Βλασφημίες σε γιορτινές μέρες

Από το vasiliskos2.blogspot.com

Πολλές φορές έχω ρωτήσει φίλους που είναι πιστοί χριστιανοί και τηρούν κατά γράμμα τα ήθη και τα έθιμα αυτές της μέρες, τι ακριβώς γιορτάζουν. Δεδομένου ότι η ανάσταση στις ζωές των ανθρώπων δεν ήρθε ποτέ. Αν φυσικά επαναπαυθούμε στο γεγονός πως ο Υιός του Θεού ήρθε, βασανίστηκε, σταυρώθηκε και αναστήθηκε, ανοίγοντας το δρόμο για το παράδεισο των αγαθών και υπογράφοντας έτσι τη Νέα Διαθήκη, τότε όλα είναι βολικά. Δεν χρειάζεται να χολοσκάει κανένας έτσι;

Φτιάξαμε τις εκκλησίες, τις γεμίσαμε με εικονίσματα, λαμπάδες και τάματα. Τοποθετήσαμε εκπροσώπους μεταξύ θεού και θνητών οι οποίοι έχουν το αλάνθαστο σε ότι και να κάνουν. Πείσαμε και τους υπόλοιπους με το καλό ή με το ζόρι πως η θρησκεία αρκεί σαν έθιμο, κανόνες, δόγματα, τυφλή υπακοή σε ότι αποφασίσουν τα εκάστοτε ιερατεία, και νοιώθουμε έντιμοι χριστιανοί.

Εγώ μπορώ να βγάλω τον εαυτό μου απ΄εξω να πάρω εύκολα το μέρος εκείνων που δεν πιστεύουν και να αφήσω τους υπόλοιπους να κάνουν ότι τους κατεβαίνει στο μυαλό. Όμως ειλικρινά δεν μπορώ να το κάνω γιατί πιστεύω δεν πιστεύω, υπάρχει κάτι που με ενοχλεί αφάνταστα. Οι βλάσφημοι. Το θράσος που έχει ο ανθρωπάκος να κόβει και να ράβει στα μέτρα του ύψιστες αξίες όπως είναι η ΑΓΑΠΗ, η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ, η ΗΘΙΚΗ, η ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΑη ΣΥΜΠΟΝΟΙΑ, η ΜΕΤΑΝΟΙΑ, η ΣΥΓΧΩΡΕΣΗ.

Υπάρχουν εκατομμύρια άνθρωποι αυτές τις δυο χιλιάδες χρόνια που έκαναν και κάνουν ότι έκανε ο Χριστός στο ναό των απατεώνων. Πολέμησαν και πολεμούν για να ξεσκεπάσουν την απάτη, τη μισανθρωπία , τη φιλαργυρία, τη προσκόλληση στα ταπεινά ένστικτα, πολέμησαν για να κηρύξουν στους ανθρώπους το δρόμο της αγάπης, της πνευματικότητας, της δικαιοσύνης, της ηθικής, της ανθρωπιάς και χτυπήθηκαν αλύπητα από εκείνους που ήταν ευαγγέλιο τους υποτίθεται όλα αυτά. Και όμως οι αθώοι, καλοκάγαθοι χριστιανοί έριξαν πρώτοι τη πέτρα και τη ρίχνουν ακόμα. Με μίσος, με περιφρόνηση, με εκδικητικότητα ορμάνε να πνίξουν κάθε φωνή της αλήθειας. 

Όταν πήρα απόφαση να μην ακολουθήσω πια το "σεβαστό" πλήθος των πιστών δεν ήταν γιατί είχα ξεκαθαρίσει μέσα μου τις μεγάλες αλήθειες αλλά γιατί πολύ απλά όλο αυτό το ασκέρι δεν μου ενέπνεε κανένα σεβασμό. Και τα υψηλά ιστάμενα ιερατεία έκαναν απλά μπίζνες κι έτσι θα κριθούν, οι από κάτω όμως πιστοί με τα κλειστά μάτια και τις ήσυχες συνειδήσεις για τα εγκλήματα που γινόντουσαν ήταν οι αληθινοί Πιλάτοι, οι αληθινοί σταυρωτές της αγάπης και της ειρήνης στο κόσμο. Εγωιστικά, πονηρά ανθρωπάκια που γούσταραν να πιστεύουν πως η  πίστη μπορεί να εξαγοράζεται με χρήμα, λαδώματα, υποκλίσεις και καλές γνωριμίες με τον Ιεράρχη της περιοχής τους.

Όλος αυτός ο συρφετός πονηριάς, μισαλλοδοξίας και φιλοχρηματίας σε τι ακριβώς διαφέρει από τον όχλο που απαίτησε τη σταύρωση του Χριστού; Πως μπορεί κάποιος να χρησιμοποιεί τη λέξη αγάπη σε ένα τέτοιο κόσμο που έχουμε φτιάξει και να έχει το θράσος να θεωρεί πως είναι σωστός στα καθήκοντα του επειδή ρίχνει δυο φράγκα στο δίσκο και κάνει μια μετάνοια σε μια εικόνα?

Οι ίδιοι οι πιστοί είχαν υποχρέωση να κάνουν το πόλεμο που κάνουν οι άθεοι τους οποίους βρίζουν και περιφρονούν και τους θεωρούν ότι είναι απολωλότα πρόβατα που έχασαν το δρόμο. Οι ίδιοι οι πιστοί έπρεπε να ντρέπονται για τα αίσχη που γίνονται στο όνομα του θεού που υποτίθεται πως αγαπούν. Όλες οι θρησκείες του κόσμου είναι γεμάτες από παραβολές και ιδιαίτερα νοήματα. Η έννοια που γίνεται αυτό είναι για να δουλέψει το μυαλό, να συγκρίνει, να δει που είναι η εστία της κακίας και που ο δρόμος της αρετής. Είναι η ελεύθερη βούληση να επιλέξουμε με το μυαλό μας, τη λογική μας και τη πνευματική μας δύναμη που είναι το σκοτάδι και που το φως.

Αυτός ο σκοταδισμός που έχει πέσει πάνω στα κεφάλια των ανθρώπων είναι ο δρόμος που βολεύει. Ο εύκολος με καλά κέρδη, γεμάτος από ζωτικά ψεύδη που το βράδυ μας κάνουν να κοιμόμαστε ενώ γύρω μας βασιλεύει η ανθρώπινη δυστυχία σε όλες τις μορφές της. 

Αυτά και άλλα πολλά αναρωτιέμαι κάθε χρόνο τέτοιες μέρες μπαίνοντας στη θέση ενός πιστού χριστιανού και τότε αποφασίζω άλλη μια φορά να μη λάβω μέρος σε όλο αυτό το πανηγύρι στης Ανάστασης γιατί η Σταύρωση δεν τελείωσε ποτέ. Η αγάπη συνεχίζει να ανεβαίνει στο Γολγοθά κάθε χρόνο και κάθε χρόνο κρεμασμένη στο σταυρό λαχταράει την ανάσταση που δεν ήρθε ποτέ.  

Το Θεό τον είδα πολλές φορές στη ζωή μου, ένοιωσα την ύπαρξη του θείου δίπλα μου και το δέος της ομορφιάς της ζωής. Μόνο που αυτό δεν συνέβη ποτέ σε κάποια φανταχτερή Μητρόπολη. Σε κάποια ξωκλήσια ερημικά ήταν που το καντήλι το άναβε κάποιος διαβάτης που έμπαινε να ξαποστάσει. Σε εκείνα τα μοναχικά ξωκλήσια μπορούσε κανείς να νοιώσει τη ζεστασιά να βγαίνει από τη βασανισμένη ψυχή που έβρισκε το δρόμο της.