Είναι παράξενη τόση οργή γύρω μας ;

Του Παύλου Τσίμα

Ο Ζαν Κατρμέρ είναι Γάλλος δημοσιογράφος. Γνωρίζει καλά την Ελλάδα, παρακολουθεί στενά τα ελληνικά πράγματα εδώ και χρόνια και αγαπά την χώρα- αφού περνά εδώ σχεδόν κάθε χρόνο τις καλοκαιρινές του διακοπές. Τον συνάντησα στο σπίτι του, στις Βρυξέλλες, δύο μέρες μετά την προβολή από το γαλλο-γερμανικό κανάλι ΑΡΤΕ ενός ντοκιμαντέρ που είχε γυρίσει, με τίτλο «όταν οι αγορές επιτίθενται» και θέμα την ελληνική κρίση.
Πιάσαμε την κουβέντα.
«Όταν πρωτοήρθα στην Αθήνα»- μου είπε- «η πόλη ήταν γεμάτη με μικρά γιαπωνέζικα αυτοκινητάκια. Λίγα χρόνια αργότερα έβλεπα παντού μεγάλα γερμανικά 4×4 που δεν χώραγαν στους στενούς σας δρόμους. Έλεγα τότε στους ‘Έλληνες φίλους μου, μα τι πάθατε; Τρελαθήκατε; Βρήκατε πετρέλαιο και δεν το ξέρω; Αλλά εκείνοι με αντέκρουαν με πατριωτικό ζήλο και υπερασπίζονταν την αναπτυξιακή πορεία της χώρας…

Κι έπειτα, έφυγα ένα καλοκαίρι από την Ύδρα, ήπια έναν αποχαιρετιστήριο καφέ στο λιμάνι και πλήρωσα 120 δραχμές. Επέστρεψα το επόμενο καλοκαίρι, ήπια τον ίδιο καφέ στο ίδιο μέρος και πλήρωσα 4 ευρώ, δηλαδή 1300 δραχμές. Αύξηση πάνω από 1000% μέσα σ’ ένα χρόνο. Και κανείς δεν διαμαρτυρόταν, κανείς δεν αντιδρούσε. Εκείνη την στιγμή είπα μέσα μου ότι η χώρα τρελάθηκε και βαδίζει προς την καταστροφή της!.»
Ο Κατρμέρ είχε πάρει συνεντεύξεις από όλους τους πρωταγωνιστές της ελληνικής κρίσης- τον Τρισέ, τον Όλι Ρεν, την Κριστίν Λαγκάρντ. Έκανε μεγάλη εντύπωση η αφήγηση της Λαγκάρντ για την συνάντησή της με τον Γιάννη Παπαθανασίου τον Μάιο του 2009 (η ίδια θυμόταν λάθος ότι η συνάντηση έγινε τον Σεπτέμβριο), όπου εκείνος έγραψε σε μια χαρτοπετσέτα ή μια κόλλα χαρτί τα μέτρα που η κυβέρνηση θα λάμβανε μετά τις εκλογές, και εκείνη έπαθε βαθύ πολιτισμικό σοκ.
Το ίδιο το επεισόδιο Παπαθανασίου-Λαγκάρντ είναι μάλλον ασήμαντο, ένα τυπικό δείγμα παρεξήγησης ανάμεσα σε ένα αμπλαούμπλα Έλληνα και μια ψηλομύτα Γαλλίδα- έχω δει πολλά τέτοια με φίλους στο Παρίσι που τα έφτιαξαν ή παντρεύτηκαν Γαλλίδες, που ήταν πάντα ψηλομύτες και η σχέση είχε πάντα κακό τέλος.
Άλλο είναι το σημαντικό. Το σημαντικό είναι η αποκάλυψη της Λαγκάρντ ότι τον Ιανουάριο του 2009, όταν ο Καραμανλής καμάρωνε για την «θωρακισμένη οικονομία» μας, οι ηγέτες της Ευρώπης, η ίδια η Λαγκάρντ, ο Γερμανός υπουργός οικονομίας, ο Τρισέ, ο Γιούνκερ και ο Αλμούνια, συζητούσαν μυστικά, πίσω από κλειστές πόρτες και χωρίς να ενημερώνουν τους άλλους υπουργούς, τι θα κάνουν στην περίπτωση, σφόδρα πιθανή όπως εκτιμούσαν, που η Ελλάδα βρεθεί σε αδυναμία πληρωμής των χρεών της και βαρέσει κανόνι.
Έγιναν τρεις τέτοιες συναντήσεις, τον Ιανουάριο και τον Φεβρουάριο του 2009, έγιναν αναλυτικές συζητήσεις, ελήφθησαν αποφάσεις, για λογαριασμό μας και ερήμην μας- και όμως: Στην δική μας πραγματικότητα τίποτε από αυτά δεν έφτανε, ούτε ως μακρινός απόηχος, εμείς για άλλα συζητούσαμε, για άλλα καβγάδιζαν οι πολιτικοί, άλλες ειδήσεις μεταδίδαμε, κανείς δεν προετοίμαζε την ελληνική κοινωνία για τους κινδύνους που έρχονται.
Παίζαμε μόνον πολιτικάντικα παιχνιδάκια με σκάνδαλα και σχέδια εκλογικών αιφνιδιασμών. Ζούσαμε χρόνια μέσα σε ένα ωραίο μεγάλο ψέμα, σε μια πραγματική φούσκα κι όταν ακόμη το οικοδόμημα του ψέματος είχε αρχίσει να τρίζει, ο δημόσιος χώρος περί άλλα ετύρβαζε, οι ελίτ της χώρας για άλλα συζητούσαν. Είναι παράξενο, λοιπόν, που απλώνεται γύρω μας, τόση απογοήτευση, τόση οργή;
www.aixmi.gr