Του Ευάγγελου Βενιζέλου
Στο
προσφυγικό
αποτυπώνεται με ανάγλυφο
τρόπο η παθογένεια της
κυβερνητικής αντίληψης
γύρω από τη θέση της χώρας
μέσα στους ευρωπαϊκούς
και διεθνείς
συσχετισμούς.
Στο πεδίο της
οικονομίας ενώ οι
παραδοχές πάνω στις
οποίες οι λεγόμενες
αντιμνημονιακές δυνάμεις
είχαν οικοδομήσει την
αφήγηση τους
κατέρρευσαν παταγωδώς
ήδη από τον Ιούλιο του 2015,
διατηρούνται ακόμη και μετά
το τρίτο μνημόνιο
επικίνδυνα κατάλοιπα
δημαγωγικής
θρασυδειλίας που
ξέρουμε ποια επίπτωση
έχουν. Ανεβάζουν για την
κοινωνία το κόστος της
τελικής διευθέτησης σε
ζητήματα όπως το
ασφαλιστικό ή το
φορολογικό. Η ελληνική
οικονομία και τελικά οι
έλληνες πολίτες
επιβαρύνονται με παράταση
της ύφεσης και της
ανεργίας, με απώλεια
περιουσιακών στοιχείων,
με ακύρωση θεμελιωμένων
δικαιωμάτων, με διάψευση
προσδοκιών. Το κόστος
είναι μεγάλο και δεν ήταν
καθόλου μοιραίο και
αναπόφευκτο. Είναι όμως
κόστος οικονομικό και
κοινωνικό. Δεν αφορά τον
πυρήνα της εθνικής
κυριαρχίας με την έννοια των
θεμάτων εξωτερικής
πολιτικής και πολιτικής
ασφάλειας και άμυνας.