«Τρία όχι»

Του Ι. Κ. Πρετεντέρη

Δυστυχώς δεν μπορώ να θυμηθώ τον Γάλλο που έλεγε ότι «στην πολιτική υπάρχουν οι δεξιοί, οι αριστεροί και οι αστείοι» - νομίζω ήταν ο Αλάν αλλά δεν βάζω το χέρι μου στη φωτιά...

Τους δεξιούς σε όλες τις εκδοχές τούς γνωρίζουμε.

Τους αριστερούς πάλι σε όλες τις εκδοχές τούς γνωρίζουμε επίσης.

Τους αστείους τούς εντοπίζεις κατά περίπτωση.

Και δεν εννοώ φυσικά τον απεργό πείνας Μιχελογιαννάκη που πρώτα ήταν με τον Παπανδρέου, μετά με τον Κουβέλη και τώρα με τον Τσίπρα - αφού προηγουμένως διαπίστωσε ότι τα Μνημόνια αυξάνουν την... ομοφυλοφιλία!..

Εννοώ άλλους σοβαρότερους. Που πρώτα έδωσαν ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ το 2012 και τώρα θέλουν να τη ρίξουν καταψηφίζοντας στην προεδρική εκλογή.

Μα έχουν δικαίωμα να αλλάξουν άποψη, θα μου πείτε. Καμία αντίρρηση.

Μόνο που το δικαίωμα αυτό ασκείται με δύο προϋποθέσεις.

Πρώτον, ότι κάτι μεσολάβησε που δικαιολογεί την αλλαγή της άποψής τους και ότι αυτό διατυπώνεται δημοσίως. Μπορούν, ας πούμε, να ισχυριστούν ότι η Ελλάδα σήμερα βρίσκεται σε πολύ χειρότερη κατάσταση από το 2012 και ως εκ τούτου πρέπει να σταματήσει ο κατήφορος.

Φυσικά δεν αρκεί να πουν την παρόλα τους, πρέπει και να την αποδείξουν. Διαφορετικά κινδυνεύουν να καταντήσουν απεργοί πείνας παρέα με τον Μιχελογιαννάκη.

Δεύτερον, ότι είναι βέβαιοι πως αυτό που θα διαδεχθεί τη σημερινή κυβέρνηση όχι μόνο δεν εγκυμονεί κινδύνους παλινδρόμησης αλλά είναι και ουσιωδώς καλύτερο από το σημερινό.

Ούτε κάτι τέτοιο έχω ακούσει.

Από εκεί και πέρα διαβάζω διάφορες αστειότητες για «πιστόλια στον κρόταφο», για «αδιέξοδες πολιτικές», για τον Βενιζέλο που δεν τον γουστάρουν, για την κυβέρνηση με το «προοδευτικό πρόσημο» που ψάχνει ο Κουβέλης κ.λπ.

Επιτρέψτε μου να πω: τίποτα επί της ουσίας. Τίποτα που να αφορά τον τόπο.

Παρά μόνο ένα άθροισμα προσωπικών σκοπιμοτήτων και μικροκομματικών επιδιώξεων. Ενα μείγμα πικρίας, υστεροβουλίας ή απλώς ευθυνοφοβίας.    

Θα μου πείτε βεβαίως ότι και οι πολιτικοί είναι άνθρωποι. Με τα τρωτά και τις αδυναμίες τους. Τις προκαταλήψεις, τις φιλοδοξίες και τους φόβους τους.

Δεν θα διαφωνήσω. Θα περίμενα όμως τουλάχιστον από όσους συνειδητοποίησαν τον κίνδυνο το 2012 και έπραξαν τότε τα δέοντα πριν αλλάξουν σακάκι να εξηγήσουν πότε είχαν δίκιο.

Τότε ή τώρα;  

Διότι είναι αστείο να ψηφίζεις όλα τα Μνημόνια της ψυχής σου, να χειροκροτείς όρθιος τον δημιουργό τους και τώρα να μέμφεσαι τους άλλους που κράτησαν όρθιο το μαγαζί.

Λυπάμαι αλλά ακόμη και οι αστειότητες έχουν τα όριά τους. «Τρία όχι» δεν αρκούν...