Μεθεόρτιος εγκύκλιος και έκθεση εορταστικών συμβάντων

 Του Β. Π.  Καραγιάννη

             Α. «Μύρισαι το άριστον»

 Κυριακή, δεύτερη ημέρα των Χριστουγέννων σκεφτήκαμε, όπως όλος ο καλός κόσμος, να ρίξουμε λίγο έξω το πλοιάριο της εορταστικής ανίας (ευτυχώς δηλαδή δε συμβαίνει τίποτε που να θραύει το φλοιό της ρουτίνας γιατί συνήθως αυτή όλο προς το δυσάρεστο αλληθωρίζει). Ετσι επειδή δε μας έπαιρνε ν’ ανέβουμε στα επί ραγών αυτοκινητάκια και το καρουζέλ της πλατείας, τα οποία ο παλιο-νέος κυρ’ Δήμος – Δήμαρχος πρόσφερε ως δώρον –με το αζημίωτο φυσικά στους εκμεταλλευτές τους-στους μικρούς συμπολίτες και τους συνοδούς αυτών ηλικιωμένους ψηφοφόρους του και μη, οι οποίοι γογγύζοντας κατέβαλλαν το αντίτιμο για τις γύρες, είπαμε να πάμε στα μπουζούκια! Ναι ακριβώς εκεί όσο κι αν ακούγεται σουρεαλιστικό.

Είχαμε να επιλέξαμε μεταξύ των προσφορών από ψαλιδομούστακους εγγράβατους καλλιτέχνες και καλλιτέχνισσες του είδους καλλίφω(ο)νες, καλλίπυγες, πολυ- ευρύστηθες κ.λπ.

            Επιλέξαμε την πλατεία Παύλου Μελά και Γιολδάση καλούμενη, η οποία για λίγες μέρες είχε περάσει στην εξουσία κι αποτέλεσε την επικράτεια του κράτους της εκλογικής συνεταιρείας Οικολόγων και Συνασπισμο-Συριζολόγων («Κοζάνη τόπος να ζεις» ή και να μη ζεις;) και την έφεραν στα εορταστικά τους κάπως χαζο-χαρούμενα (με δράσεις κάτι μεταξύ χριστιανικών ομάδων, προσκόπων, ΚΑΠΗ κ.λπ.) μέτρα. Σε διασκεδαστήριο ισόγειο δινόταν παραστάσεις καραγκιόζη και κουκλοθέατρου για μικρούς και μεγάλους, όπως και μουσικές συναυλίες, ας πούμε. 

            Σ’ αυτό το στολισμένο ισόγειο, μόλις είχε λήξει η παράσταση του κουκλοθέατρου  και σε λίγο, δηλαδή μια ώρα μετά, θα άρχιζε η μουσική παράσταση για τους μεγάλους. Αλλα τα μικρά παρέσυραν τους μεγάλους συνοδούς οίκοι κι ενώ αυτά οδηγήθηκαν στον ύπνο οι συνοδοί ευτυχείς ενώπιον της τηλεοράσεως το πάλευαν. Ετσι η προέλευση στο μουσικό ακρόαμα ήτο πενιχρά.

            Εδώ ήρθαμε. Ηταν τα οιονεί μπουζούκια μας· γιατί όχι;

            Στο πάλκο παλιάς εποχής αλλά εντελώς νεοτερικής κοπής το ωραίο καλλιτεχνικό τρίο, δύο κιθάρες (οι κ.κ. Κούρας Ν. και Ν. Τσάμπουρας -  τραγουδούσαν κιόλας-) κι ένα φλάουτο (το οποίο φορές το διαδέχονταν το λεγόμενο τουμπερλέκι και το οποίο χειριζόταν γλυκόλαλα ο ελαφροδάχτυλος κ. Σάκης Κουκουμπέσης). Στα τραπέζια τα τραπεζομάνδηλα ήταν καρό, δύο οι καράφες με το κρασί (κόκκινο και λευκό) και κάτι πιατέλες μεγάλες με τα λιπαρά αλλά λίαν ερεθιστικά των ημερών (αυτά που οι τηλεοπτικοί δημοσιογραφοηλίθιοι ονομάζουν εδέσματα -το λέν με άφατον ηδονήν νομίζεις πως τρων, οι λιγούρηδες, τη λέξη και τα συνακόλουθα σημαίνοντά της. Ολα δωρέαν κι από που αυτή η γαλαντομία μήπως από τα περισσεύματα των εκλογών; Μυστήριον αλλά ενδιαφέρον και πρωτίστως ανοιχτόκαρδον εγχείρημα αυτών των χριστιανών.

            Το θέμα και το θέαμα είχε μια αισθαντική χροιά

            Στο κυρίως πρόγραμμα κυριαρχούσε έντεχνο ελληνικό τραγούδι· έτσι έπαιξαν Θ. Μικρούτσικο, «Ξέμπαρκους» σε ποίηση Ν. Καββαδία (λίαν αισθαντικά ακούστηκε «Η Θεσσαλονίκη ΙΙ»), Θανάση Παπακωνσταντίνου, Διονύσιο Σαββόπουλο, Χατζιδάκι, Θεοδωράκι, νέο κύμα κι άλλα άλλων όπως και δημοτικές διασκευές συν ρεμπέτικα του Τσιτσάνη, η προτροπή του οποίου για τις μέρες και τους καιρούς μας: «Μην απελπίζεσαι και δεν θ’ αργήσει κοντά σου να ‘ρθει μια χαραυγή» ήταν καταλυτική στη διάθεσή μας.

            Μα τι ωραία που ήταν και τι λίγοι αυτοί που έζησαν τη βραδιά κι ως εκ του λιγοστού τους μοιράστηκαν παρά πολλά βαρυνθέντες όχι σώματι αλλά από ωραιότητα.

            Εύγε στους συντελεστές, τους καλλιτέχνες, τους μαγείρους και τους λοιπούς συμπολίτες της πλατείας Π. Μελά της Κοζάνης τόπος να ζεις, έστω και λίγο.

            Β. Μυρίσαι των άχρηστων

Ενώπιον του ελέω Θεού ποιμένος της, ορκίσθηκε η ποίμνη των λογικών προβάτων του Δημοτικού Συμβουλίου Κοζάνης. Ο ελέω λαού Δήμαρχος (μεταξύ λαού και θεού επί γης υπερισχύει ο λαός, επουρανίως ο Θεός άρα οι κληρικοί οφείλουν να φιλούν τα χέρια των αιρετών) φίλησε τον φέροντα τα ιερά γένια για να ‘χει αυτός σώα τα ψηφοψοφολογικά του χτένια. Από τη ποίμνη του που συλλήβδην όμοσε όρκον θρησκευτικό, πήδηξε έξω της, ένα και μόνον άξιον παλικάρι, κι ορκίστηκε στη συνείδησή του. Είναι ο μόνος όρκος που πιάνει τόπο και τρόπο. Αλλωστε ου λείψει όνομα κυρίου του Θεού σου επί ματαίω. Είναι και ο μόνος που θα έχει και συνέπειες -ηθικές τουλάχιστον- ότι αν παραβεί αυτόν θα θεωρηθεί άτιμος κατά την αρχαίαν έννοια. Οι άλλοι –το κοπάδι που λέμε- δεν θα έχουν καμιά συνέπεια της τυχόν παραβάσεως των όρκων τους ούτε καν εκείνες των ψευδομαρτύρων στα δικαστήρια. Ολοι το ξέρουν αυτό κι έτσι αράζουν στη θαλπωρή της θρησκείας αφού αυτή τιμωρεί μόνον μετά θάνατον, οπότε ...έχουμε καιρόν. Οι της εξουσίας πάντα  έχουν καιρό κι είναι φυσικά αιώνιοι στις χρυσοφόρες «μονιές» των θώκων τους και αναντικατάστατοι σωτήρες κι ας περί του αντιθέτου βεβαιώνουν τα κοιμητήρια όλου του ντουνιά.

            Ο εκλεγμένος αρχηγός της Προσωρινής Δημοτικής Κυβέρνησης της πλατείας Παύλου Μέλα, από τον οποίον όλοι περίμεναν να κάνει τη διαφορά σ’ αυτή την εντελώς συμβολική αλλά με πολιτικό νόημα διαδικασία της ορκοδοσίας,  κρυμμένος στο πουθενά του, γέμισε με θλίψη τους ιδεολογικά συγγενείς του, οι οποίοι είπαν ένδον έστω, το πρώτο ωχ! Ανηβος ως πολιτικός, αγνοεί φαίνεται πως ο πολιτικός όρκος δεν είναι εναντίωση σε αυτό που πιστεύει κάποιος, κι αυτό είναι εντελώς προσωπικό (εν σιωπή τη σιωπά και λάθρα τη βιώνει ανθρώπινα και μυσταγωγικά) χωρίς καμιά φανφάρα εξωτερίκευσης και διαβεβαίωσης, αλλά πολιτική πράξη που διαδηλώνει πως η εκκλησία δεν έχει κανένα λόγο στα ζητήματα πολιτικής εξουσίας. Εκτός κι αν  απλά εδειλίασεν η ψυχή του μπροστά στο μεγαλείο (και το γελοίο) των λαμπρογενειοφόρων. Αλλά τότε πως θα ηγηθεί στη πράξη του ριζοσπαστικού κινήματος που εκπροσωπεί και η πολιτική αντιπαράθεση είναι κατά πολλά δυσκολότερη. Οι ρασοφόροι έχουν λόγον επί των κοινωνικών έργων και της ψυχής τις παραμυθίες (και τα παραμύθια) γι’ αυτά άλλωστε τους πληρώνει ο λαός. Το παράδειγμα του  αρχιεπισκόπου, αγίου Αλβανίας Αναστασίου (καθόλου ελέω Θεού αλλά δια το έλεος και μόνον των πονεμένων και δυστυχισμένων συναθρώπων ταχθέντα) δεν καθιστά πλέον κανένα ιεράρχη της ελλαδικής συνορθοδοδοξίας, αθώον! Οφείλουν όλοι μαζί (οι χρυσοποίκιλτα στολισμένοι ως ταοί ) να πάνε να τον προσκυνήσουν (όπως τα δεμάτια στάρι στο όναρ του βιβλικού και λίγο αργότερα πάγκαλου Ιωσήφ) ζητώντας συγχώρεση για την έπαρσή τους, την κενοδοξία, την ληρολογία, να του φιλήσουν τα πόδια (κάπως) και να τον μιμηθούν ορισμένως. Και να γυρίσουν πίσω αφού θα έχουν μάθει πλέον τι εστί αρχιερατικό  βερίκοκο σε χρόνους δύσκολους και σε τόπους ακόμα πιο δυσκολότερους.

            - Αμήν.

            Ο Λευκοπηγής και Κοζάνης

            Β. Π. Καραγιάννης

iparemvasi.blogspot.com