Του Β.Π. Καραγιάννη
Ο ιερέας, το λοιπόν, κατά την πρόοδο της αυγουστιάτικης Παράκλησης (αδιάφορο μικρής ή μεγάλης, η διάρκειά τους είναι ίδια ) θυμιά το Θυσιαστήριον, εξέρχεται αυτού και ρίχνεται στο λαό καταευωδιάζoντας αυτόν (ήδη "λαόν απελπισμένον"). Κάτι λίαν ευσεβή αλλ' αδαή χριστιανικά οντάρια κάθε φύλου, σταυροκοπιούνται θερμώς ενώπιόν του, ενώ δεν πρέπει κατά το τυπικόν, όμως, σου λένε οπισθοβούλως, κάνε σταυρό κι ας είναι εκ περισσού μετράει σίγουρα στο ισοζύγιο αμαρτιών ότι "Από των πολλών μου αμαρτιών ασθενεί το σώμα, ασθενεί μου και η ψυχή" όπως μόλις προείπαν οι των αναλογίων. Ηδη οι ψάλτες φρυάζουν, φτιαγμένοι θαρρείς από τη μελωδία και το θυμίαμα με τα Μεγαλυνάρια σε ήχο πλάγιο β΄ ψαλλόμενα κατά το 'Την τιμιωτέραν". Και δώστου οι μετάνοιες πανταχόθεν.
