της Ιωάννας Κωσταρέλλα από το ΧΡΟΝΟΠόσο εύκολο είναι να σηκώσεις κάποιον από την καρέκλα του για να συμμετέχει σε μια κινητοποίηση, χωρίς να θίγονται άμεσα τα συμφέροντά του και χωρίς να του έχεις τάξει κάτι συγκεκριμένο; Καθόλου.
Φαίνεται κάθε φορά στη συμμετοχή σε κινητοποιήσεις, απεργίες και κάθε είδους δράσεις που οργανώνονται απο συνδικαλιστικούς φορείς, αυτοδιοίκηση και γενικότερα πρωτοβουλίες πολιτών ως αντίδραση σε κάποια θέματα κλαδικά ή της κοινωνίας συνολικά. Τρεις εδώ, πέντε εκεί, συνήθως οι ίδιοι «βγάζουν το φίδι από την τρύπα».
Η συμμετοχή στα κοινά καλλιεργείται. Αποτελεί μέρος μιας γενικότερης κουλτούρας ενδιαφέροντος για τον τόπο και τα προβλήματά του. Για το λόγο αυτό υπάρχουν κοινωνίες, όπως το Βελβεντό, όπου η συμμετοχή σε συλλογικές διαδικασίες θεωρείται αυτονόητη και εξασφαλίζει τεράστια συμμετοχή και άλλες όπου κανένα θέμα, όσο σοβαρό κι αν είναι, δεν είναι σε θέση να δημιουργήσει μεγαλύτερο ενδιαφέρον πέρα από ένα ποστάρισμα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Συνήθως, όμως, σε κοινωνίες με αυξημένη κουλτούρα συλλογικότητας, το αίσθημα ευθύνης για την κοινή πορεία δεν είναι ορατό σποραδικά σε φάσεις με ισχυρά διακυβεύματα, αλλά και σε όλες τις εκφάνσεις λειτουργίας τους (συνεταιρισμοί, εταιρείες λαϊκής βάσης κλπ., μεγάλο ενδιαφέρον από τους πολίτες για τοπικά ζητήματα). Κι αυτό είναι κάτι που υπάρχει και καλλιεργείται περαιτέρω, δεν προκύπτει από τη μια στιγμή στην άλλη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου