Ομιλία Γ. Βλατή για τον προϋπολογισμό 20/12

Μια φορά και έναν καιρό ήταν μια μικρή χώρα. Στη χώρα αυτή ζούσαν πολίτες που ήταν ικανοί για το καλύτερο και το χειρότερο. Στη διάρκεια της ιστορίας τους είχαν κάνει θαύματα. Είχαν προσφέρει τα φώτα τους σ’ όλους τους λαούς του κόσμου, είχαν αντισταθεί στο άδικο, στο ανήθικο, σε κάθε τι μικρό. Είχαν ξεπεράσει ανυπέρβλητα εμπόδια και ενωμένοι μετά από κάθε δοκιμασία έβγαιναν πιο δυνατοί. Μετά κουράστηκαν. Μετά έχασαν τον προσανατολισμό τους. Μετά υποδουλώθηκαν όχι σε άξιους εχθρούς, αλλά σε ανάξια πάθη, στην ευκολία, τον γρήγορο πλουτισμό, τον υπερκαταναλωτισμό, τον εγωισμό, την απάθεια.

Έτσι κάπως διηγούνταν το παραμύθι της Ελλάδος τα ξένα Μέσα Ενημέρωσης λίγους μήνες πριν, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι. Μας έλεγαν λαθρεπιβάτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του αναπτυγμένου δυτικού κόσμου. Ανάξιοι και ευθυνόφοβοι ηγέτες, ανίκανοι και τεμπέληδες πολίτες, ευτελείς πρακτικές και πολιτικές. Αυτά έγραφαν για τους Έλληνες ένα χρόνο πριν.

Υπάρχει άραγε αλήθεια σ’ όλα αυτά; Ίσως κάποια είναι αληθινά, κάποια άλλα υπερβολές και άλλα απλώς ψέματα. Γι’ αυτό άλλωστε και τα ονομάζουμε παραμύθια. Την αλήθεια όμως που κρύβεται πίσω από το παραμύθι, τη γνωρίζουν καλύτερα από τον καθέναν οι πρωταγωνιστές του και αυτή την αλήθεια καλούμαστε να την κοιτάξουμε σήμερα κατάματα.

Η άνευ προηγουμένου οικονομική κρίση που ξέσπασε ένα χρόνο πριν στη χώρα μας, μας έθεσε προ των ευθυνών μας. Εμφάνισε με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο τα κακώς κείμενα, τα λάθη του παρελθόντος, τις αδυναμίες του συστήματος, τις κακές επιλογές όλων μας.

Δεν θα μπω στη λογική απονομής των ευθυνών. Δεν είναι ανάγκη πλέον, δεν είναι αυτό που χρειαζόμαστε σήμερα. Ούτως ή άλλως λίγο έως πολύ όλοι έχουν βγάλει τα δικά τους συμπεράσματα. Αυτό που σήμερα θέλουν να ακούσουν οι πολίτες είναι τις λύσεις, τι θα γίνει από εδώ και στο εξής.

Δυστυχώς, το τελευταίο κεφάλαιο που γράφεται για την Ελλάδα της κρίσης μιλάει για χιλιάδες ανέργους, για συνταξιούχους και μισθωτούς που δοκιμάζονται, για ανύπαρκτη δημόσια υγεία και παιδεία, για προβληματικές ΔΕΚΟ και για ένα κράτος υδροκέφαλο και γραφειοκρατικό, ένα κράτος κάτω από τον ζυγό του οποίου καμία επιχείρηση και κανένας ελεύθερος επαγγελματίας δεν μπορεί να ευδοκιμήσει, μια χώρα καταχρεωμένη και πολίτες δύσπιστους, κατηφείς και αβέβαιους για το μέλλον.

Ζώντας σ’ αυτή την πραγματικότητα, ο σημερινός Πρωθυπουργός της χώρας είχε θέσει λίγους μήνες πριν το δίλημμα «ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε». Την ίδια στιγμή ο Αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης έκανε λόγο για ξεπούλημα και εργασιακό μεσαίωνα και σήκωνε τη σημαία του αντιμνημονιακού αγώνα. Τα μικρότερα κόμματα της Αντιπολίτευσης ηχούσαν τις «δημοκρατικές» σάλπιγγες του πολέμου.

Πρέπει μόνο να σας θυμίσω, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι όλων των πτερύγων, ότι με τις μάχες οπισθοφυλακής το μόνο που μπορεί να κερδίσει κανείς είναι μια αξιοπρεπή ήττα, τίποτα περισσότερο. Λαμβάνοντας υπόψη ότι οι κυβερνητικοί και μη Βουλευτές γνώριζαν την πραγματικότητα της ελληνικής κατάστασης, τίθεται το εύλογο ερώτημα: Για ποιο λόγο το δίλλημα που έθεσε ο Πρωθυπουργός προκάλεσε τόσο μεγάλη αναταραχή;

Ναι, τα μέτρα που έλαβε η Κυβέρνηση μέχρι σήμερα και ίσως και τα μέτρα του επόμενου έτους είναι εξαιρετικά σκληρά και άδικα για μια μερίδα του λαού. Δεν θα διαφωνήσω. Δεν είναι όμως αναγκαία; Δεν γνωρίζει η Αντιπολίτευση και δη η Αξιωματική Αντιπολίτευση, που έχει ασκήσει εξουσία στο παρελθόν, ότι δεν μπορούμε να ασκούμε υπερήφανη οικονομική πολιτική με δανεικά;

Κατηγορήθηκε η Κυβέρνηση ότι προσέφυγε στην εύκολη λύση, στη μείωση των μισθών και των συντάξεων, την αύξηση της άμεσης και έμμεσης φορολογίας. Ρωτώ όλους αυτούς που το ισχυρίζονται το εξής: Είναι εύκολη λύση για οποιαδήποτε Κυβέρνηση να λάβει μέτρα που στρέφουν την κοινωνία εναντίον της;

Δεν ήταν η υιοθέτηση των εύκολων λύσεων, οι διορισμοί στο Δημόσιο, οι αυξήσεις μισθών –μικρών μεν, πέραν των οικονομικών δυνατοτήτων μας δε- η κατάρρευση των φοροεισπρακτικών μηχανισμών και η πλήρης ασυδοσία σε προμήθειες και αναθέσεις  έργων, που μας οδήγησαν στη σημερινή κατάσταση;

Επανέρχομαι στο δίλλημα του Πρωθυπουργού. Θα αλλάξουμε ή θα βουλιάξουμε; Με αντίπαλο την ύφεση, που ήδη προκαλεί έκρηξη ανεργίας και μείωση εσόδων για το κράτος, η Κυβέρνηση αναζητά εδώ και μήνες τρόπους ανάκαμψης της ελληνικής οικονομίας.

Θεσμοθετήθηκαν μεγάλες μεταρρυθμίσεις, ασφαλιστικό, «ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗΣ», διαύγεια, ενιαία αρχή πληρωμών, απελευθέρωση οδικών μεταφορών, νέο, πιο δίκαιο –δεν μπορείτε να το αρνηθείτε αυτό- φορολογικό σύστημα, δύο νόμοι για νέα σχολεία, για νέα νοσοκομεία.

Το ευτύχημα για τη χώρα είναι ότι τα αποτελέσματα όλων αυτών των μεταρρυθμίσεων θα είναι πολλαπλασιαστικά. Το δυστύχημα είναι ότι θα είναι ορατά σε ένα βάθος χρόνου. Καμιά από αυτές τις τομές που προώθησε η Κυβέρνηση τον τελευταίο χρόνο δεν αφορά μόνο το παρόν. Αφορούν κυρίως το μέλλον του τόπου, το αύριο, γιατί για να εξασφαλίσουμε ένα καλύτερο αύριο, οφείλουμε να προνοήσουμε σήμερα. Ας το παραδεχτούμε, κύριοι συνάδελφοι. Η προνοητικότητα δεν ήταν έως σήμερα το μεγαλύτερό μας πλεονέκτημα.

Αυτό που τώρα πρέπει να γίνει είναι να δώσουμε στους Έλληνες προοπτική για το μέλλον, να τους δείξουμε την έξοδο απ’ αυτή την κρίση, να τους δώσουμε μια ζωντανή εικόνα της χώρας μας αύριο, όταν πλέον τα αποτελέσματα των σημερινών μέτρων θα είναι ορατά και οι θυσίες που έκαναν θα έχουν επιτέλους αντίκρισμα. Αυτό προσπαθεί να κάνει ο Προϋπολογισμός του 2011, να δώσει το σήμα της αλλαγής και της προοπτικής.

Οι περικοπές των δαπανών δεν επαρκούν πλέον ούτε και η αύξηση της φορολογίας. Το οικονομικό επιτελείο της Κυβέρνησης γνωρίζει ότι τα έσοδα του κράτους, με όλες τις περικοπές δαπανών, με δυσκολία καταφέρνουν να ξεπεράσουν το 50% των εξόδων του.

Συνεπώς θα πρέπει να υπάρξει και ανανέωση της παραγωγικής βάσης της χώρας. Αν δεν βοηθήσουμε την πραγματική οικονομία, κανένας λόγος δεν μπορεί να γίνεται για έξοδο από την κρίση. Από εδώ και στο εξής λοιπόν επικεντρωνόμαστε στο Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων και στην αξιοποίηση των πόρων του ΕΣΠΑ. Ενισχύουμε τις επενδύσεις με ένα νέο επενδυτικό νόμο, εξειδικεύουμε το σχέδιο αποκρατικοποιήσεων. Αξιοποιούμε τη δημόσια περιουσία, αναμορφώνουμε τη φορολογία.Ο Προϋπολογισμός του 2011 έχει συγκεκριμένους στόχους, κυρίως όμως θέλει να συνδράμει στην υλοποίηση ενός εθνικού σχεδίου ανάπτυξης.

Η πραγματικότητα είναι μία. Πρέπει να αλλάξουμε ρότα. Αναγκαστικά; Ίσως. Υπάρχει ελπίδα; Ναι, υπάρχει ελπίδα, κύριοι συνάδελφοι. Γι’ αυτό ψηφίζουμε τον Προϋπολογισμό του 2011.

Ευχαριστώ πολύ.