Γράφει ο Αντώνης Δαλίπης
Ποτέ άλλοτε ένας φόρος δεν αποκάλυψε
τόσες πολλές διοικητικές και πολιτικές αδυναμίες και τόσα κενά στη
διαπραγμάτευση όσο αυτός ο «περιφερόμενος» φόρος που παίζεται σαν σε
λοταρία και στις μέρες μας? στάθηκε στο κρασί.
Οι διαπραγματευτές
αναδύουν μια εικόνα σαν να είναι βγαλμένη από εκείνες τις καλές
ελληνικές ταινίες με τον σπουδαίο και ανεπανάληπτο ηθοποιό, Ορέστη
Μακρή, να τρεκλίζει κρατώντας μια μισοάδεια φιάλη με κρασί.
Τώρα εμφανίζεται μια ολόκληρη κυβέρνηση να πορεύεται για δύο και πλέον μήνες σαν μεθυσμένη πολιτεία.
Ξεκίνησε
με την πρόθεση για επιβολή φόρου στο βοδινό κρέας που, έτσι κι αλλιώς,
εισάγεται το 90% της συνολικής κατανάλωσης κυρίως από τη Γαλλία, την
Ολλανδία και τη Γερμανία.