Ο πόλεμος της Αλέκας και η λαϊκή οικονομία

Tου Στεφανου Κασιματη από την Καθημερινή

«Ο πραγματικός πόλεμος μόλις τώρα αρχίζει», ήταν η απάντηση της κ. Παπαρήγα σε ερώτηση που της υποβλήθηκε σχετικώς με το γνωστό πολυνομοσχέδιο, καθώς αποχωρούσε από τη χθεσινή συνάντησή της με τον πρωθυπουργό. Προϋπόθεση, ωστόσο, για την κήρυξη του πολέμου από πλευράς του ΚΚΕ ήταν η αποκάλυψη του υπερόπλου του, που έγινε την περασμένη Πέμπτη και, περιέργως, πέρασε όλως απαρατήρητη από τον αστικό Τύπο. Επρόκειτο για την παρουσίαση της «λαϊκής οικονομίας», δηλαδή της απάντησης του ΚΚΕ στον καπιταλισμό.

Παραθέτω τα σχετικά αποσπάσματα από τη συνέντευξη της γραμματέως του κόμματος: «Η επιλογή είναι μία: Η αλλαγή των ξεπερασμένων ιστορικά κοινωνικών σχέσεων ιδιοκτησίας, που καθορίζουν και το πολιτικό σύστημα. Αφορούν τα βασικά και συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής στους παρακάτω τομείς: Ενέργεια, τηλεπικοινωνίες, ορυκτός πλούτος, βιομηχανίες, ύδρευση, μεταφορές.


Κρατικοποίηση του τραπεζικού συστήματος, του συστήματος συγκέντρωσης, διοχέτευσης και διαχείρισης υλικών πόρων. Του εξωτερικού εμπορίου, του συγκεντρωμένου δικτύου του εσωτερικού εμπορίου. Του τομέα της λαϊκής στέγης. Της έρευνας και της δημοκρατικής ενημέρωσης του λαού. Απαιτείται αποκλειστικά δημόσιο, ενιαίο και δωρεάν σύστημα Εκπαίδευσης, Υγείας, Πρόνοιας, Ασφάλισης».

Εντούτοις, το ΚΚΕ εκτιμά ότι ορισμένοι τομείς, όπως «της μικρομεσαίας αγροτιάς και των μικρών επιχειρηματιών σε κλάδους όπου η συγκέντρωση είναι μικρή», δεν είναι απαραίτητο να κρατικοποιηθούν, αλλά να συγκροτηθούν σε συνεταιρισμούς. Πώς όμως θα πεισθούν αυτοί οι επιχειρηματίες να μετάσχουν στους συνεταιρισμούς; Η διατύπωση της κ. Παπαρήγα δεν αφήνει περιθώρια αμφιβολιών ως προς την ελευθερία της επιλογής: «Η ένταξη στους συνεταιρισμούς θα κατανοείται ως συμφέρουσα επιλογή, με βάση την εμπειρία που υπάρχει από τον κλοιό των μονοπωλίων». Και, βέβαια, η λαϊκή οικονομία θα υπόκειται στον κεντρικό σχεδιασμό, που «χρειάζεται για να διαμορφώνει στρατηγικούς στόχους και επιλογές, να ιεραρχεί κλάδους και τομείς, να καθορίζει πού θα συγκεντρώσει περισσότερες δυνάμεις και μέσα». Εις δε την απίθανη περίπτωση όπου θα υπάρχουν αντιρρήσεις, «η κυβέρνηση, ως όργανο λαϊκής εξουσίας, θα είναι υποχρεωμένη να εξασφαλίζει τη συμμετοχή του λαού στο νέο και πρωτόγνωρο έργο».

Διερωτάται κανείς, ωστόσο, πού βρίσκεται η έκπληξη σε όλα τα παραπάνω, τα οποία απλώς περιγράφουν το σύστημα του κομμουνιστικού ολοκληρωτισμού που κατέρρευσε παταγωδώς το 1989 στην Ανατολική Ευρώπη. Εγείρεται επίσης το συναφές ερώτημα πώς είναι δυνατόν να προσδοκά το ΚΚΕ ότι η μιζέρια του κομμουνισμού μπορεί να καταστεί ελκυστική στον σημερινό κόσμο! Είναι τόσο αφελείς στον Περισσό ώστε να πιστεύουν ότι οι Ελληνες θα επιλέξουν ελεύθερα τον μετασχηματισμό της χώρας σε Αλβανία του Χότζα; Εδώ είναι το λεπτό σημείο. Εχω την υποψία ότι, μέσω της περιγραφής της «λαϊκής οικονομίας», το ΚΚΕ επιδιώκει μάλλον να αποτρέψει τους πολίτες να ενταχθούν στις τάξεις του παρά να τους προσελκύσει. Και τούτο διότι παραμένει αταλάντευτα πιστό στις επιταγές του Στάλιν. Για τον λόγο αυτόν, δημοσιοποιεί τώρα το τρομακτικό σχέδιό του για τη «λαϊκή οικονομία», ώστε να αποκλεισθεί το ενδεχόμενο να δει στις δημοσκοπήσεις το ποσοστό του να υπερβαίνει το συμφωνηθέν στη Γιάλτα μεταξύ Στάλιν και Τσώρτσιλ ποσοστό επιρροής του 10%...