Η χρονιά του Ανδρέα

Του Παύλου Τσίμα

Λέω λοιπόν ότι το 2010, πολιτικά, ήταν η χρονιά του Ανδρέα. Όχι του άλλου, του παλιού. Του Λοβέρδου, εννοώ. Κι όχι επειδή κατάφερε ο μπαγάσας να περάσει, χωρίς να το πάρουμε καν είδηση και χωρίς να ανοίξει ρουθούνι, μια αλλαγή στο ασφαλιστικό, λίγο πιο σκληρή από εκείνη που σημάδεψε το τέλος του Σημίτη, πριν οκτώ χρόνια. Αλλά γιατί δύο ατάκες του σημάδεψαν τη χρονιά.
«Δεν υπάρχει σάλιο», είπε αρχές του 2010 και μας έδωσε να καταλάβουμε το έργο: Το κράτος χρεοκόπησε.
«Βρεγμένες κότες», είπε τους συναδέλφους του υπουργούς, λίγο πριν εκπνεύσει το έτος. Και μας έδωσε να καταλάβουμε τι συμβαίνει στην πολιτική σκηνή. Άνθρωποι που ετοιμάζονταν να απολαύσουν οκτώ χρόνια εξουσίας (τόσο διαρκούσε στην Ελλάδα ο εκλογικός κύκλος) με όλα τα καλά της, βρέθηκαν υποχρεωμένοι να κάνουν τους προσωρινούς σύνδικους πτωχεύσεως του νεκρού κράτους.

Είχα μια εικόνα για το 2010. Πως ήταν σαν να περπατούσαμε όλοι, μ’ ένα πολύχρωμο μπαλόνι στο χέρι, παραφουσκωμένο, στο οποίο είχαμε κρεμάσει τη ζωή μας. Πέρασε ένας τρελός με μια καρφίτσα, μπαμ το μπαλόνι, έσκασε. Και ανακαλύψαμε πως ζήσαμε 20 χρόνια τουλάχιστον με αυταπάτες. Με την αυταπάτη ότι μια χώρα μπορεί, τάχα, να πλουτίζει χρόνο με το χρόνο, την ώρα που η πραγματική, παραγωγική οικονομία της παρακμάζει και μαραίνεται. Με την αυταπάτη ότι μπορεί, τάχα, να είναι ευτυχισμένη μια χώρα που μοιράζει τόσο άδικα τον (δανεικό) πλούτο της. Και ότι μπορεί αυτό το παραφουσκωμένο με δανεικά κράτος να συνεχίζει να συντηρεί επ άπειρον μια επιχειρηματική τάξη που δεν επενδύει και δεν ρισκάρει, συν τα κρατικοδίαιτα μεσαία στρώματα, συν να προσλαμβάνει διαρκώς τα νέα παιδιά που βγαίναν για δουλειά αλλά δουλειά ο ιδιωτικός τομέας δεν έδινε…

Αυτήν την εικόνα είχα για το 2010. Έψαχνα απλώς να βρω ένα πρόσωπο για τον ρόλο του τύπου με την καρφίτσα. Και αποφάσισα να του δώσω την φάτσα του Ανδρέα.

www.protagon.gr