Ο «άλλος δρόμος»…

Του Ερρίκου Μπαρτζινόπουλου

Με ρώτησε ένας καλός φίλος χθες: «Μα τόσο πολύ ευχαριστημένος είσαι με τη μνημονιακή πολιτική και τα βάζεις μόνο με τον ΣΥΡΙΖΑ;» Και η απάντηση που του έδωσα ήταν: «Και ποιος σου είπε ότι είμαι ευχαριστημένος. Και μόνο που έχει τον πρώτο λόγο η Δεξιά δεν μπορώ να είμαι ευχαριστημένος. Αλλά στην πολιτική είσαι αναγκασμένος να διαλέγεις. Άλλοτε το περισσότερο καλό, άλλοτε το λιγότερο κακό και εν προκειμένω το μονόδρομο».

Ξέρω ότι πολλοί λέτε ή και πιστεύετε ότι δεν είναι μονόδρομος η συνταγή της συγκυβέρνησης. Ότι υπάρχει κι ο άλλος δρόμος, αυτός που επικαλείται ο ΣΥΡΙΖΑ. Μόνο που τα παραμύθια έπαψαν να μ’ αρέσουν από μια ηλικία και μετά. Και ξέρω ότι δεν υπάρχουν «μάγοι» που να κουνάνε το ραβδάκι τους και να μεταμορφώνουν κοτρώνες σε χρυσάφι.
Αν υπάρχει κάτι που με δίδαξε η ζωή είναι ότι «τα λάθη πληρώνονται» και πως «όσο αργείς να το καταλάβεις ή να το αποδεχτείς, τόσο ακριβότερα τα πληρώνεις». Με το μνημόνιο τα έχουμε πληρώσει ακριβά τα λάθη μας. Αλλά φτάσαμε σ’ ένα σημείο που το κόστος που καταβάλουμε έχει πάψει να μεγαλώνει και δειλά προς το παρόν έχει αρχίσει και μειώνεται.
Κι έρχεται ο άλλος και σου λέει, «πάμε να πουλήσουμε τρέλα;» Γιατί αυτό μου λέει όταν δημοσίως διαβεβαιώνει ότι «δεν θ’ αποφασίσουν για το μέλλον της χώρας οι αγορές ή το κεφάλαιο ή η Μέρκελ ή η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα ή το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο ή οι ξένοι επενδυτές που εποφθαλμιούν τον πλούτο μας και θέλουν να μας τον αρπάξουν».
Βλέπετε, συμβαίνει να πιστεύω ότι στα χρόνια που ζούμε αν θέλεις να έχει μέλλον η χώρα σου οφείλει να συνεργάζεται με όλους αυτούς. Και είναι απλό γιατί: επειδή δεν υπάρχει τίποτα και κανένας άλλος. Κανένας να τη βοηθήσει και κανένας να τη στηρίξει. Και, όπως και να το κάνουμε, δεν έχω καμιά διάθεση να ζήσω σε μια νέα Αλβανία 25 χρόνια αφότου η κανονική Αλβανία κατάλαβε πόσο στραβός ήταν ο δρόμος της. Και δεν είναι φτηνή τρομοκρατία η προοπτική αυτή. Είναι ειλικρινής φόβος.