ΝΕΤ-άρισμα σε ένα φιλί

της Έλενας Ακρίτα από ΤΑ ΝΕΑ

Κοίτα τώρα, καλό μου, τι μπορεί να συμβεί:

- Στο περιθώριο των παζαριών με την τρόικα.

- Στο περιθώριο των κόκκινων γραμμών. Κατά τον Τόμσεν, αυτές οριοθετούνται στις υποδειγματικά παραγωγικές εργασιακές συνθήκες που επικρατούσαν στο Αουσβιτς.

- Στο περιθώριο των νυχτερινών τηλεφωνημάτων του αγοριού απέναντι (από το Χίλτον) με τη Λαγκάρντ. Λες και άνθρωπος που τινάχτηκε από κουδούνισμα τηλεφώνου μες στη νύχτα θα διαπραγματευτεί θετικά με τα γομάρια που τον ξύπνησαν.

- Στο περιθώριο απεργιακών κινητοποιήσεων - όσων Ελλήνων ακόμα έχουν δουλειά για να απεργήσουν από αυτήν…

- Στο περιθώριο χρυσαυγιτών που ΤΟΥΣ ΕΠΙΤΡΕΠΟΥΜΕ να θεωρούν πως η Ελλάδα είναι το αμπέλι του παππού τους και ο Χριστός προίκα της γιαγιάς τους μαζί με τη βοσκοπούλα πάνω στο σκρίνιο.

- Στο περιθώριο Χυτηρίου και απειλών Κασιδιάρη ότι κάποιοι θα «φάνε πόρτα» σοταρισμένη ελαφρά και σβησμένη με κόκκινο κρασί.

- Στο περιθώριο μιας ζωής που μας έχει αφήσει στο περιθώριο…

Σε ένα παράλληλο Σύμπαν έγινε κάτι. Κάτι που διέρρηξε ελαφρότατα της απόλυτη τελειότητα του κοινωνικού μας ιστού. Κάτι που μας ανάγκασε να συνειδητοποιήσουμε ότι - ακόμα και σε αυτή τη χώρα όπου όλα πάνε ρολόι - υπάρχουν κάποια πράγματα τόσο ενοχλητικά όσο μια δαχτυλιά σε κρυστάλλινο καθρέφτη.

Εν χορδαίς και οργάνοις άρχισε τη Δευτέρα από τη ΝΕΤ η προβολή του 1ου επεισοδίου της σειράς Downton Abbey. Αρκετούς μήνες πριν η μητέρα μου κι εγώ είδαμε τον α' και β' κύκλο. Και είναι όντως ένα αριστούργημα. (Χρηστικό: για όσους έχουν δει την εκπληκτική ταινία «Εγκλημα στο Γκρόσφορντ Παρκ», ο Τζούλιαν Φέλοους είναι ο σεναριογράφος).

Κι εκεί που χαίρεσαι, εκεί που φτιάχνεσαι, εκεί που λες, «γεια σου ρε ΝΕΤ που τη βγαίνεις στα σουλεϊμανάδικα με μια μοναδική επιλογική σειρών», εκεί που...

Ρε παιδί μου, λες και δεν μπορούν να κρατηθούν αυτοί οι άνθρωποι. Δεν μπορούν, δεν αντέχουν, θα την κάνουν την πατάτα. Θα γεμίσουν τον κάδο και μετά θα του τραβήξουν μια κλωτσιά.

Τι τρελό είναι αυτό που συμβαίνει χρόνια τώρα; Ψυχολογικό; Γονιδιακό; Κληρονομικό από τη μάνα ΥΕΝΕΔ; Κάποιοι ψεκάζουν την Αγία Παρασκευή από πάνω;

Πήγαν τώρα και έκοψαν το φιλί δυο ανδρών. Το οποίο φιλί των δυο ανδρών (ενός δούκα και ενός μπάτλερ) ήταν δραματουργικά ενταγμένο στου ανθρώπου το εργάκι.

Και πάνε εκεί οι δικοί μας και την κόβουν. Το βλέπεις (εσύ που δυστυχώς για τη ΝΕΤ το έχεις ξαναδεί) και κάνεις τον σταυρό σου. Λες δεν μπορεί. Δεν μπορεί, παιδιά, δεν υπάρχει εξήγηση, λογική, δικαιολογία, άλλοθι. Δέκα και μισή το βράδυ αποφασίζει ο φωστήρας ότι θα σοκαριστεί το κοινό; Παίρνει το ψαλίδι και χραπ κόβει των ξένων ανθρώπων το φιλί;

Πώς την είδε, πώς το σκέφτηκε; Οτι τι; Οτι ήταν άντρας με άντρα (σεξουαλική «παρέκκλιση»); Οτι ήταν δούκας με μπάτλερ (ταξική «παρέκκλιση»); Οτι ήταν αστεφάνωτα τα παλικάρια («κοινωνική παρέκκλιση»); Οτι είμαστε εμείς μικροί ακόμα; Οτι κάποιος μας προστατεύει; Οτι κάποιος φροντίζει πριν από μας για μας;

Πόσο ΘΑ κρατούσε αυτό το φιλί ΑΝ προβαλόταν; Λίγα δευτερόλεπτα. Κι όμως, αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα αντικατοπτρίζουν αντιλήψεις δεκαετιών. Αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα τινάζουν στον - τηλεοπτικό - αέρα καλές προθέσεις άξιων ανθρώπων. Που υπάρχουν. Και οι προθέσεις και οι άνθρωποι: εξασφάλισαν σπουδαίες σειρές. Σειρές που φέρνουν τον τηλεθεατή αντιμέτωπο πια με τις δικές του ευθύνες. Γιατί δεν μπορεί να γκρινιάζουμε για τα τούρκικα και μετά να τα επιβραβεύουμε με υψηλές τηλεθεάσεις.

Και γενικά, τον τελευταίο καιρό, μια χαρά τα πάνε. Στον τομέα των ειδήσεων με Λιάτσο στο τιμόνι, η κάλυψη του ταξιδιού της Μέρκελ έγινε με υποδειγματική δημοσιογραφική ακρίβεια - χώρια που εκείνη την ημέρα, σε τηλεθέαση, τα υπόλοιπα κανάλια είδαν τη σκόνη της!

Επιπλέον, κάποιοι εκεί μέσα σήκωσαν τα μανίκια και άνοιξαν επιτέλους τα αραχνιασμένα μπαούλα με το πολύτιμο αρχείο τους. Ξεχείλισαν από μέσα οι σπάνιοι, οι ανεκτίμητοι θησαυροί κι έτσι δημιουργήθηκαν εξαιρετικά ενδιαφέρουσες ζώνες. Εγώ τουλάχιστον τα απογεύματα, όταν ήμουν σπίτι προσπαθούσα να μη χάσω κανένα ντοκιμαντέρ, τόσο με τα αφιερώματα στα 90 χρόνια της Καταστροφής της Σμύρνης όσο και τώρα στο Επος του '40.

Κρίμα δεν είναι, λοιπόν; Ελεος, ρε συνάδελφοι, δηλαδή. Κάνετε μια προσπάθεια, σε μια εποχή που την έχουμε ανάγκη περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Ενα φιλάκι είναι λίγο, πολύ λίγο: κι όμως, ικανό να δυναμιτίσει αυτή την προσπάθεια. Ξυπνήστε κάποτε. Συνέλθετε κάποτε. Χαλαρώστε κάποτε. Ξεκολλήστε απ' τα παλιά.

Και αφήστε τα φιλιά στη θέση τους...

ΝΕΤ, μ' ακούς; Της καληνύχτας τα φιλιά μη μου τα δίνεις!