ. Γιατί δεν ξεχνιέται αυτό που είδα στα μάτια τους…