«Σήμερα ο αγώνας για τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων των γυναικών και για την ισότητα των φύλων είναι περισσότερο επίκαιρος παρά ποτέ».

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΚΙΝΗΣΗΣ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΕΟΡΔΑΙΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ.

Στις μέρες μας οι γυναίκες αποκλείονται ολοένα και περισσότερο από την εργασία. Η ανεργία των γυναικών έχει χτυπήσει κόκκινο, ενώ και οι μερικώς απασχολούμενες εργάζονται με μισθούς εξευτελιστικούς, κάτω από το όριο της φτώχειας, χιλιάδες μάλιστα είναι ανασφάλιστες. Σε πολλές περιπτώσεις είναι και απολυμένες λόγω εγκυμοσύνης. Με εργασιακές συνθήκες βίας, απειλών και σεξουαλικής παρενόχλησης εξευτελίζονται,  χάνουν την προσωπικότητά τους και περιθωριοποιούνται. 

Οι γυναίκες αναγκάζονται να  αναπληρώσουν το διαλυμένο κοινωνικό κράτος με διπλά και τριπλά ωράρια φροντίζοντας παιδιά και ηλικιωμένους, αποκλεισμένες στο σπίτι, καθώς οι όποιες δομές  έχουν απομείνει  καταργούνται (βοήθεια στο σπίτι),  υποβαθμίζονται ή δεν επαρκούν (βρεφονηπιακοί σταθμοί, ολοήμερα σχολεία).   Οι πολιτικές των μνημονίων που καταργούν συλλογικές συμβάσεις, αυξάνουν τα όρια συνταξιοδότησης και ακυρώνουν παροχές (νοσήλια στα δημόσια μαιευτήρια), φορτώνουν κι άλλη καταπίεση στις πλάτες τους, εντείνουν τις ανισότητες και τις διακρίσεις και οξύνουν τις πατριαρχικές αντιλήψεις και τα συντηρητικά στερεότυπα.

Οι διακρίσεις και η βία κατά των γυναικών στο σπίτι, στη δουλειά, στο δρόμο, τη μέρα, τη νύχτα, σε όλες τις ηλικίες, είναι γεγονός καθημερινό πια. Οι παραδοσιακές, πατριαρχικές  αντιλήψεις που θέλουν  τη γυναίκα στην ιδιοκτησία του άντρα, συζύγου-πατέρα, ενισχύονται σε συνθήκες κρίσης και σε ένα κλίμα γενικής οπισθοχώρησης, με την αυξανόμενη επιρροή αναχρονιστικών ιδεών και προτύπων συμπεριφοράς, τον πολυδιάστατο ρατσισμό, τον συντηρητισμό και την ανυπόκριτη βία.

Οι γυναίκες προβάλλονται σαν εμπόρευμα και αντικείμενο στα ΜΜΕ, ενώ μετανάστριες, θύματα του trafficking, βιάζονται καθημερινά για να ζήσουν, βιώνοντας μόνο τον τρόμο.

Ωστόσο, οι γυναίκες οφείλουν να αντισταθούν στην κατεδάφιση των δικαιωμάτων τους. Να σπάσουν τη σιωπή τους. Να διατρανώσουν τη θέλησή τους για τη διεκδίκηση της ζωής που δικαιούνται, με την παρουσία τους στους συλλογικούς αγώνες, στις πλατείες, στις πρωτοβουλίες αλληλεγγύης.  Να δώσουν σάρκα και οστά στο όνειρο για την κοινωνία της πραγματικής ισότητας που ονειρεύονται, με οργάνωση, συλλογική αντίσταση και πάλη.