Του Χρήστου Χωμενίδη
Εσείς τί θα προτιμούσατε; Ένα κόμμα
φθαρμένο, βεβαρημένο με αμαρτίες τεσσάρων δεκαετιών, που οι κοινωνικές
ομάδες οι οποίες παραδοσιακά το στήριζαν το αποκηρύσσουν πλέον μετά
βδελυγμίας, που ο γιός του ιδρυτή του έχει στη φουρτούνα χάσει τα αβγά
και τα πασχάλια, που ο διάδοχος του στην ηγεσία -ο ευφυέστερος και
χαρισματικότερος κοινοβουλευτικός της γενιάς του- είναι ταυτόχρονα
αποδιοπομπαίος τράγος για τη χρεοκοπία του κράτους και για τα όσα δεινά
ακολούθησαν; Ή ένα ολόφρεσκο πολιτικό σχήμα, ελεύθερο από δουλείες και
ιστορικά βάρη, στελεχωμένο απ' τον αφρό της κοινωνίας, πρόθυμο να
ασπαστεί και να εκφράσει το όραμα μιάς νέας, δημιουργικής και
εξωστρεφούς Ελλάδας; Προφανώς το δεύτερο. Έτσι ακριβώς σκεφτόταν στις
αρχές του 2014 κι ο Σταύρος Θεοδωράκης.