Κακοτυπωμένες φωτοκόπιες

του Κώστα Γιαννακίδη από το protagon.gr

Σε ένα Γυμνάσιο των βορείων μεσοαστικών προαστίων τα παιδιά έκαναν διήμερη κατάληψη. Ξεκίνησαν με αιτήματα όπως τα πόμολα στις πόρτες, οι τουαλέτες και η κτιριακή υποδομή. Στο τέλος πιάστηκαν από ένα θερμό επεισόδιο με τον Γυμνασιάρχη και έκλεισαν το σχολείο. Τίποτα το μαζικό ή το τραγικό. Το μαθητικό σώμα ψήφισε κατάληψη και αποχώρησε, αφήνοντας πίσω όχι περισσότερους από είκοσι.

Και εντάξει, την Πέμπτη ούτως ή άλλως θα απεργούσαν οι καθηγητές. Το πολύ η κατάληψη να έδωσε κάλυψη και να μη χάθηκε το μεροκάματο. Η Παρασκευή παραχωρήθηκε χαριστικά από τον Σύλλογο Γονέων και μάλιστα με σαφές τελεσίγραφο: «σήμερα είμαστε μαζί σας. Αν συνεχίσετε και τη Δευτέρα, η στήριξη μας θα αποσυρθεί.» Τη Δευτέρα το σχολείο θα λειτουργήσει. Όταν είσαι στο Γυμνάσιο μπορείς να τα βάλεις με όλους-είναι υπέροχο αυτό. Ορθώνεις το ανάστημα και στέκεσαι απέναντι σε καθηγητές, εκπαιδευτικό σύστημα, αστυνομία και κυβέρνηση. Αν όμως δεν σε στηρίζει ο μπαμπάς σου το ξανασκέφτεσαι. Όχι, προς Θεού, δεν σκοπεύω να κάνω κανέναν παραλληλισμό-είναι άλλωστε τόσοι οι διαθέσιμοι που δεν θα ήξερα από που να αρχίσω.

Θέλω να σας μεταφέρω το ρεπορτάζ από τη μεγάλη μάζα των πιτσιρικάδων. Που κάθεται οκλαδόν, μπροστά-μπροστά στο θέατρο της τραγωδίας μας. Που μαζεύεται σε πλατείες, απορρίπτει το ροκ, ακούει χιπ χοπ, ελληνικό ραπ και σκυλάδικα συσκευασμένα σε μοντέρνο beat. Που, όταν βγάζει μαγκιά, επιλέγει BMX, γκράφιτι και τσιγάρο-ναι, ακόμα και σήμερα το τσιγάρο είναι μαγκιά. Είναι η γενιά που θα αντιληφθεί πρώτη την οργή ως βασική συνιστώσα της κοινωνικής συμπεριφοράς. Δεν έχει να κρατήσει, έχει να απορρίψει. Δεν μπορεί να δει το μέλλον, το παρελθόν της κάθεται στον σβέρκο. Θα κάνει όνειρα. Όλοι κάνουν όνειρα. Δεν έχει μέρος να τα γεννήσει. Και αντιπαθούν τους Γερμανούς. Γιατί κάποιους πρέπει να αντιπαθούν. Εμείς τα είχαμε με τους Αμερικανούς, τα παιδιά μας με τους Γερμανούς. Οι βάρβαροι χωρίς τη λύση. Όμως ούτε αυτό θέλω να σας πω. Εδώ οι Γερμανοί έχουν καταδικαστεί από τους πενηντάρηδες, θα αθωωθούν από τους δεκαπεντάχρονους;

Αυτό που διαπιστώνω είναι ότι από τα μεγαλύτερα ηλικιακά στρώματα αποστάζεται η ακρότητα και διοχετεύεται στα μικρότερα. Στα πιτσιρίκια θα φτάσει πρώτα η ηλιθιότητα των μεγάλων και μετά, αν προλάβει και βρει χώρο, θα φτάσει η λογική. Οι γενιές που μας ακολουθούν θρέφονται από τα σκουπίδια μας, τους διδάσκουμε το χειρότερο. Από τον τρόπο που διεκδικούν μέχρι τον τρόπο που κρίνουν, φαίνονται σαν κακοτυπωμένες φωτοκόπιες μας. Ναι το ξέρω-και συμφωνώ-ότι οι νέες γενιές φέρνουν πάντα το καινούργιο. Και εμείς χρειαζόμαστε χρόνο και πόνο για να ξεπλύνουμε τις αμαρτίες μας. Όμως στον παλιό κόσμο, αυτή η χώρα γινόταν μαρκίζα για να κρεμάσεις όνειρα, έστω και αν είχαν αγοραστεί με δανεικά. Τώρα τι στο διάολο έχουν να κυνηγήσουν τα πιτσιρίκια που έρχονται; Ελπίζω να τους κινητοποιήσει η ανάγκη για επιβίωση. Αλλά η επιβίωση είναι ένστικτο. Δεν είναι σκέψη.  

ένα άρθρο των πρωταγωνιστών