Το ποντίκι που βρυχάται

Η εφαρμογή του μνημονίου αρχίζει και θυμίζει κινέζικο μαρτύριο. Πρώτα ήταν οι δημόσιοι υπάλληλοι και οι συνταξιούχοι. Ακολούθησαν οι ιδιοκτήτες φορτηγών. Τώρα είναι η σειρά των εργαζομένων στις ΔΕΚΟ και στον ιδιωτικό τομέα.
Θα μπορούσε να είναι και η σίγουρη συνταγή πολιτικής αυτοκτονίας. Η κυβέρνηση δημιουργεί κάθε μήνα και έναν καινούργιο «εχθρό». Με αυτή την έννοια ο κ. Ρουμπινί έχει δίκιο. Πόσο πιο εύκολα θα ήταν όλα αν μπορούσαμε να κάνουμε υποτίμηση; Με μια κίνηση οι μισθοί θα είχαν χάσει το 20% της αγοραστικής τους δύναμης, οι επιχειρήσεις θα είχαν ανακτήσει μέρος της ανταγωνιστικότητάς τους και η ύφεση θα μπορούσε να ξεπεραστείπολύ πιο γρήγορα.
Αυτή τη λύση όμως δεν την έχουμε. Προς το παρόν δεν αποτελεί καν επιλογή, είπε χαρακτηριστικά ο «Δόκτωρ Καταστροφή», όπως είναι γνωστός ο κ. Ρουμπινί, προσθέτοντας ότι κάτι τέτοιο θα έκανε «τεράστια ζημιά» στον εαυτό μας και στους άλλους.
Το γιατί είναι εύκολα κατανοητό- θα ήταν ουσιαστικά απόφαση αποχώρησης από την ευρωζώνη με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την οικονομική σταθερότητα, τις τράπεζες, τους μισθούς και τις καταθέσεις. Η εναλλακτική λύση ωστόσο μόνο εύκολη δεν είναι.

Στην πραγματικότητα η Ελλάδα καλείται να υπηρετήσει ένα οικονομικό μοντέλο που δεν θα στηρίζεται πλέον στα δανεικά και στις κερδοσκοπικές φούσκες αλλά στις εξαγωγές. Οπως οι αναπτυσσόμενες χώρες της Ασίας, θα πρέπει να γίνει και αυτή μια τίγρη της Μεσογείου. Καλείται όμως να το κάνει με τον πιο επώδυνο τρόπο, κόβοντας δηλαδή μισθούς και περιορίζοντας δραματικά τις προστατευτικές διατάξεις στην αγορά εργασίας.
Οι κίνδυνοι είναι προφανείς. Ορισμένοι εργοδότες θα επιχειρήσουν να επωφεληθούν όχι για να βελτιώσουν την ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεών τους αλλά για να κάνουν μια καλύτερη αρπαχτή.
Ακόμα χειρότερα σε ένα περιβάλλον ύφεσης στην Ευρώπη, με τη Γερμανία να επιμένει στη λογική της περιστολής, πολλοί φοβούνται- ο Ρουμπινί ανάμεσά τους- ότι όλο θα προοδεύουμε και όλο θα βρισκόμαστε στην ίδια θέση χωρίς προοπτικές ανάπτυξης.
Και οι πιο απαισιόδοξοι ωστόσο δεν έχουν να προτείνουν εναλλακτική λύση. Ετσι αυτό που μένει να φανεί είναι αν η ελληνική κοινωνία και η πολιτική της ηγεσία έχουν τα απαραίτητα αποθέματα για να ακολουθήσουν μια μακροπρόθεσμη στρατηγική ανάπτυξης με όλες τις αβεβαιότητες που εξ ορισμού προκαλεί η οικονομική κρίση.

Ή αν αντίθετα θα υποκύψουμε στη λογική του πολιτικού κόστους και της εκλογικής τετραετίας- λογική που θα