Ενώ οδηγούσα, ακούω στο ραδιόφωνο δυο νεαρoύς δημοσιογράφους να σχολιάζουν την εκλογική διαδικασία του ΚΙΝΑΛ. Αφού λένε διάφορα για τα περασμένα χρόνια του ΠΑΣΟΚ, ακούγεται «ο ήλιος ο πράσινος, ο ήλιος που ανατέλλει».
Είμαι σίγουρη ότι πολλοί άνθρωποι όπως και εγώ, όταν ακούν αυτό το τραγούδι βουρκώνουν. Δεν είναι η μουσική, δεν είναι τα χρώματα, δεν είναι το παλλόμενο πλήθος, είναι ότι είχαμε την τύχη να συμμετάσχουμε στη γέννηση και στην αρχή ενός συλλογικού ονείρου. Όνειρο για την πατρίδα, για την ανεξαρτησία, την δημοκρατία και την κοινωνική δικαιοσύνη. Μία συλλογική πίστη σε μια Ελλάδα χωρίς διχασμούς, χωρίς διαιρέσεις, με δημοκρατία, θεσμούς, κοινωνικό κράτος και περήφανη διεθνή παρουσία.