Το κήρυγμα της Κυριακής 12 Αυγούστου - Κυριακή ΙΑ Ματθαίου

ΚΥΡΙΑΚΗ  ΙΑʹ  ΜΑΤΘΑΙΟΥ

(Ματθ. ιη΄, 23-35)

«Εἶπε ὁ Κύριος αὐτὴν ἐδῶ τὴν παραβολή· ὁμοιάζει ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν μὲ ἄνθρωπο βασιλιά, ποὺ θέλησε νὰ λογαριαστῆ μὲ τοὺς δούλους του. Ὅταν ἄρχισε νὰ λογαριάζεται, τοῦ ἔφεραν ἕναν ποὺ χρωστοῦσε δέκα χιλιάδες τάλαντα.
Ἐπειδὴ αὐτὸς δὲν μποροῦσε νὰ τὰ πληρώση, διέταξε ὁ κύριος του νὰ πωληθῆ αὐτὸς καὶ ἡ γυναίκα του καὶ τὰ παιδιά του καὶ ὅλα ὅσα εἶχε, γιὰ νὰ πληρώση αὐτὰ ποὺ χρωστοῦσε. Ἔπεσε τότε ὁ δοῦλος στὰ πόδια του, τὸν προσκυνοῦσε καὶ τοῦ ἔλεγε· Κύριε, γίνε μακρόθυμος σὲ μένα καὶ ὅλα θὰ σοῦ τὰ δώσω. Καὶ ὁ κύριος τοῦ δούλου ἐκείνου τὸν εὐσπλαγχνίστηκε, τὸν ἄφησε ἐλεύθερο καὶ τοῦ χάρισε τὸ δάνειο. Ἀφοῦ βγῆκε ἔξω ὁ δοῦλος ἐκεῖνος, βρῆκε ἕναν ἀπὸ τοὺς συνδούλους του ποὺ τοῦ χρωστοῦσε ἑκατὸ δηνάρια, καὶ ἀφοῦ τὸν ἅρπαξε ἀπὸ τὸ λαιμὸ τοῦ ἔλεγε· δῶσε μου ὅ,τι μοῦ χρωστᾶς. Ἔπεσε τότε ὁ σύνδουλός του στὰ πόδια του, τὸν παρακαλοῦσε καὶ τοῦ ἔλεγε· Δεῖξε μακροθυμία σὲ μένα, καὶ ὅλα θὰ σοῦ τὰ δώσω. Καὶ αὐτὸς δὲν ἤθελε, ἀλλὰ πῆγε καὶ τὸν ἔβαλε στὴ φυλακὴ μέχρι νὰ τοῦ ξεπληρώση αὐτὸ ποὺ χρωστοῦσε. Ὅταν εἶδαν οἱ σύνδουλοί του αὐτὰ ποὺ ἔγιναν, λυπήθηκαν πάρα πολύ, καὶ ἀφοῦ ἦλθαν τὰ ἐξήγησαν στὸν κύριο τους ὅλα ὅσα ἔγιναν. Τότε τὸν προσκάλεσε ὁ κύριος του, καὶ τοῦ εἶπε· Δοῦλε πονηρέ, ὅλα ὅσα χρωστοῦσες σοῦ τὰ χάρισα, ἐπειδή μὲ παρεκάλεσες· δὲν ἔπρεπε καὶ σὺ νὰ ἐλεήσης τὸν σύνδουλό σου, ὅπως κι ἐγὼ σὲ ἐλέησα; Καὶ ὀργίστηκε ὁ κύριός του, καὶ τὸν παρέδωσε στοὺς βασανιστές, μέχρι νὰ πληρώση ὅλα ὅσα τοῦ χρωστοῦσε. Ἔτσι καὶ ὁ Πατέρας μου ὁ ἐπουράνιος θὰ σᾶς κάνη, ἐὰν δὲν σγχωρήσετε ὁ καθένας τὸν ἀδελφό του μέσα ἀπ᾽ τὴν καρδιά του».
* * *
Παραβολικὰ σήμερα ὁ Κύριος μᾶς διδάσκει τὴ συγχώρηση ποὺ πρέπει νὰ δίνουμε στοὺς συναθρώπους μας ὅταν μᾶς κάνουν κάποιο κακό, ὅπως καὶ ὁ οὐράνιος Πατέρας συγχωρεῖ σὲ μᾶς τὶς ἀναρίθμητες ἁμαρτίες ποὺ διαπράττομε κάθε μέρα. Ἐὰν ὁ Θεὸς Πατέρας μᾶς ζητήση λόγο γιὰ τὸ πῶς ζοῦμε καὶ τί κάνουμε κάθε ὥρα καὶ μέρα θὰ μᾶς βρῆ χρεοφειλέτες πολλῶν ἁμαρτημάτων. Τόσο πολλὲς εἶναι οἱ ἁμαρτίες μας, ποὺ δὲν μποροῦμε νὰ τὶς ξεπληρώσουμε μὲ τίποτα· οὔτε καὶ ἄν ἀκόμα πουληθοῦμε καὶ ἐμεῖς καὶ ἡ οἰκογένεια μας καὶ ὅλα ὅσα ἔχουμε. Ὅλα αὐτὰ δὲν φθάνουν σὲ τίποτα, καὶ δὲν μποροῦν νὰ ξεπληρώσουν οὔτε ἕνα μέρος ἀπὸ τὴ μεγάλη μας ὀφειλὴ τῶν πολλῶν καὶ ἀναρίθμητων ἁμαρτημάτων μας. Ὁ Κύριος ὅμως εἶναι πολυεύσπλαγχνος καὶ μᾶς συγχωρεῖ.
Ὅλα αὐτὰ μᾶς τὰ δίδαξε σήμερα ὁ Κύριος παραβολικὰ γιὰ νὰ δοῦμε τὸ μέγεθος τῶν ἁμαρτιῶν μας καὶ νὰ εἴμαστε συγχωρητικοὶ στοὺς συνανθρώπους μας. Ἐὰν ὁ Κύριος ἀπὸ ἀγάπη καὶ εὐσπλαγχνία μᾶς συγχωρεῖ τὸ ἀμέτρητο πλῆθος τῶν ἁμαρτημάτων μας ὅταν μετανοήσουμε γι᾽ αὐτὰ καὶ ζητήσουμε τὸ θεῖο ἔλεος του, ἤ μᾶλλον πρὶν ἀκόμα ζητήσουμε ἐμεῖς τὴ συγχώρηση αὐτὸς ἀπὸ ἀγάπη καὶ εὐσπλαγχνία μᾶς τὴν ἔχει δώσει· πολὺ περισσότερο ἐμεῖς πρέπει νὰ συγχωροῦμε τοὺς συναθρώπους μας ὅταν μᾶς κάνουν κακό. Ὁ Θεὸς μᾶς συγχωρεῖ ὅταν κι ἐμεῖς συγχωροῦμε τοὺς ἄλλους. Ὅταν ἐμεῖς εἴμαστε σκληροὶ καὶ δὲν συγχωροῦμε, οὔτε καὶ ὁ Θεὸς θὰ μᾶς συγχωρήση. Αὐτὸ μᾶς εἶπε καὶ μᾶς δίδαξε σήμερα ὁ Κύριος, τὴ συγχώρηση ποὺ πρέπει νὰ δίνουμε ὁ ἕνας στὸν ἄλλο.
Καὶ ὄχι μόνο μᾶς δίδαξε τὴ συγχώρηση ὁ Κύριος, ἀλλὰ καὶ γι᾽ αὐτὸ ἦλθε στὴ γῆ καὶ ἔγινε ἀπὸ ἀληθινὸς Θεὸς καὶ τέλειος ἄνθρωπος, γιὰ νὰ συγχωρήση μὲ τὸ σταυρὸ καὶ τὸ θάνατο του ὅλες τὶς ἁμαρτίες τῶν ἀνθρώπων. Σταυρώθηκε καὶ ἀπέθανε ὁ Κύριος γιὰ μᾶς. Αὐτὴ εἶναι ἡ ἀγάπη καὶ ἡ συγχώρηση τοῦ Κυρίου γιὰ τὸν ἄνθρωπο. Καὶ ἄν ὁ Κύριος, ἄν καὶ ἀναμάρτητος σταυρώθηκε γιὰ τὶς δικές μας ἁμαρτίες, πόσο μᾶλλον ἐμεῖς   θὰ   πρέπει   νὰ   εἴμαστε    συγχωρητικοὶ     στοὺς συνανθρώπους μας, ἐμεῖς ποὺ εἴμαστε γεμάτοι  ἁμαρτίες, καὶ συνεχῶς ἁμαρτάνουμε; Κι ἐμεῖς ἁμαρτωλοὶ καὶ οἱ συνάνθρωποι μας ἁμαρτωλοὶ, ὅπως κι ἐμεῖς. Πρέπει νὰ καταλαβαινώμαστε καὶ νὰ εἴμαστε συγχωρητικοί, ὄχι σκληροὶ καὶ κακοί. Δῶσε συγχώρηση στὸ συνάνθρωπο σου γιὰ νὰ λάβης καὶ σὺ τὴ συγχώρηση ἀπὸ τὸ Θεό.
Ὅταν δὲν συγχωροῦμε καὶ γινώμαστε σκληροὶ στοὺς ἄλλους, νὰ γνωρίζουμε ὅτι τότε μᾶς περιμένει ἡ αἰώνια τιμωρία τοῦ Θεοῦ, ὄχι τόσο γιὰ τὶς ἁμαρτίες μας, ὅσο γιὰ τὴ σκληρότητα ποὺ δείξαμε στὸν πλησίον μας. Ὁ ἄνθρωπος ποὺ εἶναι κοντά μας καὶ μπορεῖ νὰ μᾶς ἔβλαψε εἶναι καὶ αὐτὸς παιδὶ τοῦ Θεοῦ, ὅποιος καὶ ἄν εἶναι, ὅσο καὶ ἄν τὸν ἀπομάκρυνε ἡ ἁμαρτία καὶ τὸν ὁδήγησε στὸ νὰ μᾶς κάνη κακό. Ἡ ἁμαρτία ἀποξενώνει τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὸ Θεό, ποτὲ ὅμως δὲν τὸν ξεγράφει ἀπὸ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, καὶ ὁ μεγαλύτερος ἁμαρτωλός, στὰ δικά μας μάτια, εἶναι παιδὶ τοῦ Θεοῦ. Ὅταν λοιπὸν συγχωροῦμε ἕναν ἄνθρωπο, συγχωροῦμε ἕνα παιδὶ τοῦ Θεοῦ, ποὺ καὶ γι᾽ αὐτὸν σταυρώθηκε ὁ Χριστός, «ᾧ ἡ δόξα καὶ τὸ κράτος εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων». Ἀμήν.

π. Γ.Δ.Σ.

                            

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως