Του Β.Π. Καραγιάννη
Από παλιά υπήρχε ένας οιονεί
μουσικός (δηλ. ψαλτικός) συναγωνισμός, την εποχή που
ακόμα υπήρχαν εν δράσει κι ανθολογούσαν οι τοπικές χορωδίες, θρησκευτικές
ή κοσμικές, για την απόδοση, το βράδυ της Μεγάλης Τρίτης του τροπάριου "Κύριε η εν πολλαίς αμαρτίες γυνή κ.λπ." στους ναούς της πόλεως. Την επαύριον οι
τοπικές εφημερίδες έγραφον για το γεγονός σαν να ήταν μουσική εκδήλωση. Την μόλις χτες η χορωδία "Ελίμεια" με
μαέστρο τον κ. Παφίλη ήταν στον άγιο Δημήτριο κρατώντας μία παράδοση έστω και φευγαλέα πλέον ή στην λήξη της, που θέλει να μετέχει της
μυσταγωγίας των ημερών -μάλλον των βραδινών- κι ο έντεχνος τοπικός, μουσικός
λόγος.
Ακουσα
την ακολουθία της αλειψάσης τον Κύριον μύρον, πόρνης γυναικός, στον καθεδρικό
της πόλεως αμετακούνητος και χωμένος στο
στασίδι. Παρακολουθούσα κατά πρόσωπο τον πρωτοψάλτη μουσικό κ. Αναστάσιο Καγκαρά, ο
οποίος, κατά το κοσμικά λεγόμενον, έδωσε ρέστα στην απόδοση του περί
ου ο λόγος "σουξέ" της βραδιάς. Δεν είναι ίσως πρέπον
να δημοσιολογείς για τα όσα παρακολουθείς στους ναούς και στα διαδρώμενα
των ψαλτηρίων. Αλλά νομίζω, κι ας αμαρτάνω ορισμένως, πως ο
πρωτοψάλτης έδωσε ένα ρεσιτάλ ψαλτικής -με τη συνοδεία του φυσικά, που περιεβόμβιζε
στο αναλόγιον. Η φορές γεγονυία φωνή του διαδήλωνε τόσον εμφαντικά τους εσωτερικούς
σπαραγμούς (οποία αντίφαση...) εκείνης της ψυχής (οσίας
Κασσιανής βυζαντινής αρχόντισσας κι υμνογράφου) και την επιθυμία της αμαρτωλής,
της κάθε εν γένει και εν
είδει αμαρτωλής ψυχής, όπως ο
Κύριος μη παρίδη αυτήν (όταν...) ως έχων αμέτρητον το έλεος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου